Λαβύρινθος

Στην Ελλάδα μαθαίνουμε από μικροί για το Λαβύρινθο: τον έχτισε ο Μίνωας στο παλάτι του, είχε εγκαταστήσει μέσα και το Μινώταυρο, και ο Θησέας ήρθε, και με τη βοήθεια της Αριάδνης (το νήμα, τον μίτο που του έδωσε για να μη χάσει το δρόμο), κατάφερε και να μη χαθεί και να σκοτώσει το τέρας που έτρωγε τους Αθηναίους νέους...

Λαβύρινθοι έχουν βρεθεί σε πολλούς προϊστορικούς τόπους λατρείας, έχουν βρεθεί επίσης και χαραγμένοι επάνω σε αρχαία νομίσματα. Στον Μεσαίωνα επανεμφανίστηκαν, με πιο διάσημο τον περίτεχνο γεωμετρικά λαβύρινθο στον καθεδρικό ναό της Σάρτρ, που χτίστηκε γύρω στο έτος 1200μΧ.

Το περπάτημα του λαβυρίνθου είναι μία διαδικασία επικέντρωσης του νου και της ψυχής μας: περπατάς, περπατάς, περπατάς, και μία πλησιάζεις το κέντρο μία απομακρύνεσαι από αυτό. Δεν πάς κατευθείαν, "καρφί", που λέμε. Μέχρι να φτάσεις στο κέντρο έχεις διανύσει κάθε σπιθαμή του κύκλου σπειροειδώς. 

Λένε πως ο λαβύρινθος απεικονίζει συμβολικά τη ζωή μας: τις περιπέτειες και την υπομονή που χρειάζεται για να φτάσουμε στο στόχο μας, την ωρίμανσή μας μέσα από τις διαφορετικές οπτικές γωνίες που αποκτούμε σε κάθε στροφή και τοποθεσία του "ταξιδιού" μας. Οπως έλεγε ο Καβάφης, "η Ιθάκη σου χάρισε το ωραίο ταξίδι".

Δεν είμαστε σίγουροι πώς χρησιμοποιούνταν οι λαβύρινθοι στα αρχαία χρόνια. Θεωρίες έχουν διατυπωθεί πολλές, και αφθονούν στο διαδίκτυο (διαλέγουμε και παίρνουμε αυτές που μας αρέσουν).

Σήμερα οι λαβύρινθοι, πέρα από την αξία τους ως "land art", χρησιμοποιούνται ως εργαλεία διαλογισμού. Η λέξη διαλογισμός ξέρω οτι σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα για πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Για μένα σημαίνει διαδικασία επαφής με την εσωτερική φωνή, τον εσωτερικό εαυτό, τον εν ημίν Θεό, το Πνεύμα, και τη θεωρώ μία απολύτως φυσική κατάσταση του ανθρώπου - που, ίσως, στην αφύσικη ζωή που κάποιοι ζούμε μέσα στον δυτικό πολιτισμό, να έχουμε "ξεχάσει" (αλλά όχι χάσει!).

Ο Δάσκαλος Αττεσλής θεωρεί οτι ο λαβύρινθος συμβολίζει την προσπάθεια επαφής μας με  το υποσυνείδητό μας: με όλα αυτά που έχουμε ζήσει, με όλα αυτά μας που ακούμπησαν στη ζωή μας αλλά δεν έχουν καταγραφεί στον συνειδητό μας νου. Δεν πρόκειται για ξένα στοιχεία, νεκρά: από κει που βρίσκονται επηρεάζουν την προσωπικότητά μας με τρόπους που δεν αντιλαμβανόμαστε, και ούτε καν φανταζόμαστε. Μία "τυχαία" συνάντηση με έναν άνθρωπο κάποτε, με τον οποίο μπορεί και να μην ανταλλάξαμε κουβέντα, είναι πιθανόν να ενέγραψε εντός μας (στο λεγόμενο υποσυνείδητό μας) δονήσεις που μας επηρεάζουν στη ζωή μας σήμερα. Κάποτε ίσως βγαίνουν στα όνειρά μας, και απορούμε...

Το σίγουρο είναι οτι η κατασκευή ενός λαβυρίνθου χρειάζεται ακρίβεια και συγκέντρωση, και το περπάτημα ενός λαβυρίνθου (ειδικά ενός μεγάλου λαβυρίνθου) αλλάζει με κάποιο τρόπο την εσωτερική μας κατάσταση και ματιά. Μια ενδιαφέρουσα εμπειρία ζωής.

Στη Ζωή που Φωτίζει το Δρόμο

Υπάρχουν κάποιες εμπειρίες που δεν φωτογραφίζονται, ακόμα κι από τους ανθρώπους που η μηχανή έχει γίνει το δεύτερο μάτι τους. Πρόκειται για τις ώρες εκείνες που περνάμε έξω από τη "ζώνη άνεσής" μας, και βρίσκονται σ' αυτό που λένε "ζώνη μάθησης". 

Στη ζωή μας κινούμαστε συνήθως στη ζώνη άνεσης, όπου βρισκόμαστε μέσα στις καθημερινές μας συνήθειες και τρόπο ζωής και νιώθουμε ασφαλείς, αλλά λίγο παραέξω βρίσκεται η ζώνη μάθησης - καθότι μέσα στη ζώνη άνεσης όλα είναι δεδομένα και δεν υπάρχει κάτι νέο να μας προκαλέσει την περιέργεια ή το ξεβόλεμα έτσι ώστε να παραχθεί νέα γνώση - και πέρα από εκεί υπάρχει η ζώνη πανικού, όπου βρισκόμαστε τελείως έξω από τα νερά μας και βιώνουμε το μεγάλο τρόμο του αγνώστου. Καθώς μεγαλώνουμε και βιώνουμε νέα πράγματα, οι ζώνες αυτές φυσιολογικά διευρύνονται (καθώς νιώθουμε ασφαλείς με τη νέα γνώση μπαίνει στη ζώνη άνεσης, κτλ), και έτσι γινόμαστε σοφότεροι, ίσως και καλύτεροι άνθρωποι. 

Σε άλλους πάλι τα σύνορα των ζωνών αυτών παγιώνονται, και οτιδήποτε έξω από τη ζώνη άνεσής τους, τους προκαλεί άρνηση και πανικό. Η ζώνη μάθησης γίνεται όλο και λεπτότερη, όλο και σοβαρότερο διακύβευμα για την εξέλιξή τους. Ομως επειδή μιλάμε για βιώματα, για πράγματα που μαθαίνουμε με ολόκληρο το είναι μας και όχι μόνο με το μυαλό μας, η ζώνη μάθησης είναι η πιο σημαντική περιοχή που "επισκεπτόμαστε" στη ζωή μας. Αλλά - μας ξεβολεύει!

Τέτοιες εμπειρίες περιλαμβάνουν σίγουρα τη γέννηση του παιδιού μας, τον πρώτο μας αποχωρισμό από τη γονεϊκή αγκαλιά, τα πρώτα μας βήματα στα δύο πόδια, την επαφή μας με το θάνατο και τη θλίψη, την κοντινή μας επαφή με ένα όν άλλου βιολογικού είδους. Ολες μας ίσως τις πρωτόγνωρες εμπειρίες, αλλά και άλλες πολλές. Είναι οι εμπειρίες που μας πλουτίζουν σαν ανθρώπινα όντα, αλλάζουν την ματιά και την ψυχή μας και νοηματοδοτούν τη ζωή μας αλλιώς.

• Δεύτερη επίσκεψη στο καμπ, μέρα ηλιόλουστη, και συμφωνούμε να βγούμε όλες μαζί να αναγνωρίσουμε τα βότανα για τα οποία είχαμε μιλήσει στην πρώτη μου επίσκεψη. Οι γυναίκες βγαίνουν από τα σύρματα με χαρά μαθητών σε σχολική εκδρομή. Περιεργάζονται κάθε δέντρο και φυτό στην κατηφοριά, και η νεαρή διερμηνέας κάνει ότι μπορεί μεταφέροντας ερωτήσεις και απαντήσεις, ιδιότητες και ιστορίες. Φτάνουμε στο ποτάμι, και οι σοβαρές νεαρές μεταμορφώνονται σε άτακτες έφηβες, γίνονται τα παιδιά που είναι, και βουτάνε με τις παντελόνες και τις μαντήλες, παίζουν και γελούν με τα νερά και με τη φάτσα μου: η καρδιά μου πετάει κι ας προσπαθώ να κάνω την αυστηρή  οτι και καλά έχω την ευθύνη τους κτλ κτλ. Γυρνώντας πίσω, με τις μικρές να στάζουν από την κορφή ως τα νύχια, μας  καλούν για τσάι και μπισκότα στη σκηνή τους. Καθόμαστε, 3 δυτικές γυναίκες, ανάμεσα στις υπέροχες Αφγανές, πάνω σε ράντζα κάτω από την τέντα που σχηματίζουν 3-4 σκηνές της Υπάτης Αρμοστείας, και περιμένουμε το τσάι. Η μαμά της μίας έφηβης που βράχηκε και άλλων δύο νεαρότερων αστεριών (η 11χρονη ήδη μιλούσε αρκετά ελληνικά μετά από 4 μήνες στην Ελλάδα) είναι καθισμένη ανακούρκουδα και ανακατεύει ένα ευωδιαστό υγρό σε μία κατσαρόλα που βράζει επάνω σε μία φουφού (τύπου rocket stove) από τυροντενεκέ. Τα ξύλα είναι στοιβαγμένα παραδίπλα, σε σειρά μεγέθους. Από την άλλη πλευρά, οριοθετημένος με πέτρες και βραχάκια ένας λιλιπούτειος λαχανόκηπος με δυόσμο, 1-2 λάχανα, και μία ζορισμένη ντοματιά. Το ευωδιαστό υγρό είναι μαρμελάδα δαμάσκηνο (με τα κουκούτσια του μαζί). Οταν έρχεται το τσάι (λίπτον φακελάκι με 3 κουταλιές ζάχαρη), και τα πτι-μπερ, μας βάζει να δοκιμάσουμε λίγο με το κουτάλι που καίει επάνω στο μπισκότο, "να δούμε αν είναι εντάξει". Το πρόσωπό της θυμίζει απόγονη των περήφανων Μογγόλων: αποπνέει δύναμη και αποφασιστικότητα, κάτι το αρχέγονο που επιβάλλει σεβασμό. Κοντά μας κάθεται και η γιαγιά, η μητέρα ή η πεθερά της, καμιά 70αριά χρόνων, και μου κρατάει το χέρι. Το άλλο μου χέρι το τραβάνε κάτι παιδικά χεράκια για να δω τις ζωγραφιές τους. Στη "γειτονιά" αυτή του καμπ είναι μαζεμένες οι οικογένειες και οι γυναίκες χωρίς άντρα, συσπειρωμένες μεταξύ τους για προστασία και αλληλουποστήριξη. Ολες μιλάνε φαρσί και κουρδικά, η γιαγιά μιλάει και τούρκικα και μαθαίνουν ελληνικά. Στην αρχή μιλάμε με τη βοήθεια της διερμηνέως, μετά μιλάμε με τα μάτια, τα χέρια, και το γέλιο.

• "Σαφάρι" στην Κένυα: ο μικρός μας καταυλισμός φρουρείται από Μαασάι, οι οποίοι τη νύχτα καραδοκούν στα όριά του και μας προστατεύουν από τις ύαινες και τα λιοντάρια (μα κυρίως από την ανοησία μας). Αλλά δεν είναι και πανταχού παρόντες! Ενα βράδυ βγαίνω από τη σκηνή να βρώ την τουαλέτα μέσα στο σκοτάδι, αλλά ξεστρατίζω και βγαίνω στην άκρη ενός ξέφωτου. Είναι γεμάτο πυγολαμπίδες. Ενα "χωραφάκι" κάπου ένα στρέμμα, ολόφωτο από πυκνά κινούμενα φωτάκια. Κρατάω την ανάσα μου. Μέσα στο σχεδόν μισοσκόταδο απέναντί μου νιώθω μία κίνηση, μία κίνηση κάποιου μεγάλου όντος (νόμισα ήταν ο φρουρός). Είχε ελάχιστο φεγγάρι που μάλλον εκείνη τη στιγμή έβγαινε από τα σύννεφα. Δυό μάτια στο ύψος μου, όπως λάμπουν τα μάτια της γάτας από τα φώτα του  αυτοκινήτου, μόνο που αυτό δεν είναι καμιά γατούλα, ναι, είναι λιόνταρος, και μάλλον χρωστάω τη ζωή μου στην ακινησία μου και στο γεγονός οτι ο αέρας φυσούσε έτσι κι όχι αλλιώς, και δεν με μύρισε. Αλλά εκείνη την ώρα ούτε φόβος ούτε κίνδυνος, μόνο δέος: το δέος μπροστά στην ανείπωτη ομορφιά, το δέος μπροστά στο απόλυτο άγριο, το δέος. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα ακίνητη χωρίς ανάσα, το σίγουρο είναι οτι έφυγα "πολλή ώρα" αφότου έκανε μεταβολή και έφυγε το ζώο. Είναι αυτό το παράξενο μέτρημα του χρόνου που δεν έχει μεγάλη σχέση με τα ρολόγια. Οι πυγολαμπίδες συνέχισαν το χορό τους ανεπηρέαστες. Εκανα χρόνια να συνειδητοποιήσω τι μου είχε συμβεί.

• Μέσα σε μια παλιά καπναποθήκη του βορρά ένα μικρό χωριό από σπίτια από στρατιωτικές κουβέρτες-παραβάν, ένας λαβύρινθος - στρίβουμε και βρίσκουμε κουβέρτες που ανοίγουν από μέσα, σαν μυστικά περάσματα που επιτρέπονται μόνο οι μυημένοι, βασικά οι μυημένες. "Εξω", στον κεντρικό χώρο της αποθήκης βλέπουν Μίστερ Μπήν με αραβικούς υπότιτλους και συζητάνε για το επικείμενο ματς Ρεάλ-Μπαρσελόνα κάτω από πανύψηλα γκρίζα ταβάνια με φώτα φθορισμού. Μέσα στο λαβύρινθο κουβέρτα ανοίγει κουβέρτα κλείνει, βγάζουμε τα παπούτσια μας και βρισκόμαστε σε ένα δωματιάκι φωτισμένο με κανονική λάμπα χαμηλή και θερμάστρα αλογόνου. Γυναίκες και μωρά καθισμένα σταυροπόδι πάνω σε στρώματα και ράντζα, πλέκουν, ράβουν, μιλάνε, γελάνε. Αλλες με μαντήλα άλλες χωρίς. Ανταλλάσουμε ονόματα. Τη διερμηνέα μας τη λένε Σούσου, είναι 19 χρόνων και θέλει να πάει στην Ευρώπη να σπουδάσει ιατρική. Μία χαρούμενη νεαρή έρχεται με ένα δίσκο (αναποδογυρισμένο καπάκι τεράστιας κατσαρόλας) καφέδες γλυκούς γαλακτερούς, μια που προμηνύεται νυχτέρι. Αγένεια να μην πιείς έστω μία γουλιά. Η νεαρή έχει 4 παιδιά κάτω των 5 ετών, και ανυπομονεί να πάει στον άντρα της στη Γερμανία. Σε κάποια φάση της διαδρομής της χρειάστηκε να περπατήσει 10 ώρες κουβαλώντας τα 3 της μωρά. Αυτές είναι οι αληθινές ανθρώπινες "υπερδυνάμεις". Δείχνουν η μία στην άλλη και σε μας τα φουστάνια και τα νυχτικά που έραψαν, με καμάρι. Μας δείχνουν τα καπέλα, τις τσάντες. Επιτέλους κάνουν κάτι δημιουργικό, βγήκαν από την απραξία, κάνουν κάτι μέσα σ' αυτήν την παράξενη παρένθεση που τους επιφύλασσε η ζωή τους. Γελάνε, παίζουν θέατρο, κοιτιούνται, δακρύζουν. Αποχαιρετούν την εμπνεύστρια και εμψυχώτριά τους που φεύγει για τη δική της χώρα με αγκαλιές και δώρα: μια κουβέρτα, σεντόνια, φαγητά δικά τους που έφτιαξαν μόνες τους (κι ας μην τους επιτρέπεται "για λόγους υγιεινής και ασφάλειας" να μαγειρεύουν στον καταυλισμό). Η γυναικεία αλληλεγγύη στο μεγαλείο της, κι ας παίρνουν αυτές το όνομα του μεγαλύτερού τους γιού ξεχνώντας το δικό τους.

• Περπατάω πλάι του με γρήγορο βήμα, Παγκράτι-Σύνταγμα μέσα από το Ζάππειο, βραδάκι χειμώνα. Δεν γνωριζόμαστε ιδιαίτερα, μιλάμε στον πληθυντικό περί ανέμων και υδάτων. Με χαϊδεύει η αύρα των δέντρων καθώς περνάμε πλάι στον Εθνικό Κήπο. Μια ξαφνική παρόρμηση να αγκαλιάσω αυτό τον άγνωστο σχεδόν άνθρωπο την παραβλέπω, γιατί "τι θα σκεφτεί" και "πώς θα το πάρει" και έτσι κι αλλιώς δεν την καταλαβαίνω ούτε εγώ. Βγαίνοντας στην Αμαλίας έχω μία εντονότατη αίσθηση οτι κάτι αλλιώτικο περπατάει πλάι μου, κάτι μη ανθρώπινο, κάτι που για ευκολία συνενόησης μπορείς να πεις και "αγγελικό". Περπατάει αριστερά μου και του ρίχνω κλεφτές ματιές για να σιγουρευτώ οτι λειτουργούν κάποιες έστω από τις γνωστές μου 5 αισθήσεις. Για λίγο, μέχρι να φτάσουμε στο Σύνταγμα, δεν μιλάμε: ήταν η πιο γλυκειά , βαθειά, και άνετη σιωπή που έχω ζήσει σε όλη μου τη ζωή, χωρίς ίχνος κενού ή αμηχανίας. Η πρώτη αληθινή σιωπή ανάμεσα σε μένα και σ' ένα άλλο ανθρώπινο όν. Πέρασαν μήνες για να αρχίσω να καταλαβαίνω τι ήθελε να μου πει αυτή η εμπειρία.

Δεν καταλαβαίνουμε όλα όσα μας συμβαίνουν. Και κάθε προσπάθεια να τα εξηγήσουμε, από ανασφάλεια κι ανυπομονησία "να κατανοήσουμε", μικραίνει μέσα μας τα πράγματα και απομακρύνει τη στιγμή της αληθινής κατανόησης. Μάθαμε να βιαζόμαστε να κατακτήσουμε τη γνώση κι όλο στενεύουμε το χώρο εντός μας που θα μπορούσε να φιλοξενήσει το δέος, τη θλίψη, τη σιωπή, την αγάπη. Η ζωή φωτίζει το δρόμο μας με τα δικά της φώτα, στο δικό της χρόνο, με τους δικούς της τρόπους.

Προστατεύοντας τα Ιερά

Σήμερα στην περιοχή της Βόρειας Αμερικής διεξάγεται ένας ιερός αγώνας.

 Επιφανειακά, είναι η διαμαρτυρία των Ινδιάνων για να αποτραπεί η κατασκευή ενός τεράστιου αγωγού πετρελαίου. Χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν στην περιοχή του Standing Rock για να συμπαρασταθούν και να συμπαραταχθούν με τους αυτόχθονες, και ενώ η αστυνομία συλλαμβάνει, κακοποιεί και φυλακίζει επίσης κατά συρροήν, μαθαίνουμε οτι άγνωστοι δωρητές καταθέτουν τεράστια ποσά για την αποφυλάκιση των διαδηλωτών... Στον αιώνα της πληροφορίας, μαθαίνουμε πολλά - που εύκολα ξεχνάμε, ή μας δημιουργούν σύγχυση. Παρακάτω παραθέτω το κείμενο ενός Ινδιάνου αρχηγού, ο οποίος εξηγεί ξεκάθαρα το γιατί αγωνίζεται ο λαός του.

"Εγώ, ο Αρχηγός Αρβολ Λούκινγκ Χόρς των Εθνών Λακότα, Ντακότα, και Νακότα, σας ζητώ να κατανοήσετε την οπτική των Ιθαγενών Λαών για αυτό που συνέβη στην Αμερική, που εμείς ονομάζουμε «Νησί της Χελώνας». Με τα λόγια μου επιζητώ να ενώσω την παγκόσμια κοινότητα μέσα από το μήνυμα των ιερών μας τελετουργιών: να ενωθούμε πνευματικά, ο καθένας μας με τους δικούς του τρόπους πίστης στον Δημιουργό.

Για τους καιρούς που ζούμε σήμερα έχουμε προειδοποιηθεί μέσα από αρχαίες προφητείες, αλλά μας έχει επίσης δοθεί και ένα πολύ σημαντικό μήνυμα για την λύση που θα αντιστρέψει αυτή την τρομερή εποχή.

Για να κατανοήσουμε το βάθος του μηνύματος αυτού πρέπει να αναγνωρίσουμε τη σημασία των Ιερών Τόπων και να συνειδητοποιήσουμε το πόσο αλληλένδετα είναι όσα συμβαίνουν σήμερα, συλλογιζόμενοι τις συνεχείς σφαγές που γίνονται σε άλλους τόπους και στην δική μας Αμερικάνικη Ηπειρο.

Ξεκίνησα να μαθαίνω για αυτά τα σημαντικά θέματα από την ηλικία των 12 ετών, όταν έλαβα το Δέμα της Πίπας του Λευκού Νεαρού Ιερού Βοδιού και τις διδασκαλίες του. Οι λαοί μας αγωνίστηκαν για να διατηρήσουν τους Ιερούς Τόπους από την αρχή του χρόνου. Αυτοί οι χώροι παραβιάζονται, βεβηλώνονται, εδώ και αιώνες, και αυτό μας έχει φέρει στη δεινή θέση που βρισκόμαστε σήμερα παγκοσμίως.

Κοιτάξτε γύρω σας. Η Μητέρα μας η Γη είναι βαριά άρρωστη από τις βεβηλώσεις αυτές, και βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής της δυνατότητας υγιούς επιβίωσης για τις επόμενες γενιές, για τα παιδιά των παιδιών μας.

Οι πρόγονοί μας προσπάθησαν να προστατέψουν τον Ιερό μας Τόπο που ονομάζεται Ιεροί Μαύροι Λόφοι (Sacred Black Hills), «Η Καρδιά του Παντός», στη Νότια Ντακότα από συνεχείς παραβιάσεις και βεβηλώσεις. Οι πρόγονοί μας δεν είχαν τη δυνατότητα να δουν δορυφορική εικόνα αυτής της τοποθεσίας, αλλά σήμερα που οι εικόνες αυτές είναι διαθέσιμες, βλέπουμε ότι έχει σχήμα καρδιάς, και όταν το βλέπουμε σε γρήγορη κίνηση, μοιάζει με καρδιά που πάλλεται.

Η φυλή Ντινέ προστάτευε το Μεγάλο Βουνό, το οποίο ονόμαζαν  Ηπαρ της Γης, και εμείς υποφέρουμε (και θα υποφέρουμε ακόμα περισσότερο) από την εξόρυξη λιγνίτη που γίνεται εκεί, και από τα δηλητήρια που χρησιμοποιούνται στις διαδικασίες αυτές.

Οι Αβορίγινες μας έχουν προειδοποιήσει για τις επιμολυντικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στους Κοραλλιογενείς Υφάλους, τους οποίους θεωρούν ως εξαγνιστές του αίματος της Μητέρας Γης.

Οι ιθαγενείς λαοί των τροπικών δασών λένε ότι τα τροπικά δάση, τα «δάση της βροχής» είναι οι πνεύμονες του πλανήτη και χρειάζονται προστασία.

Το Εθνος των Γκουιτσ’ιν στην Αλάσκα αντιμετώπισε πετρελαϊκές γεωτρήσεις στην παράκτια πεδιάδα του Αρκτικού Εθνικού Πάρκου & Καταφυγίου Αγριας Ζωής, που τους είναι γνωστό ως «Η αρχή της ζωής».

Η παράκτια πεδιάδα είναι η γενέτειρα πολλών μορφών ζωής των εθνών των ζώων. Ο θάνατος αυτών των εθνών των ζώων θα καταστρέψει τα έθνη των ιθαγενών της περιοχής  αυτής.

Καθώς όλες αυτές οι καταστροφικές εξελίξεις συνεχίζονται σε ολόκληρο τον κόσμο, θα γίνουμε μάρτυρες της εξαφάνισης πολλών ακόμα εθνών ζώων, φυτών, και ανθρώπων, εξαιτίας της κατάχρησης εξουσίας από τον άνθρωπο, και της έλλειψης κατανόησης της «ισορροπίας της ζωής».

Οι Ιθαγενείς λαοί προειδοποιούν ότι αυτές οι καταστροφικές εξελίξεις θα δημιουργήσουν παγκόσμιο χάος. Υπάρχουν πολλές πολλές ακόμα ιθαγενείς διδασκαλίες και γνώση σχετικά με τους Ιερούς Τόπους της Μητέρας Γης, τα ενεργειακά της κέντρα, και την σύνδεσή μας με το πνεύμα μας, που σίγουρα θα επηρεάσουν τις μελλοντικές μας γενιές.

Χρειάζεται μία γρήγορη μετάβαση προς άλλες μορφές ενέργειας που να είναι ασφαλείς για όλα τα έθνη επάνω στη Μητέρα Γη. Πρέπει να κατανοήσουμε τον τύπο του νου που συνεχίζει να καταστρέφει το πνεύμα ολόκληρης της παγκόσμιας κοινότητας. Εάν δεν το κάνουμε αυτό, οι δυνάμεις της καταστροφής θα μας κατατροπώσουν.

Οι Πρόγονοί μας είχαν προφητέψει ότι μία μέρα το νερό θα είναι αγαθό προς πώληση. Τα παλιά χρόνια αυτό ήταν δύσκολο να το πιστέψουμε, γιατί το νερό ήταν τόσο άφθονο, τόσο αγνό, τόσο γεμάτο ενέργεια, θρεπτική δύναμη, και πνεύμα. Σήμερα πρέπει να αγοράσουμε εμφιαλωμένο το καθαρό νερό, χωρίς τα θρεπτικά του μέταλλα, ένα άδειο υγρό. Κάποια μέρα το νερό θα γίνει σαν το χρυσό, πολύ ακριβό για να μπορούμε να το αγοράσουμε. Δεν θα απολαμβάνουν όλοι το δικαίωμα να πίνουν ασφαλές νερό.

Αποτυγχάνουμε να τιμήσουμε και να εκτιμήσουμε τους Ιερούς μας Τόπους. Αρπάζουμε με βία τα μέταλλα και τα δώρα που βρίσκονται κάτω απ’ αυτά, σαν η Μητέρα Γη να ήταν απλά ένας πόρος αντί για την ίδια την Πηγή της Ζωής.

Το να επιτιθέμεθα στα έθνη και να χρησιμοποιούμε περισσότερους πόρους για να επιφέρουμε καταστροφή στο όνομα της ειρήνης, δεν είναι λύση! Πρέπει να κατανοήσουμε το πώς όλες αυτές οι αποφάσεις επηρεάζουν το παγκόσμιο έθνος – δεν έχουμε ανοσία στις επιπτώσεις τους! Το να επιτρέπουμε διαρκή μόλυνση της τροφής και της γης μας επηρεάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε.

Μία «ασθένεια του νου» προσβάλλει τους ηγέτες του κόσμου και πολλά μέλη της παγκόσμιας κοινότητας, και πιστεύουν ότι η λύση αντίποινων και καταστροφής των λαών θα φέρει την ειρήνη.

Στις προφητείες μας λέγεται ότι σήμερα βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι. Είτε να ενωθούμε πνευματικά ως παγκόσμιο έθνος, είτε να αντιμετωπίσουμε το χάος, τις καταστροφές, τις ασθένειες, και τα δάκρυα των συγγενών μας.

Είμαστε το μόνο είδος που καταστρέφει την πηγή της ζωής, δηλαδή τη Μητέρα Γη, στο όνομα της δύναμης, του ορυκτού πλούτου, και της ιδιοκτησίας της γης. Χρησιμοποιούμε μεθόδους πολέμου και χημικά που βλάπτουν ανεπανόρθωτα, καθώς η Μητέρα Γη κουράζεται και δεν μπορεί πλέον να αντέξει άλλες επιπτώσεις πολέμου. 

Σας ζητώ να συμπαραταχθείτε μαζί μου σ’ αυτή την προσπάθεια. Το όραμά μας είναι για τους λαούς όλων των ηπείρων, ανεξαρτήτως των πιστεύω τους σχετικά με τον Δημιουργό, να μαζευτούν στους Ιερούς τους Τόπους, και ενωμένοι να προσευχηθούν και να κοινωνήσουν ο ένας με τον άλλον, και έτσι να συντελέσουν στην ενεργειακή αλλαγή που θα θεραπεύσει τη Μητέρα μας τη Γη. Ετσι θα επιτύχουμε την συμπαντική συνειδητότητα για την επίτευξη της Ειρήνης.

Κάθε μέρα που περνάει, παρακαλώ όλα τα έθνη να ξεκινήσουν μία παγκόσμια προσπάθεια, να θυμούνται να ευχαριστούν για την ιερή τροφή που μας δωρίζεται από τη Μητέρα μας τη Γη έτσι ώστε η θρεπτική θεραπευτική της ενέργεια να μπορέσει να θεραπεύσει το πνεύμα και το νου μας. 

Αυτή η νέα χιλιετία είτε θα φέρει την εποχή της αρμονίας είτε το τέλος της ζωής όπως  την ξέραμε. Οι πόλεμοι, οι λιμοί, και τα τοξικά απόβλητα υπήρξαν το σήμα κατατεθέν του μεγάλου μύθου της προόδου και της ανάπτυξης που κυριάρχησε στον προηγούμενο αιώνα.

Σε εμάς, ως φύλακες της καρδιάς της Μητέρας Γης, αναλογεί η ευθύνη να αντιστρέψουμε τις δυνάμεις της καταστροφής. Εσείς οι ίδιοι είστε αυτοί που θα πρέπει να αποφασίσετε.

Εσείς – και μόνο εσείς – μπορείτε να κάνετε αυτή την κρίσιμη επιλογή, να περπατήσετε με τιμή ή να ατιμάσετε τους συγγενείς σας. Στην απόφασή σας κρέμεται η μοίρα ολόκληρου του Κόσμου.

Ο καθένας από μας βρίσκεται εδώ και τώρα, τη χρονική αυτή στιγμή στον τόπο αυτό, για να αποφασίσει προσωπικά για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Νομίζετε ότι ο Δημιουργός θα δημιουργούσε περιττούς ανθρώπους σε μία εποχή τέτοιου τρομερού κινδύνου;

Να γνωρίζετε ότι εσείς οι ίδιοι είστε σημαντικοί για τον κόσμο. Κατανοήστε τόσο την ευλογία όσο και το βάρος αυτής της αλήθειας. Εσείς οι ίδιοι είστε απολύτως (και απεγνωσμένα) αναγκαίοι για να σώσετε την ψυχή αυτού του κόσμου. Νομίζετε ότι σας έστειλαν εδώ για κάτι λιγότερο; Στον Ιερό Κύκλο της Ζωής δεν υπάρχει αρχή και τέλος.

Πηγή

..............................................................................................................

Ενα μήνυμα αλληλεγγύης προς τους Ινδιάνους από μία άλλη αυτόχθονη φυλή, της Ανατολικής Σιβηρίας:

Ο Φόβος και η Βία

Βιώνουμε μία έξαρση επιθετικότητας σε μαζικό επίπεδο - εχθροπραξίες που δεν τελειώνουν ποτέ, μεμονωμένες επιθέσεις "φανατικών" σε τόπους φαινομενικά ειρηνικούς (που δεν βρίσκονται, τουλάχιστον επισήμως, σε πόλεμο) και αφαιρούν τη ζωή σε ανθρώπους φαινομενικά άμαχους (που δεν πολεμούν, τουλάχιστον επισήμως).  Πολλά μπορεί να πει κανείς και να θρηνήσει, πολιτικά και ηθικά, και ίσως και θρησκευτικά (γι αυτούς που κολακεύονται να σκέφτονται οτι η θρησκεία τους είναι ειρηνική ενώ η θρησκεία του γείτονα προάγει τη βία).

Εάν θελήσουμε να δούμε τη βία, ή μάλλον την επιθετικότητα ψυχοπνευματικά, θα διαπιστώσουμε οτι κάθε πράξη επιθετικότητας είναι εκδήλωση φόβου - κάθε φορά που μας βγαίνει επιθετικότητα είναι επειδή θέλουμε να ξορκίσουμε το φόβο, είναι επειδή νιώθουμε ασφαλέστεροι δημιουργώντας περισσότερο φόβο στον άλλον. 

O φόβος γεννά φόβο, άρα και η επιθετικότητα γεννά κι άλλη επιθετικότητα. Κι άλλη, κι άλλη, που είναι δύσκολο να βρείς την απαρχή της.

Λέγεται οτι υπάρχουν τρείς τύποι φόβου, που όμως συνδέονται μεταξύ τους πολλαπλά:

Κατ' αρχήν ο βιολογικός φόβος, που είναι η φυσική παρόρμηση του σώματός μας για να επιβιώσει. Είναι απολύτως φυσικός, και υγιής φόβος, και δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε χωρίς αυτόν (συνδέεται με το νευρικό μας σύστημα, με τον φυσικό πόνο που μας εφιστά την προσοχή στο πάσχον σημείο). Σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι στη γη υφίστανται τον φόβο αυτό - είτε ζουν σε εμπόλεμη κατάσταση, είτε ζουν σε ένδεια και δεν γνωρίζουν από πού θα τους έρθει το επόμενο γεύμα, είτε είναι χρεωμένοι σε χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και δεν ξέρουν εάν θα ξημερώσουν με ή χωρίς στέγη. Οσο και "πνευματικός άνθρωπος" να θεωρείς οτι είσαι, αυτόν τον φόβο δεν τον αποφεύγεις: όταν σκάσει η βόμβα δίπλα σου θα τιναχτείς - αυτή θα είναι η πρώτη-πρώτη παρόρμηση, δεν θα πεις "α, εγώ έχω πετύχει την θέωση, δε φοβάμαι"! 

Υπάρχει ο ψυχολογικός φόβος: είναι το άγχος που νιώθουμε για την έκβαση του μέλλοντος. Είναι ο φόβος που γεννιέται μέσα μας όταν αναλογιζόμαστε το τι μέλλει γενέσθαι - πώς θα πάει αυτή η σχέση, αν θα μας βάλουν υψηλότερους φόρους μεθαύριο, αν θα μας επιτεθεί η Τουρκία τώρα που πήρε φόρα, αν το παιδί μας θα τα καταφέρει στη ζωή του, αν θα μας παντρευτεί τελικά ο αγαπημένος μας, αν θα γίνουμε κάποτε γιαγιάδες/παπούδες... Είναι ο φόβος που μας κάνει να ξοδεύουμε την ενέργειά μας στη σκέψη του μέλλοντος, και να ξεχνάμε το παρόν, ο φόβος που δεν μας επιτρέπει να ζήσουμε το τώρα, τη ροή, τελικά την αγάπη.

Υπάρχει και ο πνευματικός φόβος: ο φόβος απέναντι στο άγνωστο. Οταν αντιμετωπίζουμε κάτι νέο, ολότελα νέο, όταν βρισκόμαστε στο κατώφλι της αληθινής εξέλιξης, "γεννιέται" μέσα μας μία ισχυρή ενέργεια που συνήθως βιώνουμε ως φόβο. Το νιώθουμε οταν γινόμαστε για πρώτη φορά γονείς, το νιώθουμε όταν ερωτευόμαστε, το νιώθουμε όταν βρισκόμαστε ενώπιος ενωπίω (γι αυτό κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν το να μείνουν μόνοι τους!).  Οι Γραφές λένε "φόβος Θεού αρχή Σοφίας", και προφανώς δεν εννούν τον βιολογικό ή τον ψυχολογικό φόβο, αλλά τον "φόβο" που νιώθεις όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι άγνωστο που σε ξεπερνά - εάν αφεθείς στην επαφή με το νέο και άγνωστο γίνεσαι τουλάχιστον σοφότερος.

Το ζήτημα είναι ακριβώς οτι δεν αφηνόμαστε. Εκλογικεύουμε, "φτιάχνουμε ένα σενάριο" για το συναίσθημα που βιώνουμε, δηλαδή του επισυνάπτουμε σκέψεις και ιστορίες, και ακυρώνουμε τα όποια δώρα και συνειδητοποιήσεις θα μπορούσε να μας φέρει (ακυρώνουμε τη δυνατότητα της Σοφίας).

Τον φόβο προσπαθούμε να τον καταπιέσουμε με κάθε λογής ηρεμιστικά: χάπια, ηλεκτρονικά παιχνίδια, καταναλωτισμό, τηλεόραση, πολιτική (ενασχόληση με τους πολιτικούς και τα σκάνδαλα), θεωρίες συνωμοσίας, απλή και σκέτη άρνηση, κτλ... Και τα καταφέρνουμε, με κάποιο κόστος - αλλά ο φόβος συσσωρεύεται,  εξαπλώνεται και σε άλλα πεδία της ζωής μας, και κάποια στιγμή, σε στιγμές που δεν μπορούμε πλέον να βρούμε τρόπο να τον καταπιέσουμε, σκάει, και γίνεται ωμή επιθετικότητα: "ο θάνατός σου η ζωή μου". Η επιθετικότητα ελέγχεται, ο φόβος (και ο φοβικός) επίσης. Οι εξουσίες (οι άνθρωποι που αγαπούν και επιζητούν τον έλεγχο των άλλων) βολεύονται με την επιθετικότητα και το φόβο, γιατί μπορούν να "παίξουν" με αυτά, να τα χειριστούν προς "όφελός" τους. 

Η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή βρίσκεται ενώπιον μίας μεγάλης αλλαγής συνειδητότητας, την αλλαγή από το "εγώ" στο "εμείς", όπως λένε, σε πολλά επίπεδα. Ηδη τα κινήματα της οικολογίας το καταδεικνύουν αυτό, όπως και το κίνημα των οικο-κοινοτήτων, και η εξάπλωση της περμακουλτούρας. Ηδη υπάρχουν φωνές (όλο και περισσότερες, όλο και ηχηρότερες) που μιλούν για "ανθρώπινα οικονομικά" (gift economy, sacred economy). Ηδη υφιστάμεθα την πρόκληση της αμοιβαίας συνύπαρξης με λαούς πολύ "διαφορετικούς" από εμάς, μέσω των προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων. 

.......................................................................

Τι φοβόταν άραγε ο 18χρονος ιρανο-γερμανός τόσο που βγήκε και "θέρισε" 10 ανθρώπους στο Μόναχο (ανάμεσά τους και ένας συνομήλικός του από τη Ροδόπη, με πιθανώς τους ίδιους φόβους και αγωνίες); Τι φοβόταν ο 31χρονος γαλλο-τυνίσιος που έριξε το φορτηγό του και "θέρισε" 100 ανθρώπους στη Νίκαια; Τι φοβάται το "ισλαμικό κράτος" που λειτουργεί επισήμως σαν τον χάρο που βγήκε παγανιά; Τι φοβάται η μάνα που δέρνει αλύπητα το παιδί της όταν δεν φέρνει καλούς βαθμούς, ή όταν μαθαίνει οτι η κόρη της βγαίνει με ένα μεγαλύτερο αγόρι; Τι φοβάται το κράτος του Ισραήλ όταν κόβει τις παροχές του νερού από τους Παλαιστίνιους; Τι φοβάται αληθινά ο άντρας που το βρίσκει μέσα του να παραβιάσει τη γενετήσια ελευθερία μίας γυναίκας; Τι φοβόμαστε όταν υψώνουμε τον τόνο της φωνής μας απειλητικά στον συνομιλητή που επιμένει να διαφωνεί;

(Οι προβληματισμοί αυτοί δεν έχουν στόχο να δικαιολογήσουν την όποια βία. Εχουν μάλλον στόχο να πυροδοτήσουν μία αλλιώτικη και ίσως πιο νηφάλια θεώρηση και αιτιολόγηση των πραγμάτων.)

Το Φαίνεσθαι και το Είναι

"Δεν λάμπουν όλα τα χρυσάφια, και οι περιπλανώμενοι δεν είναι όλοι χαμένοι", έγραφε ο Τόλκιεν στον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, για να περιγράψει τον μοναχικό σκονισμένο ταξιδιώτη του πανδοχείου, που αργότερα αποδεικνύεται οτι ήταν φρουρός & φύλακας της ελευθερίας των ανυποψίαστων, θεραπευτής, και τελικά ο σοφός ηγέτης που έρχεται να φέρει την ειρήνη και την ευημερία στον πολύπαθο λαό του.

Ποσο συχνά δεν μας αποπλανά και μας παραπλανά η λάμψη των πραγμάτων, και το φαίνεσθαι! Ολοι έχουμε παραδείγματα στην προσωπική μας ζωή όπου πικραθήκαμε και απογοητευτήκαμε από ανθρώπους ή υποσχέσεις που αποδείχτηκαν οτι ήταν άλλο από αυτό που φαίνονταν. Οχι απαραίτητα κακοί, αλλά αλλιώτικοι απ' ότι φάνηκαν στα μάτια μας αρχικά.

Εδώ ισχύει η αγαπημένη ρήση ενός παλιού μου δασκάλου "όποιος γοητεύεται απογοητεύεται". Γοητευόμαστε από μία εικόνα, μας συνεπαίρνει, επενδύουμε σ' αυτήν, και με το πέρασμα του χρόνου συχνά ανακαλύπτουμε οτι η εικόνα αυτή ήταν απλώς μία εικόνα - μία εικόνα που περιείχε κάποια πρόθεση (τίνος και για ποιό σκοπό άλλοτε ανακαλύπτουμε άλλοτε όχι), μία εικόνα που μπορεί να ίσχυε για μία στιγμή ή μία εβδομάδα ή ένα χρόνο - αλλά πάντως όχι διαρκώς, μέσα στην ροϊκή φύση των πραγμάτων, μία απλή εικόνα! 

Και καθώς ο νους μας γυρεύει διαρκώς και διακαώς την ασφάλεια, γαντζωνόμαστε από την εικόνα που μας αρέσει, δηλαδή επενδύουμε σε αυτήν, και - αναπόφευκτα, από τη φύση της ζωής - απογοητευόμαστε.

Απογοητευόμαστε και θυμώνουμε με την εικόνα (που μπορεί να ήταν ένας άνθρωπος ή μία συνθήκη), που μας "είπε ψέματα". Ισως στην πραγματικότητα θυμώνουμε με τους ίδιους τους εαυτούς μας που "πιαστήκαμε κορόιδα", και δεν είδαμε "την αλήθεια" πίσω από τα φαινόμενα. Νιώθουμε θύματα, γινόμαστε καχύποπτοι ("προσεκτικοί", λέμε, γιατί η καχυποψία ως λέξη δεν ηχεί καλά, ενώ η προσοχή συνεπάγεται τη σύνεση που είναι καλό πράγμα), και ρίχνουμε λίγο δηλητήριο στη σχέση με τον εαυτό και τον συνάνθρωπό μας.

Κάθε μέρα ταυτιζόμαστε με χίλιες-δυό εικόνες και απόψεις, θρησκευτικές δοξασίες και πολιτικές θέσεις. Κάποια στιγμή φτάνουμε να χτίζουμε τη ζωή και την ταυτότητά μας (αυτοεκτίμηση, αυτοβεβαίωση) επάνω σ' αυτές που μας ταιριάζουν καλύτερα - τόσο ταυτιζόμαστε που ξεχνάμε την ύπαρξη και την προέλευσή τους, και φτάνουμε να θεωρούμε οτι αυτό είμαστε ("είμαι αριστερή", "είμαι χριστιανή", "είμαι άθεη", "είμαι παναθηναϊκός", "είμαι βήγκαν", "είμαι εθνικίστρια", κτλ κτλ). Και ότι δεν μας μοιάζει, ή έρχεται σε αντίθεση με "αυτό που είμαστε", γεννά μέσα μας μία σύγκρουση η οποία άλλοτε εξωτερικεύεται άλλοτε όχι. Θα μπορούσαμε να πούμε οτι αυτή η σύγκρουση είναι και η αληθινή ρίζα του πολέμου. (Μία Μεγάλη Δασκάλα της ανθρωπότητας έλεγε οτι "τα συλλογικά σφάλματα, τα ικανά να αδικήσουν μία συλλογικότητα, είναι συνέπειες των ατομικών ελαττωμάτων του ανθρώπου")

Ψηφίζουμε τους πολιτικούς μας βασισμένοι στην εικόνα που προβάλλεται για αυτούς από τα μμε και τους φίλους μας. Διαλέγουμε τα ρούχα μας με βάση την εικόνα που θέλουμε να προβάλλουμε για τον εαυτό μας. Η εικόνα είναι το πρώτο πράγμα που συναντάμε γύρω μας, και δεν μπορούμε να "ξεφύγουμε" από αυτήν.

Ισως το ζητούμενο να μην είναι να "ξεφύγουμε" από αυτήν. Ισως το ζητούμενο είναι να αναγνωρίσουμε την εφήμερη φύση της και να την αποτιμήσουμε ως τέτοια, ώστε να αποφύγουμε την ταύτισή μας μαζί της. Το βαθύτερο ζητούμενο είναι να προσεγγίσουμε βιωματικά αυτό που υπάρχει μέσα και πίσω από την εικόνα - αυτό που Είναι έναντι αυτού που Φαίνεται. Πώς γίνεται αυτό;

Την απάντηση της έχει δώσει Ο Μικρός Πρίγκηπας:

"Mόνο με την καρδιά μπορεί να δει κάποιος σωστά - αυτό που είναι ουσιώδες είναι αόρατο στο μάτι"

passionflower: Ενα κίτρινο "τίποτα" και μια μικρή σπουδή στην Ανθ...

passionflower: Ενα κίτρινο "τίποτα" και μια μικρή σπουδή στην Ανθ...: Στα ισπανικά το λένε pamplina, που σημαίνει "μπούρδα", "χαζομάρα", ή κάτι τέτοιο. Στα ελληνικά δεν έχει καν κοινή ονομ...