Υπάρχω γιατί

Υπάρχεις. Είμαι γιατί είσαι, Είσαι γιατί είμαι.

Μέσα από τη σχέση μας με το "άλλο" υπάρχουμε και ζούμε. Ο πολιτισμός μας των τελευταίων αιώνων μας έδωσε την ψευδαίσθηση της αυτονομίας, το ιδανικό της ανεξαρτησίας που βασίζεται στην αποσύνδεσή μας με το "άλλο" και "τους άλλους". Αποσυνδεθήκαμε από τους αληθινούς προγόνους μας (αλλά αναδεικνύουμε όποιους προγόνους μας προσδίδουν κύρος ή λάμψη), αποσυνδεθήκαμε από τη φύση γύρω μας (χρησιμοποιώντας την ως εργαλείο ή πόρο προς εκμετάλλευση για την ικανοποίηση της απληστίας μας), αποσυνδεθήκαμε από τη δική μας φύση την ανθρώπινη, από αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Τι είναι αυτό;

Σήμερα αναρωτιόμαστε δικαίως.

Είμαστε ζωάκια θηλαστικά. "Δενόμαστε" με δεσμούς αλληλεξάρτησης με τους γονείς και τα αδέλφια μας, με την ευρύτερη κοινότητα - χωρίς το ανήκειν η ίδια η επιβίωσή μας βρίσκεται σε επισφάλεια. Παρόλα αυτά, το "ανένταχτος" αποτελούσε χαρακτηρισμό σχεδόν τιμής σε κάποιους κύκλους, και η ανεξαρτησία, η αυτάρκεια, η αυτοδιάθεση και η αυτονομία είναι τα ιδανικά όλων μας, συνώνυμα με την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Πόσο εύκολα παραβλέπουμε και αποσιωπούμε την ανάγκη του ανήκειν, την ανάγκη ο ένας του άλλου. Στη φύση τίποτα δεν λειτουργεί αυτόνομα, τα πάντα εντάσσονται σε ένα οικοσύστημα - το οποίο όταν διαταραχθεί κλυδωνίζεται, και η επιβίωση (και η ευτυχία θα τολμούσα να πω) των ειδών εντός του τίθεται σε κίνδυνο. 

Η αλήθεια μας βρίσκεται στην αλληλεξάρτηση.

Ακόμα και αν ξέρω να αλέθω, να ζυμώνω και να φτιάχνω το ψωμί μου, εξαρτώμαι από το στάρι του κάμπου - από τον σπορέα του, τη βροχή και τον ήλιο, τον θεριστή, κτλ.

Οσο και αν τα "έχω βρει με τον εαυτό μου", η αγκαλιά του συντρόφου, του παιδιού, του γονέα, του φίλου είναι ανεκτίμητης αξίας για την ψυχική μου υγεία (και για τη σωματική, λένε οι έρευνες τώρα πια). Οσο κι αν πιστεύω οτι "η ομορφιά βρίσκεται μέσα μου", ένα αγαπημένο μουσικό κομμάτι (που κάποιος εμπνεύστηκε, έγραψε, έπαιξε και ακούω) γεννά συναισθήματα που δεν θα βίωνα αλλιώς και με πλουτίζει με τρόπους ανείπωτους.

Τα πάντα γύρω μας ανταλάσσουν τις ουσίες τους, το ίδιο κάνουμε κι εμείς κι ας μην το αξιολογούμε. Ανταλάσσοντας μεταξύ μας ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, αγγίγματα και υγρά δημιουργούμε νέους κόσμους και νέες ζωές. Έτσι μόνο προχωρά και εμπλουτίζεται η ζωή όλων μας, τρεφόμαστε και τρέφουμε. Στη φύση - στην οποία ανήκουμε ολοκληρωτικά, είτε βολεύει τη φιλοσοφία μας είτε όχι - δεν υπάρχει ανεξαρτησία και αυτονομία, παρά μόνο αλληλεξάρτηση και ένα αέναο δούναι-λαβείν σε δυναμική ισορροπία. Δεν γίνεται τίποτα πουθενά που να μην έχει επιπτώσεις, δεν υπάρχει δράση χωρίς αντίδραση (όσο κρυφή ή φανερή, όσο "μεγάλη" ή "αμελητέα" κι αν θεωρείται από την πεπερασμένη μας αντίληψη), τα πάντα τροποποιούν το περιβάλλον τους - ο τυφλοπόντικας που θα σκάψει το λαγούμι του θα δώσει οξυγόνο στο έδαφος για τους μικροοργανισμούς που θα μετατρέψουν σε λίπασμα τη φλούδα της μπανάνας που πέταξε ένα παιδί από το αυτοκίνητο των γονέων του. Το λίπασμα θα θρέψει τους ηλίανθους που θα του δώσουν τα σπόρια που θα μασάει καθώς θα απολαμβάνει την ταινία του στο θερινό σινεμά... Και πάει λέγοντας. Οι συνδέσεις είναι πραγματικά άπειρες και συχνά ασύλληπτες: τις περισσότερες φορές δεν έχουμε ούτε τη φαντασία ούτε τη γνώση για να τις κάνουμε!

Η αλληλεξάρτηση γεννά αυτό που λέμε "αγάπη": τη φροντίδα, το νοιάξιμο για τη ζωή, την ευημερία, την ευτυχία του "άλλου". Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί να συντηρήσει τη ζωή όπως την ξέρουμε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί να νοηματοδοτήσει τη ζωή όπως την ξέρουμε. Η επίγνωση αυτή μπορεί να αλλάξει ολόκληρη την κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική, όλο τον πολιτισμό μας: χωρίς τον "άλλον" (άνθρωπο, ζώο, φυτό, ορυκτό, αέριο, αστέρι, πλανήτη, κτλ) δεν υπάρχουμε, και το κυριότερο, δεν έχει νόημα να υπάρχουμε.