Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

Μη στέκεσαι

Το είχα βρει παλιά σε μια ποιητική ανθολογία, και έλεγε "ανωνύμου". Το είχε στείλει στους γονείς του ένας νεαρός άγγλος στρατιώτης που υπηρετούσε στη Β. Ιρλανδία, να ανοιχτεί και να διαβαστεί στην περίπτωση του θανάτου του. Τώρα το γκούγκλ με πληροφορεί πως γράφτηκε από μία σύγχρονη αμερικανίδα, την Μαίρη Ελίζαμπεθ Φράι (1905-2004). Το είχε γράψει πάνω στην καφετιά σακούλα του μανάβη για την εβραιοπούλα που ζούσε στο σπίτι της και δεν μπόρεσε να παραστεί στην κηδεία της μητέρας στη Γερμανία. 


Μη στέκεσαι στον τάφο μου και κλαίς.
Δεν είμαι εκεί. Ούτε κοιμάμαι.
Είμαι χίλιοι ανέμοι που φυσούν.
Είμαι οι διαμαντένιες λάμψεις του χιονιού
Οι ηλιαχτίδες του ώριμου σταριού
Του φθινοπώρου η απαλή βροχή.
Μέσα στην ησυχία του πρωιού όταν ξυπνάς
είμαι το γρήγορο φτερούγισμα προς τα ψηλά
πουλιών που ήσυχα πετούν σε κύκλους.
Είμαι της νύχτας τ' απαλά αστέρια.
Μή  στέκεσαι στον τάφο μου και κλαίς.
Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα ποτέ.


(μετάφραση: Ελενα Γκώγκου)




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου