Η Καρδιά

Καρδιές βλέπουμε παντού. Διαθέτουμε κι εμείς από μία. Για την καρδιά μιλούν πολλοί: μυστικιστές, εραστές, ρομαντικοί, φιλόσοφοι, καρδιολόγοι. Το σχήμα τους μας φέρνει στο νου ένα σωρό πράγματα, κυρίως την αγάπη (πλησιάζει και η περίφημη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου - κάποιοι, πιο ψαγμένοι, γνωρίζουν οτι υπάρχει κι ένας Αγιος Ερωτας, αλλά αυτόν δεν τον γιορτάζουμε με καρδούλες, ραβασάκια, και ρομαντικά γεύματα, δεν ξέρουμε καν πότε γιορτάζει).

Κάποιοι σύγχρονοι (δάσκαλοι, μυστικιστές) λένε οτι η καρδιά είναι "το όργανο του πνεύματος". 

Βρίσκεται στο κέντρο μας, στο κέντρο του οργανισμού μας, στο κέντρο του φυσικού και του ενεργειακού μας σώματος. Ενώνει τα άνω και τα κάτω. Σαν ενεργειακό κέντρο (τσάκρα, που έλεγαν και οι αρχαίοι Ινδοί) είναι ένας τεράστιος μετασχηματιστής ενέργειας. Το νιώθουμε να δονείται ή και να στροβιλίζεται, το νιώθουμε να "ανοίγει": όταν ερωτευόμαστε, όταν συγκινούμαστε, όταν αγκαλιαζόμαστε με αγάπη, όταν χαιρόμαστε με κάτι ωραίο, αληθινό, ή καλό. Η αγκαλιά φέρνει δύο καρδιακά  κέντρα κοντά, σε φυσική επαφή, και συν-δονούνται. Για αυτό μας αρέσουν τόσο οι αγκαλιές, γι αυτό αγκαλιάζονται οι άνθρωποι. Η αγκαλιά είναι πνευματικός νόμος, κι ας μην το ξέρουμε.

Από δω και στο εξής θα ακούμε πολλά σε σχέση με το όργανο αυτό, φυσικό και ενεργειακό. Είναι ακριβώς το όργανο που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε τη ζωή μας με ειρήνη, αρμονία, σεβασμό, αλληλεγγύη, πνευματικότητα, και πρέπει να βρίσκεται σε καλή υγεία! Γι αυτό όλο και περισσότερο θα ακούγονται όροι όπως "η νοημοσύνη της καρδιάς", "η ευφυία της καρδιάς", "η σοφία της καρδιάς", "η καρδιακή αναπνοή" "η ενέργεια της καρδιάς", "η οδός της καρδιάς", "η λογική της καρδιάς"... 

Γιατί η καρδιά έχει τη δική της λογική, η οποία συχνά αντιτίθεται στη λογική του μυαλού. Είναι οι διαφορετικές "λογικές" των δύο εγκεφαλικών ημισφαιρίων, του δεξιού και του αριστερού (για τα οποία έχει γίνει λόγος παλαιότερα σ' αυτό εδώ το ιστολόγιο). Η καρδιά δεν είναι το συναίσθημα, αλλά εκφράζεται με το συναίσθημα. Η ευφυία της καρδιάς (την οποία κάποιοι ονομάζουν και διαίσθηση) γνωρίζει εν ριπή οφθαλμού το ποιόν του ανθρώπου που συναντά για πρώτη φορά, και αυτό μας το γνωστοποιεί με ένα συναίσθημα (συμπάθειας, οικειότητας, αντιπάθειας, φόβου, άγχους, ευχαρίστησης). Στο χέρι μας είναι να το λάβουμε ή όχι υπόψιν. Η καρδιά σέβεται την ελευθερία μας, δεν επιβάλλεται εάν δεν της  το επιτρέψουμε, είναι ο εντός μας ευγενής. Και είναι θηλυκή.

Στην καρδιά μας μέσα γίνεται ο Ιερός Γάμος, η καρδιά είναι ο ναός όπου ενώνεται το εντός μας άρρεν με το εντός μας θήλυ. Αυτό επεδίωκαν και οι "ησυχαστές πατέρες" της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης με την περίφημη "προσευχή του Ιησού": εκείνοι τότε το έλεγαν "η κάθοδος του νου στην καρδιά". Ενας σύγχρονος μεταφυσικός φιλόσοφος λέει οτι αυτό είναι και το τέλος της γήινης διαδρομής μας.

Η καρδιά είναι δέκτης φωτός. Δέκτης συγχρόνως και πομπός. Δέχεται φως, το μετασχηματίζει, και το εκπέμπει: στο φυσικό μας σώμα το νιώθουμε σαν υγεία και ευεξία. Το συναισθηματικό μας σώμα το προσλαμβάνει σαν  διάθεση καλωσύνης, κάποιες φορές σαν μια παράξενη "χαρμολύπη", ένα συναίσθημα γλυκειάς γαλήνης. Το φως αυτό στο νου μας το βιώνουμε σαν διαύγεια σκέψης, μια άνεση σύλληψης και συσχετισμού ιδεών, μια νότα "μεγαλοφυίας" ακόμα-ακόμα. Σοφία. Μια πρόγευση ουρανού.