Εαρινή Ισημερία

Η Περσεφόνη ξεκινά την ανοδική της πορεία από τον Κάτω Κόσμο του σκοταδιού και του θανάτου στον Ανω Κόσμο του φωτός και της ζωής. Ερχεται η άνοιξη.

Είναι η στιγμή του χρόνου που το επίπεδο της τροχιάς της γης γύρω από τον ήλιο και το επίπεδο του ισημερινού της γης τέμνονται, συναντιούνται: με άλλα λόγια, είναι η στιγμή του χρόνου όπου η μέρα και η νύχτα είναι απόλυτα ίσες. Είναι μία στιγμή ισορροπίας φωτός και σκότους, γιν και γιανγκ, είναι μία ώρα-μεταίχμιο. Από σήμερα και μέχρι το θερινό ηλιοστάσιο οι μέρες σταθερά θα μεγαλώνουν. Είναι, όπως λέμε, η αρχή της άνοιξης.

Το μάθημα της Ισημερίας είναι η ισορροπία. Ισορροπία είναι και το μεγαλύτερο μάθημα που έχει να διδάξει η Φύση στον άνθρωπο. Οτιδήποτε πάσχει, μέσα μας ή έξω από μας, στην κοινωνία ή στο περιβάλλον, πάσχει επειδή έχει διαταραχθεί η ισορροπία του. Η ισορροπία των στοιχείων και των δυνάμεων, η δυναμική ισορροπία που επιτρέπει την αρμονική ανάπτυξη, συμβίωση, ζωή. Στις πολεμικές τέχνες, η ισορροπία είναι σημαντικότερο ατού από τη δύναμη.

Κατά την Εαρινή Ισημερία, καθώς ο ήλιος μας ταξιδεύει προς  το βορρά, οι δονήσεις που επικρατούν στον πλανήτη μας είναι δονήσεις αρμονίας. Η αρμονία είναι το άμεσο αποτέλεσμα της ισορροπίας. 

Τα παλιότερα χρόνια οι άνθρωποι μιλούσαν για θάνατο και ανάσταση, μια που ο σπόρος πεθαίνει μέσα στην υγρή γόνιμη γη (χάνει τη μορφή του, διαλύεται) προκειμένου να μπορέσει να βγάλει ρίζες και βλαστό. Και τότε έλεγαν οτι "η φύση ανασταίνεται". Στον κύκλο που διαγράφει η γη γύρω από τον ήλιο, αυτό συμβαίνει διαρκώς, και έτσι μάθαμε να μετράμε το χρόνο. Αντανακλώντας τις διαδικασίες της φύσης, "ξυπνάμε" από την εσωστρέφεια του χειμώνα, για να αρχίσουμε να βγάζουμε στο φως τις ποιότητες που επεξεργαστήκαμε μέσα στους τρείς προηγούμενους μήνες, προκειμένου να ανθίσουν (να εκφραστούν) και να καρποφορήσουν (να έχουν αποτέλεσμα).

Η στιγμή της Ισημερίας είναι μία στιγμή "μεταίχμιο", μία στιγμή μετάβασης. Μία στιγμή απόλυτης ισορροπίας, για να μας θυμίζει τις ευαίσθητες και πολύτιμες ισορροπίες που οφείλουμε να επιδιώκουμε, προκειμένου να έχουμε αρμονικές σχέσεις με τα εντός και τα εκτός.

"Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου;"