Ποίηση και Θεραπεία

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια εποχή σκοτεινών και στενόχωρων αισθημάτων, έλαβα ένα μικρό ροζ αγγλόφωνο βιβλίο από μια αγαπημένη φίλη "101 ποιήματα που θα μπορούσαν να σου σώσουν τη ζωή" . Μεταφράζω λίγα λόγια από την εισαγωγή του: "Το πρόζακ έχει παρενέργειες, το ποτό προκαλεί καρηβαρία (ωραία ελληνική λέξη για το hangover), η ψυχοθεραπεία κοστίζει. Για γρήγορη και αποτελεσματική ανακούφιση - ή, τουλάχιστον, κάποια λογοτεχνική παρηγοριά - από καθημερινά ή ασυνήθιστα προβλήματα, δοκιμάστε ένα ποίημα. Σε όλες τις εποχές οι άνθρωποι στράφηκαν στους ποιητές ως πρεσβευτές συναισθημάτων, γιατί δίνουν φωνή και ορισμό στα ζόρια μας (στους "καημούς" μας θα λέγαμε κάποτε), και έτσι μας ανακουφίζουν. Οσο άσχημα και να είναι τα πράγματα, οι ποιητές τα έχουν περάσει επίσης, και σε βοηθούν να ξεπερνάς τα δύσκολα". Τα ποιήματα του βιβλίου αυτού (απ' το οποίο δεν λείπει ο Καβάφης!) πολλάκις με έχουν ανακουφίσει ψυχικά, κάποια δε τα αγάπησα τόσο που δοκίμασα και να τα μεταφράσω για να τα χαρούν κι οι φίλοι μου. 

Η ποίηση είναι μια γραφή ελλειπτική, οι λέξεις ψαγμένες, αποσταγμένες, δεν κουράζεσαι με βαθιές / βαριές / περίπλοκες περιγραφές συναισθημάτων ή καταστάσεων. Ο πεζός λόγος συχνά κουράζει όταν συνθλίβεσαι από πόνο, κι εύκολα αφήνεις το μυθιστόρημα στην άκρη. Το ποίημα μιλά σύντομα και απευθείας χωρίς τις παρεμβολές των επεξηγήσεων: η ερμηνεία, εάν τη θες, είναι δική σου. Γιατί μπορεί και να μην τη θες, μπορεί να θες απλά να αφεθείς στις 5, 10, 20 λέξεις, τις προσεγμένες και επιλεγμένες με περίσκεψη και αγάπη. Να ζήσεις απλά την "ατμόσφαιρα". Εδώ που τα λέμε, και με τους ανθρώπους, πάνω και πέρα από τα λόγια, τις σιωπές ή τις γκριμάτσες τους, η "ατμόσφαιρά" τους μας αγγίζει. 

Η παραγωγή λόγου και οι λέξεις λέγεται οτι είναι διεργασία του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου. Ναι. Αλλά ο καλός ποιητικός λόγος συχνότατα μιλάει στο δεξιό, στον εγκέφαλο της φαντασίας, των συναισθημάτων, της διαίσθησης, της σοφίας. Την ώρα που δονούμαστε σύγκορμοι από ένα συναίσθημα, ένα δίστιχο (όπως ακριβώς και μία μουσική φράση) μπορεί να μας γειώσει ή να μας απογειώσει. Ο νους δεν χρειάζεται να επεξεργαστεί το ακριβές νόημα των λέξεων γιατί ο συγκεκριμένος λόγος μιλά απευθείας στο συναισθηματικό μας σώμα, και συν-δονείται μαζί του. Κάνει, δηλαδή, ότι θα έκανε κι ένας θεραπευτής, ή ένας φίλος με βαθιά ενσυναίσθηση.

Η έμπνευση όμως για αυτήν την ανάρτηση ήρθε από αλλού. Διάβασα σήμερα οτι «η σύγχρονη επιστημονική έρευνα δείχνει ότι τα εγκεφαλικά κύματα, η αναπνοή, και ο σφυγμός κυριολεκτικά αλλάζουν όταν απαγγέλουμε και δίνουμε φωνή σε ένα ποίημα, καθώς ο νους ανοίγει σε ένα επίπεδο πέρα από το σύνηθες. Τα φυσικά στοιχεία του ποιήματος κυριολεκτικά δημιουργούν τις βιοχημικές συνθήκες για θεραπεία και ενσυνειδητότητα (insight)». Ο γράφων το κείμενο μιλά για την "σαμανική διάσταση" της ποίησης, και συνεχίζει «Αρχισα να βρίσκω την ποίηση συναρπαστική όχι πρώτιστα για την λογοτεχνική της αξία, όσο σαν ένα δυνατό θεραπευτικό ίαμα που ξεκλειδώνει τον πλούτο της εσωτερικής ζωής».

Αδελφές Ψυχές

Είναι από τα αγαπημένα θέματα των ανθρώπων της εποχής μας: αφενός επειδή υπάρχει το επίπεδο εκείνο της πνευματικής αφύπνισης (συνειδητότητας) που επιτρέπει τέτοιες σκέψεις και προβληματισμούς, και αφετέρου επειδή οι σχέσεις στις μέρες μας είναι "δύσκολες"... Τόσοι και τόσοι  μεταφυσικά σκεπτόμενοι αλλά μοναχικοί άνθρωποι σήμερα ονειρεύονται να βρούν "το άλλο τους μισό", θεωρώντας οτι αυτό θα τους λύσει όλα τους τα προβλήματα...

Το μαγικό μυστικό εδώ είναι οτι δεν υπάρχει "άλλο μισό"! Μία ολοκληρωμένη σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και στα τρία επίπεδα (σωματικό, ψυχικό, πνευματικό) μπορεί να γίνει μόνο με δύο "ολόκληρα"... Λέγεται οτι μόνο όταν ο άνθρωπος έχει βρεί, τιμήσει, και ενσωματώσει και το άρρεν και το θήλυ πλήρως μέσα του, τότε θα είναι έτοιμος/η να βρεί τον αληθινό πνευματικό του σύντροφο, την περιπόθητη αδελφή ψυχή.

Και στη δυσκολία αυτού του εγχειρήματος (της ολοκλήρωσης του ανθρώπου ως άρρεν και θήλυ), έρχονται να προστεθούν και άλλες παράμετροι: υπάρχει η πιθανότητα το πνευματικό ταίρι ενός ανθρώπου να μην βρίσκεται στη γη την παρούσα χρονική στιγμή (να μην έχει ενσαρκωθεί), ή να μην είναι σε θέση να αντιληφθεί (ή να εκτιμήσει) την ιδιαιτερότητα της σχέσης αυτής. Μπορεί, δηλαδή, οι δύο αυτοί άνθρωποι, και ενσαρκωμένοι να βρίσκονται (στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα, την ίδια χρονική περίοδο) να έχουν διαφορετικό επίπεδο συνειδητότητας...  Με άλλα λόγια, αυτές οι σχέσεις δεν είναι τόσο κοινές όσο θα θέλαμε.

Αλλά υπάρχουν. Ενα ζευγάρι αδελφών ψυχών - που κάποιοι το ονομάζουν δίδυμες ψυχές, ή δίδυμα πνεύματα, ή πνευματικό ζεύγος - δεν είναι ένα συνηθισμένο ζευγάρι, κι ας φαίνεται έτσι εκ πρώτης όψεως. Οι διορατικοί πιθανόν να βλέπουν σε ένα τέτοιο ζευγάρι ένα κοινό χρώμα, μια κοινή απόχρωση στις αύρες τους - οι άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να ακούν "νότες" (δονήσεις) και πέραν του φυσικού πεδίου, ακούνε καθαρά τη συνήχηση των δύο αυτών ανθρώπων. Λένε οτι "έχουν την ίδια νότα". Η συνάντηση και η συνεύρεσή τους πάντα "σκηνοθετείται" ή "ενορχηστρώνεται" από τον Ουρανό: ερωτηθέντες, έχουν πάντα να διηγηθούν απίστευτες ιστορίες για το πώς συναντήθηκαν και "αναγνωρίστηκαν"...

Οταν βρίσκονται και συνευρίσκονται δύο αδελφές ψυχές σ' αυτόν τον κόσμο, συνήθως έχουν διανύσει μεγάλες διαδρομές προσωπικής εξέλιξης (σε ολόκληρη τη διαδρομή τους από ενσάρκωση σε ενσάρκωση), και έρχονται πλέον ως Δάσκαλοι. Ο έρωτας και η αγάπη που βιώνουν και ακτινοβολούν είναι πέρα από τα συνήθη ανθρώπινα μέτρα. Αυτά τα ζευγάρια αποπνέουν μια αλλλιώτικη χαρά, μια αλλιώτικη γαλήνη, εν τέλει μια αλλιώτικη αγάπη. Μια αλλιώτικη ατμόσφαιρα. Κάποιες φορές η διδασκαλία τους είναι "απλά" η ζωή τους, η οποία δεν θα ήταν εφικτή εάν δεν ήταν μαζί. Η έμπνευση του ενός από τον άλλον αποστάζεται σε κοινή συνειδητότητα, και πέρα από τις δικές τους προσωπικότητες φωτίζει τον κοινό τους αγώνα, το κοινό τους έργο.

Και ενώ κανόνες στην πνευματική ζωή δεν υπάρχουν ("το πνεύμα όπου θέλει πνει" και "το παν εν τω Θεώ είναι ιδιάζον"), υπάρχει κάτι που λειτουργεί ως δεδομένο με τα ζευγάρια αυτά: βρίσκονται στον κόσμο αποκλειστικά και μόνο για να κάνουν πνευματικό έργο. Κι επειδή, όπως είπαμε, στεγανά δεν υπάρχουν, πνευματικό έργο είναι οτιδήποτε αφυπνίζει και προάγει τη συνειδητότητα τη δεδομένη στιγμή: για άλλους είναι μαθήματα ταρώ, για άλλους είναι η απελευθέρωση μιάς χώρας, για άλλους είναι η αυτοδιαχείριση των καθημερινών αναγκών, για άλλους είναι η ίδρυση μίας οικο-κοινότητας, για άλλους η σύζευξη συμβατικής και εναλλακτικής θεραπείας, για άλλους μια κοινωνική επανάσταση...

Το ωραίο και ελπιδοφόρο είναι οτι ενώ η ιστορία της μύησης έχει καταγράψει κάποια πνευματικά ζευγάρια (για παράδειγμα η Ισις και ο Οσιρις), το "ζεύγος-δάσκαλος"  είναι περισσότερο φαινόμενο του 20ου αιώνα, ίσως γιατί το επιτάσσουν οι ανάγκες (και η συνειδητότητα) της εποχής. Λέγεται δε, οτι από την αρχή του 21ου αιώνα και μετά τα ζεύγη αυτά αυξάνονται σε αριθμό επάνω στον πλανήτη μας, και οτι οι σημερινοί Δάσκαλοι της ανθρωπότητας δεν έρχονται πλέον μόνοι αλλά με το ταίρι τους.

Πιστοποίηση Μηνυμάτων

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα  στα μηνύματα που μπορεί κανείς να λάβει από τα αόρατα πεδία. Η δυνατότητα της λήψης τέτοιων μηνυμάτων υπάρχει σε όλους μας, και το μεγάλο θέμα είναι να μπορούμε να ελέγξουμε την αξιοπιστία των μηνυμάτων αυτών. Ειδικά για τους ανθρώπους που "ζουν ανάμεσα σε δύο κόσμους", και τους ανθρώπους που επιθυμούν την θεϊκή  (ή έσωθεν) καθοδήγηση είναι πολύ σημαντικό το να μπορούν να είναι σίγουροι για την αληθινή προέλευση/πηγή των μηνυμάτων. Πολλές φορές αυτό απαιτεί μαθητεία μίας ζωής για να γνωρίσουμε αυτό που κάποιες διδασκαλίες ονομάζουν "ανώτερο εαυτό", "μόνιμη προσωπικότητα" "εν ημίν Χριστό" ή "εν ημίν Θείον". Στην εποχή που ζούμε, ίσως λόγω αναγκών, ίσως λόγω της διευρυμένης συνειδητότητας του συνόλου της κοινωνίας (σε σχέση με παλαιότερες εποχές), οι διαδικασίες επισπεύδονται αρκετά. Ιδού μερικά στοιχεία που ίσως βοηθήσουν.

Το εν ημίν Θείον είναι επιεικές, αλλά δεν κάνει εκπτώσεις.

Το εν ημίν Θείον είναι εκείνο το κομμάτι μέσα μας που είναι ωκεανός αγάπης, και που σκέφτεται το απώτερο (όχι το πρόσκαιρο) καλό των άλλων. Ενας απλοϊκός τρόπος (που έχει επισημανθεί από αρκετούς συγγραφείς) προκειμένου να διασφαλίσουμε την ποιότητα των άνωθεν μηνυμάτων που λαμβάνουμε, είναι να δούμε κατά πόσο το μήνυμα περιέχει το στοιχείο του ενδιαφέροντος και της καλωσύνης προς το συνάνθρωπο.

Το εν ημίν Θείον είναι εκείνο με το οποίο πρέπει να είμαστε συνδεδεμένοι προκειμένου να λάβουμε μηνύματα σοφίας: είτε για μας τους ίδιους, είτε για άλλους. Επειδή συμβαίνει να λαμβάνουμε και μηνύματα από άλλες πηγές (του αόρατου κόσμου), το εν ημίν Θείον είναι αυτό που τα φιλτράρει όσον αφορά και την ποιότητα και την προέλευσή τους. Λειτουργεί, δηλαδή και σαν anti-virus.

Το εν ημίν Θείον είναι το Εγώ με κεφαλαίο Ε, το Ον μας, ο Θείος Σπινθήρας ο οποίος ενσαρκώθηκε και γίναμε εμείς (με το ονοματεπώνυμο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας).

Η σχέση μας μαζί του μας διασφαλίζει σε πολλά επίπεδα. Αλλά χρειάζεται αυτό: χρειάζεται σχέση. Να το δούμε, να το γνωρίσουμε, να το εμπιστευτούμε (είναι ουσιαστικά το μόνο στοιχείο από αυτά που μας συνθέτουν σαν ανθρώπινα όντα που μπορούμε να εμπιστευτούμε ανεπιφύλακτα), και να το τιμήσουμε. Αυτό το τελευταίο είναι βασικό.

Τη σχέση αυτή (όπως όλες μας τις σχέσεις, αλλά αυτή πρωτίστως) τη βιώνουμε στο επίπεδο της καρδιάς. Είναι μια ιδιαίτερη αίσθηση, που τη βιώνουμε ως συναίσθημα, ένα πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα, σχεδόν απολύτως διακριτό. Μαθαίνουμε να το αναγνωρίζουμε κυρίως από την πείρα, την παρατήρηση, και από κάτι που συχνά ονομάζουμε «δοκιμή και λάθος», μη διαθέτοντας όρο πιο δόκιμο.

Το συναίσθημα αυτό είναι «σύνθετο»: περιλαμβάνει συγχρόνως τη χαρά, τη γαλήνη, την ανάταση, την αίσθηση της ευλογίας, το άνοιγμα της καρδιάς προς το συνάνθρωπο (και ενίοτε το Σύμπαν), κι ενός είδους λεπτή «θλίψη», ή σιωπή. Οι πατέρες της εκκλησίας είχαν εφεύρει και τη λέξη «χαρμολύπη». Όλα αυτά μαζί, και κάτι ακόμα, που δεν περιγράφεται με λόγια, και θα ονομάσω «παράγοντα Α», από τη λέξη άρρητο. Άλλος ένας τρόπος να το περιγράψει κανείς είναι ως «αγάπη χωρίς όρους», «αγάπη έτσι, επειδή».  Αγάπη χωρίς επεξήγηση.

Όταν βιώνουμε αυτό το «συναίσθημα», οι πιο νοητικοί από μας βιώνουμε συγχρόνως και μια ιδιαίτερη κατάσταση πνευματικής διαύγειας, όπου η κάθε απορία / ερώτηση προς το Θείον απαντάται με σαφήνεια.

Το μαγικό μυστικό εδώ είναι ότι δεν μπορείς να έχεις τη συγκεκριμένη αυτή διαύγεια χωρίς να έχει προϋπάρξει το «συναίσθημα». (Το οποίο δεν είναι ακριβώς συναίσθημα, αλλά ένα πλέγμα συναισθημάτων που τα βιώνουμε όλα μαζί ταυτόχρονα, και θα μπορούσε να περιγραφεί ως μία «κατάσταση» η οποία εδράζει και βιώνεται στο επίπεδο της καρδιάς).

Η νοητική διαύγεια χωρίς την παράλληλη στήριξη του καρδιακού βιώματος, προέρχεται από μία (προφανώς) προχωρημένη και καλλιεργημένη διάνοια, αλλά όχι από το Θείον. Μπορεί να λύσει και να αναλύσει μύρια όσα προβλήματα με θαυμαστούς συλλογισμούς, οι οποίοι όμως θα προέρχονται από το ανθρώπινο επίπεδο. Αλλά η έμπνευση έρχεται από Αλλού!

Για να έχουμε «κάθοδο» Θείων ιδεών (για οποιοδήποτε – μα οποιοδήποτε! – θέμα) θα πρέπει να έχουμε και αυτή την ειδική, την ιδιαίτερη κατάσταση της καρδιάς.

Η σύνδεσή μας, η σχέση μας με το εν ημίν Θείον, αρχικά δεν είναι συνεχής (στο επίπεδο της συνειδητότητάς μας).

Εχει περιόδους που υφίσταται, και περιόδους που δεν υφίσταται. Χρειάζεται μια πείρα, και πάλι, για να ξέρουμε πότε την έχουμε και πότε όχι. Όταν την έχουμε, και πάλι έχει διαβαθμίσεις – όχι επειδή το εν ημίν Θείον έχει διαβαθμίσεις, αλλά επειδή η (γήινη, ανθρώπινη) αντίληψή μας όλο και διευρύνεται και βαθαίνει, και επειδή η αντίληψή μας αυτή επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες (τις πάγιες αντιλήψεις μας, τη συναισθηματική μας κατάσταση, και την κατάσταση του νευρικού μας συστήματος - που υφίστανται τη συγκεκριμένη στιγμή). Πολύ συχνά παρερμηνεύουμε αυτή την σύνδεση είτε με τους ευσεβείς μας πόθους, είτε με τη νοητική διαύγεια… Ο πιο ασφαλής (κατ’ εμέ) τρόπος να ξέρουμε πότε το ΄χουμε και πότε όχι, είναι η κατάσταση της καρδιάς (η οποία συνοδεύεται συχνά και από μια σωματική αίσθηση, η οποία συνήθως δεν γίνεται αισθητή στην αρχή γιατί είναι πολύ «λεπτή», σχεδόν ανεπαίσθητη ανάμεσα στις τόσες άλλες πιο συνήθεις μας καθημερινές αισθήσεις).

Χρειάζεται πολλή παρατήρηση και αρκετό πειραματισμό για να γνωρίσουμε τι πυροδοτεί τη βίωση της σχέσης αυτής, τι την ενθαρρύνει, τι τη διακόπτει, τι τη βαθαίνει, τι την εντείνει… δεν υπάρχουν συνταγές εδώ. Άλλος περπατάει στο βουνό, άλλος μελετάει αλχημικά κείμενα, άλλος τραγουδάει, άλλος κάθεται μόνος στην εκκλησία, άλλος κάθεται σταυροπόδι με κλειστά μάτια, άλλος τη βιώνει σε σχέση με τον ερωτικό του σύντροφο, άλλος κοιτώντας ένα έργο τέχνης… Υπάρχουν τόσοι τρόποι όσοι και άνθρωποι πάνω στη γη. Και ο κάθε άνθρωπος, σε διαφορετική φάση της ζωής του, αλλάζει τρόπους. Είναι καθαρά και απολύτως θέμα ιδιοσυχνότητας.

Οι θρησκείες, οι μυήσεις, κτλ. δίνουν κάποιες γενικές κατευθύνσεις έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να βοηθηθεί στα πρώτα-πρώτα του βήματα. Εάν όμως επιθυμούμε να έχουμε μια αληθή και προσωπική σχέση με το Θείον, πρέπει να ψάξουμε και εκεί που δεν μας λένε. Και να τολμήσουμε να εξερευνήσουμε του εαυτού μας την ανεξερεύνητη χώρα…

Προφητείες και Προβλέψεις: μια ματιά

Η ανθρώπινη ανασφάλεια διψάει για προβλέψεις και μελλοντολογία. Το  βλέπουμε στις στήλες της  αστρολογίας στα λαϊκά αναγνώσματα, το βλέπουμε στους ανθρώπους που συρρέουν σε "μέντιουμ" και ποικίλλων ειδών μάντεις και ρυθμίζουν τη ζωή τους κ την επιχειρηματική τους δραστηριότητα ανάλογα, το βλέπουμε στις αυξημένες πωλήσεις των βιβλίων που περιέχουν προφητείες (Μάγιας, Αζτέκων, διαφόρων γερόντων σοφών, κτλ). Το βλέπουμε και σε πιο "κοσμικά" πλαίσια, στις προβλέψεις των οικονομολόγων σχετικά με το τάδε ή το δείνα οικονομικό μοντέλο, που έχουν γίνει πολύ του συρμού σήμερα (κάποτε οι άνθρωποι θεωρούσαν οτι ήταν ο Θεός που όριζε τις τύχες των ανθρώπων, σήμερα παίζουν το ρόλο αυτό οι χρηματαγορές).

Ζούμε  σε μια περίοδο "κρίσης", δηλαδή μια περίοδο αυξημένης ανασφάλειας, γιατί όπως και να το κάνουμε σε μια κρίση κρίνουμε και κρινόμαστε, και ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την τελική ετυμηγορία. Ζούμε σε μια περίοδο όπου κυριολεκτικά ανθούν οι πάσης φύσεως προφήτες και προφητείες, πολλοί άνθρωποι ψάχνουν μέσα στις παλιές (π.χ. βιβλικές) προφητείες και  "τσιμπάνε" πιο εύκολα στις τωρινές (ειδικά εάν προσιδιάζουν έστω και λίγο στη νοοτροπία και στις καταβολές τους).

Χωρίς να χλευάζω ή να θέλω να μειώσω ή να βάζω στο ίδιο τσουβάλι όλες τις προφητείες και τους προφήτες (με  εξαίρεση τους οικονομολόγους, πάντα!), σκέφτομαι τα εξής:

Οι προφητείες/προβλέψεις δίνονται (σε όποιους και από όποιους) για κάποιο σκοπό:

• είτε για να προετοιμάσουν ψυχολογικά για κάτι άσχημο/δυσάρεστο/δύσκολο, διευρύνοντας την συνειδητότητα αυτού που τις λαμβάνει, οπότε είναι στο χέρι του να αναπτύξει την υπομονή, την ευρηματικότητα και την πίστη του στο οτι ο Θεός δίνει μαθήματα που βοηθούν την εξέλιξή του...
• είτε για να κρούσουν τον κώδωνα κάποιου πιθανού κινδύνου (ο οποίος όμως μπορεί να αποφευχθεί με αλλαγή πορείας πλεύσης/κατάλληλους χειρισμούς/προσευχή/κτλ) οπότε και πάλι καλείται ο λήπτης της ειδοποίησης να εργαστεί προς κάποια κατεύθυνση...
• είτε για να "καθησυχάσουν" και να δώσουν πίστη και ελπίδα σε όσους εργάζονται πιστά προς μία κατεύθυνση, και μπορεί να εισπράττουν χλευασμό και απόρριψη έως και δίωξη από την υπόλοιπη κοινωνία...

Οι προφητείες/προβλέψεις δίνονται μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, κατά την οποία τα πράγματα φαίνονται έτσι... Είναι δηλαδή πιθανά σενάρια, καθότι εφόσον υπάρχει η ελεύθερη βούληση των ανθρώπων, οι ισορροπίες μπορούν να ανατραπούν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση οποιαδήποτε στιγμή χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι μια που η αντίληψή μας (όσο ευρεία και να πιστεύουμε οτι είναι) είναι περιορισμένη... Με άλλα λόγια, πιο ωμά, δεν ξέρουμε τι μας γίνεται και τι μας ξημερώνει!!!

Το άλλο πολύ σοβαρό (και πιο μεταφυσικό) ζήτημα είναι πώς ακριβώς λαμβάνεται μια προφητεία/πρόβλεψη (δύο τρόποι υπάρχουν εξ όσων γνωρίζω):

• Ο ίδιος ο άνθρωπος βοηθιέται (είτε από την ιδιαίτερη φύση του, είτε από οντότητες που επιθυμούν να τον βοηθήσουν, είτε από την ίδια την διευρυμένη του συνειδητότητα) να μεταβεί "πιο ψηλά", στα πεδία εκείνα από όπου μπορεί να δει την εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας (σαν να ανεβαίνει τους ορόφους μιας πολυκατοικίας - ανεβαίνοντας έχει κανείς όλο και καλύτερη θέα του δρόμου, ή και των γύρω δρόμων, ή και της πόλης της ίδιας). Αυτό μπορεί να συμβεί είτε με ένα όνειρο, είτε (σπανιότερα) με ένα όραμα. Ο άνθρωπος έτσι μπορεί να βλέπει "μέσα στο χρόνο" (και στο χώρο) και υπάρχουν πράγματα που τραβούν περισσότερο το μάτι του/την προσοχή του (πιο εύκολα σου τραβάει το μάτι μια καταστροφή από μια πυρκαγιά, π.χ. από οτι μια ήσυχη ραχούλα όπου παίζουν ήσυχα παιδάκια με κατσικάκια, το ξέρουν και τα μμε αυτό!)  Εκεί υπεισέρχεται και το πώς καταλαβαίνει και ερμηνεύει (και μετέπειτα μεταφέρει) τις εικόνες που βλέπει. Γιατί είναι πιθανό να βλέπει πράγματα για τα οποία μπορεί να μην υπάρχουν λέξεις/έννοιες στη γλώσσα που γνωρίζει μέχρι σήμερα, π.χ. παράξενες εφευρέσεις όπως το i-pad... (στην Αποκάλυψη του Ιωάννη περιγράφονται πράγματα που σήμερα μπορεί να  τα αναγνωρίζουμε ως αυτοκίνητα ή αεροπλάνα, αλλά τότε δεν υπήρχαν) ή μπορεί να αδυνατεί να κατανοήσει τα  αίτια κάποιου φαινομένου, γιατί απλά δεν έχει αυτή τη γνώση... οπότε ερμηνεύει! Και η ερμηνεία γίνεται πάντα σύμφωνα με πράγματα που ήδη γνωρίζει (συνειδητά ή υποσυνείδητα), οπότε τίθεται θέμα του τι ακριβώς βρίσκεται μέσα στο συνειδητό και στο υποσυνείδητό του... (αυτό που λένε κοινώς "άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου"!) 
• Ο άνθρωπος γίνεται "φερέφωνο" (πάντα με τη θέλησή του, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα εκπεφρασμένη) κάποιας αόρατης οντότητας, από κάποιο πεδίο, η οποία μιλά δι αυτού... Ποιάς οντότητας? Από ποιό πεδίο? Ποιός είναι σε θέση να το ελέγξει ή/και να το πιστοποιήσει? Ποιός είναι σε θέση να γνωρίζει τα απώτερα κίνητρα της όποιας άγνωστης αόρατης οντότητας? Εδώ και το όνομά της να σου πει, ποιός εγγυάται οτι είναι όντως αυτό? Τι εμποδίζει τα αόρατα πεδία να περιέχουν ψεύτες, λαοπλάνους, φαφλατάδες, τρόμπες και μπουρδολόγους παντός είδους όπως ακριβώς συμβαίνει και στα ορατά? (βλ. "λεφτά υπάρχουν") Η πολύ μικρή μου εμπειρία λέει οτι υπάρχουν πάαααρα πολλοί εκεί έξω που θέλουν να μιλήσουν και να πούν τα δικά τους, που ψάχνουν παρέα και ακροατήριο, και που ουδεμία σχέση έχουν με "υψηλές πνευματικές οντότητες"... Βλέπουν 5 πράγματα (πιθανότηητες, δηλαδή) καλύτερα από οτι ο μέσος άνθρωπος (ένα σκαλάκι παραπάνω, τουλάχιστον), οπότε το παίζουν ειδήμονες επί παντός επιστητού,όπως ακριβώς και οι θνητοί ορατοί συνάνθρωποί μας... Το πρόβλημα είναι οτι συχνά οι άνθρωποι εντυπωσιάζονται υπερβολικά με το οτι τους "μιλά" μία αόρατη οντότητα, και θεωρούν οτι επειδή είναι μια κάπως ιδιαίτερη εμπειρία, ίσως όχι τόσο προσιτή στον μέσο άνθρωπο, δύο πράγματα συμβαίνουν: οτι αφενός οι ίδιοι είναι πιο "σπουδαίοι" από τον μέσο συνάνθρωπό τους εξαιτίας αυτών των εμπειριών, και αφετέρου οτι επειδή είναι τόσο σπουδαίοι σίγουρα τους "μιλά" μια "ανώτερη" οντότητα... Πράγμα που δεν είναι κατ' ανάγκην σίγουρο. Η ικανότητα να λάβουμε "μηνύματα" από τα αόρατα πεδία υπάρχει σε όλους μας ανεξαιρέτως. Η ευχέρεια, πάλι, είναι ένα χάρισμα, ένα ταλέντο, όχι πολύ διαφορετικό από το ταλέντο του να "πιάνουν τα χέρια σου" στα μαστορέματα, ή το ταλέντο στη μουσική ή τα μαθηματικά.

Με όλα αυτά δεν θέλω ούτε να καταργήσω τους προφήτες/προορατικούς, τις προφητείες και τις προβλέψεις τους, και φυσικά πιστεύω (και γνωρίζω) οτι  υπάρχουν και έγκυρες πιστοποιήσεις για την ποιότητα και την προέλευση τόσο των οντοτήτων που μιλούν διαμέσου ανθρώπων, όσο και  της ευκρίνειας θέασης των πραγμάτων από τον ίδιο τον άνθρωπο... Κατά τη γνώμη μου όλα αυτά είναι θέμα συνειδητότητας της  κάθε στιγμής, η οποία είναι πεπερασμένη, και η οποία διευρύνεται με κάθε μας εμπειρία, κάθε μας διαλογισμό, προσευχή, κτλ.

Εξίσου σημαντικό ρόλο  για μένα παίζει ο αντίκτυπος που έχει μέσα μας μια πρόβλεψη ή προφητεία:

Προσφέρει πίστη και αγάπη; Δηλαδή γεννά (ή ενδυναμώνει) μέσα μου την αντίληψη οτι ζω σε ένα αγαθοποιό σύμπαν το οποίο πασχίζει για την ισορροπία του; Δημιουργεί μέσα μου τη διάθεση να προσφέρω  στο κοινωνικό σύνολο; (Το αντίθετο της πίστης και της αγάπης είναι ο φόβος, η αμφιβολία, και  η διαχωριστικότητα)

Προσφέρει διαύγεια; Δηλαδή με  βοηθά να δω καθαρότερα τα πράγματα; (Το αντίθετο της διαύγειας είναι η σύγχυση, η μη-καθαρότητα της  αντίληψης)

Αυτά τα δύο κριτήρια είναι για μένα τα εχέγγυα αφενός για την πηγή/προέλευση μιας πρόβλεψης ή προφητείας, και αφετέρου για τη χρησιμότητά της για μας.

Παλαιά & Νέα Ενέργεια

Εδώ και αρκετά χρόνια παρακολουθώ τις κινήσεις και "διακηρύξεις" διαφόρων φιλοσοφικών ομάδων εδώ και στο εξωτερικό. Γίνεται πολύς λόγος για τη Νέα Εποχή (ειδικά με την αλλαγή της χιλιετίας πριν 12 χρόνια), πολύς λόγος για την επικείμενη αλλαγή του 2012 (λόγω της λήξης του αρχαίου ημερολογίου των Μάγιας στις 21-12-2012), αρκετός λόγος για παιδιά ίντιγκο που ήρθαν ν' αλλάξουν τα δεδομένα του πλανήτη μας, για οντότητες που έρχονται ως βοηθοί σε μια ανθρωπότητα που αλλάζει... Παράλληλα με όλα αυτά, παρατηρώ κινήματα για ανθρώπινα  δικαιώματα, δίκαιη κατανομή της γης, δίκαιο εμπόριο, ομάδες ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της αλληλεγγύης για διάφορες κοινωνικές ομάδες, παρατηρώ επίσης μια ολοένα και  αυξανόμενη δίψα για ελευθερία, αλήθεια, διαφάνεια, δικαιοσύνη, και ειρήνη. Εχω την αίσθηση οτι η ανθρωπότητα της γης προχωρά προς μία νέα κατάσταση, μια Νέα Ενέργεια, η οποία γίνεται αντιληπτή από όλο και περισσότερους ανθρώπους πλέον.

Αν δούμε τις νοοτροπίες μας σε τρείς τομείς, τη σχέση μας με τον εαυτό μας, τη σχέση μας με τη συλλογικότητα (την κοινωνία, τους γύρω μας), και τη σχέση μας με τη φύση, μπορούμε να δούμε τη διαφορά παλαιάς και νέας ενέργειας ως εξής:

Στη σχέση με τον εαυτό μας, η παλαιά ενέργεια (η κυρίαρχη ιδεολογία) έχει ως  εξής: Είμαι οπαδός μίας ομάδας, μίας θρησκείας, ενός κόμματος, ενός γκουρού, κι αυτό με ξεχωρίζει από τους άλλους. Ακούω και ακολουθώ τη φωνή της λογικής, ή του συναισθήματός μου, την "κοινή λογική", καθοδηγούμαι από τον γονέα, τον δάσκαλο, το θρησκευτικό ιερατείο, το δόγμα, τα μμε, τον γκουρού μου. Ηθική  είναι ότι επιτάσσει, επιβάλλει, και δέχεται ο κοινωνικός μου περίγυρος, ή/και το θρησκευτικό δόγμα που ακολουθώ (ή στο οποίο βαφτίστηκα), οι "πατροπαράδοτες αξίες". Ανησυχώ για το αύριο, αγωνίζομαι για την επιβίωσή μου γιατί τα υλικά αγαθά δεν φτάνουν για όλους, υπάρχει ένδεια, ξοδεύω χρόνο και ενέργεια για το "εχειν" μου, χρησιμοποιώ το "έχειν" μου για την αυτοβεβαίωσή μου, και αποθηκεύω αγαθά για να έχω "αύριο". Την ευθύνη του εαυτού μου την έχουν οι δάσκαλοι, το κράτος, και οι επαγγελματίες της υγείας. Η σκέψη μου λειτουργεί με κουτάκια. Φοβάμαι, ενοχοποιώ και τιμωρώ τον εαυτό μου για  τα σφάλματά του.

Η Νέα Ενέργεια, πάλι, προτάσσει τα εξής: Είμαι ανοιχτή στα μαθήματα ζωής από όπου κι αν προέρχονται, γιατί  απόλυτες αυθεντίες δεν υπάρχουν. Ακούω τη φωνή της δικής μου καρδιάς, της δικής μου συνείδησης. Ηθική είναι η εσωτερική επίγνωση οτι "εν το παν" οπότε ακολουθώ το παλαιό ρητό "ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις". Εχω εμπιστοσύνη στο Σύμπαν και στην αφθονία του, και πίστη πως οι αληθινές μου ανάγκες θα καλυφθούν, άρα δεν χρειάζεται να συσσωρεύω αγαθά. Στοχεύω στον εμπλουτισμό του "είναι". Κάνω λελογισμένη χρήση των πόρων και των αγαθών που μου δίνονται, ζώντας σύμφωνα με τις αληθινές μου ανάγκες. Είμαι ευγνώμων στην γενναιοδωρία του Σύμπαντος, και γίνομαι με τη σειρά μου γενναιόδωρη δίνοντας από  το "είναι" μου. Αναλαμβάνω την ευθύνη του  εαυτού μου, τον αγαπώ, τον κατανοοώ, τον συγχωρώ, δίνοντάς του τις ευκαιρίες να αναπτύξει το αληθινό του δυναμικό.

Στη σχέση μας με τους συνανθρώπους μας, η παλαιά ενέργεια επιβάλλει να είμαι κατ' αρχήν επιφυλακτική (και καχύποπτη) σε σχέση με τα κίνητρά τους. Και είναι αναμενόμενο, εφόσον τα δικά μου κίνητρα είναι κατ' ανάγκην ιδιοτελή: λαμβάνω υπόψη μου τους γύρω μου εφόσον με συμφέρει, στο βαθμό που με συμφέρει (π.χ. φροντίζω το παιδί μου για να με γηροκομήσει στο μέλλον, το σπουδάζω για να  μπορώ να επαίρομαι στον εαυτό μου και στον περίγυρό μου). Η σκέψη και η δραστηριότητά μου έχει ως κίνητρο το (συνήθως βραχυπρόθεσμο) ατομικό μου συμφέρον. Αποδίδω δικαιοσύνη σημαίνει ενοχοποιώ, καταδικάζω, ανταποδίδω τα όμοια, τιμωρώ.

Η Νέα Ενέργεια μου δίνει την επίγνωση οτι όλοι είμαστε ένα, οπότε οτιδήποτε στερώ από τον συνάνθρωπό μου το στερώ ουσιαστικά από τον εαυτό μου, κι ας μη φαίνεται αυτό εκ πρώτης όψεως. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου. Η σκέψη και η δράση μου έχει ως κίνητρο το (πιθανώς μακροπρόθεσμο) καλό της συλλογικότητας.  Αποδίδω δικαιοσύνη σημαίνει αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, αποκαθιστώ την διαταραχθείσα ισορροπία, συγχωρώ.

Στη σχέση μας με  τη φύση, η παλαιά ενέργεια είναι σαφής: ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος της φύσης, έχει δικαιώματα χρήσης και επικράτειας επάνω της κατά τη βούλησή του. Η φύση φτιάχτηκε αποκλειστικά για να εξυπηρετεί τον άνθρωπο, ο οποίος υπερέχει όλων των άλλων δημιουργημάτων (ορυκτών, ζώων, φυτών, φυσικών πόρων).

Η Νέα Ενέργεια πάλι, μου λέει οτι φύση και άνθρωπος είναι ένα, είμαι μέρος της φύσης και η φύση είναι κομμάτι μου. Η γη είναι μητέρα, τροφός και δάσκαλός μου και της οφείλω σεβασμό και αγάπη. Σέβομαι την ύπαρξη και τον χώρο όλων των κοινοτήτων που μοιράζονται τον πλανήτη με μένα (πουλιά, ερπετά, δέντρα, άνθη, κτλ) χωρίς να τα χωρίζω σε χρήσιμα και άχρηστα ή επιβλαβή. Είμαι μέρος του ευρύτερου οικοσυστήματος που ζει επάνω στη γη, και οφείλω να διατηρήσω την ισορροπία στο βαθμό που μπορώ.

η ζωγραφιά είναι κλεμμένη από το facebook

Αλλάζουν τα δεδομένα και καθιερωμένα, αυτό είναι σίγουρο. Αργά ή γρήγορα, δεν έχει μεγάλη σημασία (κι ας είμαστε ανυπόμονοι, κάποιοι από μας!) Επίσης σίγουρο είναι οτι η αλλαγή δημιουργεί μεγάλο φόβο, και σθεναρή αντίσταση σε όλους εκείνους που βολεύονταν ή/και επωφελούνταν από το παλαιό σύστημα. Οι μεταβάσεις είναι συχνά τραυματικές εμπειρίες, ή τουλάχιστον αυτό φοβόμαστε όλοι. Παρ' όλα αυτά, το όραμα του Τζον Λέννον που ηχογράφησε πριν 41 χρόνια παραμένει δελεαστικό και επιθυμητό από όλο και περισσότερους.

Μικρές σκέψεις για το Χρόνο

Η αγάπη οφείλει να είναι έμπρακτη - με μικρές ή μεγάλες, αθέατες ή ορατές πράξεις. Πάντως έμπρακτη. Αγαπώ το βουνό σημαίνει κάνω κάτι για αυτό, με κάποιον τρόπο, αφιερώνω χρόνο. Ο χρόνος είναι αγάπη στην πράξη. Δεν είναι χρήμα. Είναι μεράκι, Τέχνη, αγάπη, φροντίδα.

Πώς κατέληξε ολόκληρη κοινωνία στο συμπέρασμα (που έγινε και αξίωμα) οτι "ο χρόνος είναι χρήμα"; 

Δίνοντας χρόνο δίνουμε προσοχή, φροντίδα, αφιέρωση... Απολαμβάνοντας το χρόνο που μας δίνουν οι άλλοι εισπράττουμε αγάπη, ενέργεια, κοινωνία...

Αγαπώ το παιδί μου σημαίνει του αφιερώνω χρόνο: από την κάλυψη των καθημερινών του αναγκών σε τροφή, εκπαίδευση, υγεία, τρυφερότητα, μέχρι την κάλυψη των ψυχικών του αναγκών σε μοίρασμα συναισθημάτων, κουβέντα, παιχνίδι. Αγαπώ τη μουσική σημαίνει οτι αφιερώνω χρόνο για ν' ακούσω, να τραγουδήσω και να παίξω. Τα παιδιά στο σχολείο αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στα μαθήματα που αγαπούν.

Ο χρόνος μας έχει αρχή, μέση, τέλος. Είναι πεπερασμένος, μετριέται.

Ο άνθρωπος της δυτικής αστικής κουλτούρας μέσα στην αλαζονεία και την απληστία του προσπαθεί να τα κάνει όλα, να  τα χωρέσει όλα, μέσα στον περιορισμένο του χρόνο, και το αποτέλεσμα φαίνεται να είναι το διαρκές λαχάνιασμα του άγχους των μεγαλουπόλεων.

Μετράμε το χρόνο σε περιστροφές της γης και της σελήνης, και επιλέγουμε πόσο μέρος του θα αφιερώσουμε, θα δώσουμε σε ποιόν και σε τι. Οι επιλογές μας είναι η αγάπη μας  στην πράξη.

Η ζωή στη Γη

(αφιερωμένο στον @moloch82)

Μια φορά κι έναν καιρό ήμουν μια σπίθα από φως. 

Πετάχτηκα, ξεχώρισα από τη γιγάντια πυρά, και γύρεψα να γνωρίσω τον εαυτό μου. Ηθελα να ταξιδέψω, να βρεθώ σε κόσμους νέους. Διάλεξα. Είπα να κατέβω και στη Γη.

Τώρα στη Γη εσείς ξέρετε πως άμα θες να ταξιδέψεις στη Σελήνη, λ.χ., πρέπει να βάλεις άλλα ρούχα, εξάρτυση ολόκληρη, κράνος, καλύμματα διάφορα, μέχρι και βαρίδια, γιατί οι συνθήκες είναι αλλιώτικες και θα επιβιώσεις διαφορετικά. 

Ετσι κι εγώ η φωτεινή σπιθίτσα: ντύθηκα καταλλήλως. Τρία φουστάνια, τρία "σώματα". Ενα ο νους, ένα το συναίσθημα, ένα το πιο χοντρό, το πιο αδρό, το "κρεάτινο". Αυτό το τρίτο, το "βαρύ" είναι και το δύσκολο!

Φεύγοντας από τον ευλογημένο κόσμο των φώτων που σπιθίζουν και χορεύουν, όλοι ξέρουμε πώς μέσα σ' αυτό το "τρίτο σώμα" οι σπίθες σα να θάβονται, και ξεχνούν. Ξεχνούν σχεδόν τα πάντα. Ξεχνούν, το κυριότερο, ποιοί είναι. Και εκεί, βεβαίως, βρίσκεται όλη η ουσία, όλο το παιχνίδι. Στη Γη παίζουμε το παιχνίδι της λησμονιάς!  Ενα τρελλό παιχνίδι...

Περπατάμε στη Γη πασχίζοντας να θυμηθούμε. Η φωτεινή σπιθίτσα στέλνει διαρκώς μηνύματα και μας τσιγκλάει. Γλυκά μηνύματα, απαλά, διακριτικά. Αλλοτε ηχηρότερα. Αλλοτε βγάζουν και μάτι, που λέει ο λόγος. Τι μας λένε; Η ουσία είναι απλή. "Δεν είσαι το σώμα σου, δεν είσαι τα συναισθήματα ή οι επιθυμίες σου, δεν είσαι οι σκέψεις σου". 

Είσαι κάτι ΑΛΛΟ. Κάτι που η γήινη γλώσσα με τις λέξεις που έμαθες να συννενοείσαι δεν μπορεί να εκφράσει, γιατί απλά ο νους και η σκέψη που έπλασε τις λέξεις δεν μπορεί να το συλλάβει!

"Είσαι κάτι άλλο. Πέρα απ' το νου, τη σκέψη, τη γλώσσα. Πέρα ακόμα κι απ' το συναίσθημα."

Μα, λέει ο άνθρωπος! Μα! Μα πώς θα το μάθω, πώς θα το βρώ, τι είναι επιτέλους αυτό το ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ;

Οι τυχεροί εξ ημών αναρωτιούνται νωρίς. Οι τυχερότεροι το καταλαβαίνουν νωρίς (και άρα δεν χρειάζεται να παραμείνουν πολύ στην αρένα του παιχνιδιού που λέγεται "Γη"). Φεύγοντας, αυτοί οι τυχερότεροι, θέλοντας να μοιραστούν λίγη από την καλή τους τύχη, υπενθυμίζουν στους γύρω τους συμπαίκτες την αλήθεια. Οτι δεν είμαστε ούτε το σώμα, ούτε  τα συναισθήματα, ούτε οι σκέψεις μας. Είμαστε κάτι πέρα απ' όλα αυτά, είμαστε ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. Είμαστε.

Σ' ευχαριστούμε Αποστόλη για την υπενθύμιση. Με τη βοήθειά σου επανερχόμαστε στο νόημα της ζωής,  να γνωρίζουμε ποιοί είμαστε, να γνωρίσουμε την αλήθεια. Και όπως είπε ένας Αγαπημένος Δάσκαλος στο παρελθόν, "γνώσεσθε την Αλήθεια, και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς".

http://dotsub.com/view/15f0467f-d351-4224-acf5-df3f2ba9d5a0?utm_source=player&utm_medium=embed&fb_ref=.TxBx9VPsfCH.like&fb_source=

Δεξί-Αριστερό Ημισφαίριο

...μια εύγλωττη απεικόνιση