Είναι το μεσοχείμωνο, η ώρα που ο ήλιος "στέκεται". Η μικρότερη μέρα, η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου (στο βόρειο ημισφαίριο). Από την επομένη, ο ήλιος θα αρχίσει να λάμπει περισσότερο, λεπτό με λεπτό κάθε μέρα. Μέχρι που θα φτάσει η μεγαλύτερη μέρα και η μικρότερη νύχτα, το μεσοκαλόκαιρο, και πάλι. Την αξία του ρυθμού στη ζωή μας την καταλάβαιναν καλύτερα οι παλαιοί: εμείς την αισθανόμαστε μόνο σε καμιά κρίση καρδιακής αρρυθμίας!
 |
| η φωτογραφία είναι από τη ΝΑSA |
Το φως είναι λιγότερο, γι αυτό και πιο πολύτιμο, γι αυτό κάθε πρωί που το βλέπουμε να λάμπει στις δροσοσταλίδες από τον πάγο που λιώνει, κάτι μέσα μας σκιρτάει.
Το ηλιοστάσιο είναι μία στιγμή σταματήματος, παύσης, σιωπής. Σηματοδοτεί τη φυσική μας παρόρμηση να σταματήσουμε για λίγο την εξωστρεφή δραστηριότητα και να εσωστραφούμε: να δούμε πού στεκόμαστε στον τόπο και στο χρόνο, εντός μας και εκτός μας. Να σταθούμε, να νιώσουμε την παύση και την σιγή, να αφεθούμε να είμαστε χωρίς να κάνουμε, να τιμήσουμε το εντός μας φως αλλά και το εντός μας σκοτάδι (που μας επιτρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε το φως), χωρίς να κρίνουμε ή να θέλουμε να αλλάξουμε τίποτα. Είναι η ώρα της ήσυχης αυτοπαρατήρησης, της μοναδικής διαδικασίας που μπορεί να επιφέρει την αληθινή μεταμόρφωση. Είναι η νύχτα που πρέπει να προηγηθεί της ημέρας. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ρυθμού που μας κρατά στη ζωή.
Εξάλλου δεν μπορεί να γίνει κανένα (νέο) ξεκίνημα χωρίς πρότερο σταμάτημα.
Και αναρωτιόμουν όλη μέρα αν αρχίζει να μεγαλώνει η μέρα ή το αντίθετο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το γκουγκλάρισα, αλλά ευτυχώς διάβασα την ανάρτηση σου και έμαθα!
Ευχαριστώ!
BTW πολύ όμορφο κείμενο!!!
Η σχετικότητα του χώρου/χρόνου ειδικά αυτή την εποχή έχει μεγαλύτερη αξία.
Φιλάκια πολλά Ξωτικό μου:))
Κάθε χρόνο τούτες τις μέρες ο άνθρωπος των περιοχών μας, καθώς αρχίζει και κρυώνει το κορμί του, μετράει και βρίσκει ότι λιγόστεψε στην καθημερινή του ζωή του το φως και η ζέστη του Ήλιου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε πότε, άραγε, ο άνθρωπος ψάχνεται, πόσο του λείπει το φως και η ζέστη του εσωτερικού, του πνευματικού του Ήλιου και είναι έτσι παγωμένη η καρδιά; Ψηλαφίζει στα μισοσκότεινα και στη σύγχυση του νου και δε βρίσκει ούτε το μακρινό φέγγος της δύσης. Και αν ο ήλιος που ζεσταίνει τη Γη από την επόμενη μέρα του χειμερινού ηλιοστασίου μόνος του ξαναγυρίζει, ο Ήλιος της Ψυχής μας δεν θα γυρίσει ποτέ μόνος του. Εμείς είναι που πρέπει να θυμηθούμε, να πάρουμε το δρόμο, να ψάξουμε για αχνάρια και να ξαναβρεθούμε πάλι στην ασφάλεια της αγκαλιάς Του.