Μέσα στα τελευταία 20 χρόνια οι κοινωνίες των ανθρώπων (αλλά και των μη ανθρώπινων όντων) του πλανήτη μας περνούν τεράστιες αλλαγές. Εχει διαφανεί πλέον οτι η απόσταση που διανύσαμε απομακρυνόμενοι από τη φύση (την έξω και την μέσα) είχε σαν αποτέλεσμα την ραδγαία κατάρρευση των οικοσυστημάτων που μας συντηρούν, την καταλήστευση των φυσικών πόρων, αλλά και την διάλυση του κοινωνικού ιστού (στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες). Και όλα αυτά, τα τόσο γνωστά και χιλιοειπωμένα, είχαν μία πληθώρα παρενεργειών - οικολογικών, πολιτικών, κοινωνικών, και τελικά προσωπικών. Με λίγα λόγια, καθώς αρρωσταίνει η Γη και η κοινωνία αρρωσταίνουμε κι εμείς. Αυτό πιθανώς να είναι και το μήνυμα του διαβόητου ιού που μας ταλαιπωρεί από πέρσι.
Σαν άνθρωποι ζούμε λίγα χρόνια, σε σχέση με άλλα έμβια όντα (και σίγουρα σε σχέση με τον πλανήτη μας), και σπάνια προλαβαίνουμε να πάρουμε μία ολοκληρωμένη εικόνα των πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας. Βλέπουμε τα πράγματα αποσπασματικά, μέσα στα όρια του χρόνου της ζωής μας, και αν είμαστε μελετηροί στο σχολείο μπορεί να μάθουμε και λίγη "ιστορία" - δηλαδή τα επιλεγμένα αφηγήματα κάποιων επιλεγμένων ιστοριογράφων και τα ευρήματα των αρχαιολόγων. Αν είμαστε μελετηροί, αν δεν μας εξαναγκάζουν να μαθαίνουμε απέξω ολόκληρα βιβλία (συνταγή εγγυημένη για την μετέπειτα λήθη), και αν μας ταιριάζει το μάθημα της ιστορίας. Και μερικά ακόμη "αν": για παράδειγμα, αν η ιστορία της δικής μας κοινότητας περιλαμβάνεται μέσα στα κυρίαρχα αφηγήματα, κτλ.
Σε παλαιότερες κοινωνίες, λιγότερο εξαρτημένες από τον γραπτό λόγο και την εικόνα, τον ρόλο του ιστοριογράφου τον έπαιζαν οι γεροντότεροι, γυναίκες και άντρες. Έχοντας ζήσει περισσότερα χρόνια και συσσωρεύσει εμπειρία και γνώση, μετέδιδαν στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους τις ιστορίες της κοινότητας. Ήταν οι μνήμονες, οι ιστορικοί, και οι παραμυθάδες της κοινότητας που παρέδιδαν τη σοφία της ζωής μαζί με την τεχνογνωσία της καθημερινότητας, τις κοινωνικές αξίες, τα παλιά τραγούδια, τις ιστορίες των οικογενειών, των ταξιδιών/μεταναστεύσεων, της ίδιας της ιστορίας της γης. Ετσι βλέπουμε οτι στις φυλές των Αβορίγινων της Αυστραλίας για παράδειγμα, σώζονται τραγούδια που μιλούν για ζώα και τοπία που υπήρχαν κατά την τελευταία εποχή των παγετώνων (40-50 χιλιάδες χρόνια πριν).
Η δυτική κοινωνία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα είναι μία κοινωνία νέων, μία κοινωνία όπου οι γεροντότεροι/πρεσβύτεροι (οι "elders") εάν δεν κατέχουν κάποιο πολιτικό αξίωμα, μένουν στο περιθώριο της ζωής. Σπάνια τιμούνται για τη σοφία τους, σπάνια ερωτώνται για την εμπειρία τους, και στην καλύτερη περίπτωση φροντίζουν τα εγγόνια τους. Συχνά μένουν μόνοι, συχνά αποτελούν "βάρος" στα παιδιά τους (συχνότατα και λόγω χαρακτήρα και ιδεοληψιών), συχνά αναγκάζονται να συγχρωτίζονται άλλους της ηλικίας τους μέσα σε ιδρύματα. Η πρόσφατη οικονομική κρίση έφερε περισσότερους παπούδες και γιαγιάδες μέσα στα σπίτια των πυρηνικών οικογενειών εξαιτίας του οτι χάθηκαν τα εισοδήματα των νεότερων, και πολλές οικογένειες επιβίωσαν χάρη στις συντάξεις. Σήμερα πολλοί πεθαίνουν μόνοι, μακριά από την αγκαλιά και την τελευταία ματιά των δικών τους.
Προφανώς και δεν είναι όλοι οι πρεσβύτεροι σοφοί. Προφανώς και πολλοί σημερινοί πρεσβύτεροι έχουν οι ίδιοι αποκοπεί από τις ρίζες τους (της σοφίας, της γης, των δικών τους προγόνων) και λίγο ζουμί έχουν να μεταδώσουν στις επόμενες γενιές. Αλλά κάπου πρέπει να βρούμε ένα νήμα, αν θέλουμε να συνεχίζουμε να ζούμε σαν άνθρωποι.
Αυτό δεν είναι μόνο ανθρώπινο ζητούμενο, φυσικά. Πριν λίγα χρόνια διάβαζα ένα άρθρο για τους αφρικάνικους ελέφαντες, που ζουν σε μητριαρχικές κοινωνίες-αγέλες, και αποδεκατίζονται από τους λαθροκυνηγούς. Το πρόβλημα ξεκίνησε από το γεγονός οτι παρατηρήθηκαν αγέλες έφηβων ελεφάντων να επιτίθενται σε ανθρώπους (να εμφανίζουν γενικώς επιθετική και αντικοινωνική συμπεριφορά και ανάμεσά τους), και οι επιστήμονες αναρωτήθηκαν γιατί. Το άρθρο μιλούσε για το πώς χωρίς τις ελεφαντίνες-αρχηγούς να μεταδίδουν τους κοινωνικούς κανόνες συμβίωσης, οι νεαροί ελέφαντες δημιούργησαν αγέλες-συμμορίες που λειτουργούν αντικοινωνικά, όπως περίπου και οι νεανικές συμμορίες μέσα στις πόλεις, ανεξέλεγκτες από τους γεροντότερους.
Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο σοφό;
Ίσως είναι η ικανότητα να εξάγει τα μαθήματα από τις εμπειρίες της ζωής του, κάτι που σίγουρα δεν το έχουμε όλοι (αν και πιστεύω πως είναι μέσα στις εν δυνάμει ικανότητες όλων των όντων). Νομίζω πως είναι επίσης η "κατοχή" μίας ιερής γνώσης: μίας γνώσης που να συνδέει τον ίδιον τον άνθρωπο με την Πηγή του (γνώση των προγόνων, των θεών, των παραδόσεων, της ιστορίας), ή της γνώσης της φροντίδας και αποκατάστασης της υγείας. Γι αυτό και οι "μάγοι-σοφοί" και οι μαίες των φυλών κατέχουν τέτοια περίοπτη θέση στις πρωτόγονες κοινωνίες, γι αυτό και οι γιατροί στη σημερινή μας κοινωνία θεωρούνται λίγο ημι-θεοί (κι ας μην έχουν ακριβώς την επίγνωση της ιερότητας της γνώσης τους). Και από αυτό προκύπτει οτι ο σοφός δεν είναι ανάγκη να είναι πρεσβύτερος με την έννοια της ηλικίας, απαραίτητα. Σήμερα γνωρίζουμε βοτανοθεραπευτές και ψυχοθεραπευτές μεσήλικες που κάλλιστα θα λέγαμε "σοφούς" ή/και "πρεσβύτερους" με την έννοια αυτή.
Το σίγουρο είναι οτι μέσα στον κυκεώνα των ημερών που ζούμε, μέσα σε αυτή την (όπως φαίνεται) παράξενη μεταβατική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας, χρειαζόμαστε τους πρεσβύτερους. Χρειαζόμαστε τους σοφούς της φυλής. Να μας ακούσουν, να μας μάθουν πώς να ακούμε, πώς να διαβάζουμε τα σημεία των καιρών, να μας μιλήσουν για τις δικές τους εμπειρίες - που μπορεί να μην μοιάζουν εξωτερικά με τις δικές μας (ποτέ μία εμπειρία δεν είναι ακριβώς ίδια με μία άλλη) - αλλά που ενδεχομένως να μας εμπνεύσουν, να μας κάνουν να σκεφτούμε βαθύτερα τα πράγματα. Χρειαζόμαστε τους σοφούς της φυλής για να πλουτίσουν την συνειδητότητά μας με την ιερή γνώση της θεραπείας της ανθρώπινης φύσης, για τη σοφία της υπομονής, των σταθερών τους αξιών, για την καλωσύνη της ματιάς τους σε έναν κόσμο σκληρότητας, αστάθειας, και αβεβαιότητας που διαρκώς αλλάζει.
*Σημείωση: Στο κείμενο χρησιμοποίησα το αρσενικό γένος (ο γεροντότερος, ο πρεσβύτερος, ο σοφός) αλλά σήμερα η εμπειρία λέει οτι οι γυναίκες κρατούν το νήμα της σοφίας της φυλής συχνότερα από ότι οι άντρες, απλά σπάνια αναγνωρίζεται μέσα στην πατριαρχική κοινωνία που ζούμε.
οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου