«Ζήτησε, και θα σου δοθεί» είπε κάποτε ο Ιησούς. Και έτσι είναι. Πιο απλά δεν γίνεται. Παρ’ όλα αυτά, όμως…
Πρέπει να ακουστείς από Εκείνους από τους οποίους ζητάς, από Αυτούς στους οποίους «προσεύχεσαι». Στην προσευχή απευθύνεσαι στο Αόρατο, στο Ανώτερο, στο Πνευματικό. «Πιστεύεις» ότι Κάποιος βρίσκεται εκεί και σε ακούει και «εισακούει» τις προσευχές σου, ή εκπληρώνει τις ευχές σου τελοσπάντων. Το θέμα είναι, σε ακούει; Ακούγεσαι;
Η επικοινωνία είναι θέμα γλώσσας, κώδικα, με οποιονδήποτε και να θέλεις να επικοινωνήσεις. Για να ακουστείς και να γίνεις κατανοητός από κάποιον πρέπει να μιλάς τη γλώσσα του – με άλλα λόγια πρέπει να εκπέμπεις στο ίδιο μήκος κύματος, πρέπει να συντονιστείς σε μία συχνότητα η οποία να μπορεί να γίνει αντιληπτή από Εκείνον (ή Εκείνη, ή Εκείνους, όποιοι κι αν είναι, όποιες κι αν είναι οι πεποιθήσεις σου για Αυτούς). Να εναρμονιστείς…
Η συχνότητα εδώ, η γλώσσα, είναι η αγάπη. Απίστευτα απλό, όπως ακριβώς το «ζήτησε, και θα σου δοθεί». Η γλώσσα, το μήκος κύματος, η συχνότητα μέσω της οποίας γινόμαστε αντιληπτοί και «ακουγόμαστε» από το Αόρατο είναι απλά: η αγάπη.
Ολοι έχουμε νιώσει την αγάπη, την έχουμε δει στα μάτια των γύρω μας, την έχουμε ακούσει στη φωνή τους, έχουμε νιώσει το άγγιγμά της στο χέρι που μας χάιδεψε κάποτε το πονεμένο μας γόνατο, όλοι μας έχουμε αγαπήσει και έχουμε αγαπηθεί, είτε το ξέρουμε είτε όχι. Στην πραγματικότητα είμαστε φτιαγμένοι από αγάπη. Αγάπη είναι αυτό που ποθούμε να εκφράσουμε αξιοποιώντας τα χαρίσματα και τα ταλέντα μας. Η αγάπη είναι αγαλλίαση, είναι η απουσία του πόνου. Η αγάπη είναι δικαιοσύνη και νοητική διαύγεια. Είναι η απουσία της αδικίας και της βλακείας. Η αγάπη είναι στον αντίποδα της τιμωρίας. Αγάπη είναι να δίνεις ελεύθερα, είναι η φυγόκεντρος κίνηση του εαυτού. Οι φιλόσοφοι και οι θεολόγοι μπορεί να διαφωνήσουν, φυσικά, στη βάση της ορολογίας και του δόγματος. Ας τους αφήσουμε. Η αγάπη είναι Πνεύμα, και το Πνεύμα δεν μπορεί να φυλακιστεί μέσα σε ανθρώπινες ορολογίες (έχει μία τάση φυγής, γουστάρει να ξεγλιστράει από φόρμες και νόρμες και νοήματα). «Το Πνεύμα όπου θέλει πνει, και τη φωνή αυτού ακούεις, και ουκ οίδας πόθεν έρχεται και πού υπάγει». Τέτοια είναι και η αγάπη. Ελεύθερη και ωραία.
Ως άνθρωποι, η Εδρα της Αγάπης βρίσκεται στην καρδιά μας, στο κέντρο όπου συναντώνται τα Ανω με τα Κάτω. Υπάρχει ένα είδος «ομφάλιου λώρου» που συνδέει το κέντρο του στήθους μας (εκεί γύρω από το φυσικό όργανο καρδιά) με την «πνευματική» μας αύρα, την αύρα που είναι μόνο ομορφιά και αγάπη, την αύρα όπου βρίσκονται όλα τα χαρίσματα με τα οποία είμαστε προικισμένοι στη ζωή αυτή. Η αύρα αυτή παραμένει ανεπηρέαστη από τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις πράξεις μας. Εκεί ζουν τα χαρίσματά μας τη δική τους ζωή, άσχετα με το τι κάνουμε ή λέμε εμείς. Ποτέ δεν χάνουμε τη σύνδεσή μας με αυτά τα χαρίσματα (με αυτό το αυρικό «στρώμα» ή επίπεδο), αλλά επειδή τόσο συχνά η προσοχή μας στρέφεται αλλού χάνουμε τη συνειδητή μας σχέση με αυτά.
Η αγάπη είναι δωρεάν – δεν αγοράζεται, ούτε πουλιέται. Είναι και ελεύθερη – δεν μπορεί να ζήσει στα δεσμά, ούτε στα «πρέπει». Μπορείς να εξαναγκάσεις, να πειθαναγκάσεις, να πείσεις, να κολακέψεις, ακόμα και να πληρώσεις κάποιον να κάνει οτιδήποτε για σένα, μα οτιδήποτε – εκτός από το να σε αγαπήσει. Είμαστε όλοι απολύτως άοπλοι μπροστά στην αγάπη. Η αγάπη μας θέτει στο έλεος των συνανθρώπων μας. Γι αυτό είναι τόσο πολύτιμη, γι αυτό και μας φοβίζει τόσο βαθιά.
Η αγάπη είναι ενέργεια – η ενέργεια δεν γνωρίζει «εάν» «αλλά» «έτσι κι έτσι» λίγο ή πολύ. Υπάρχει, ή δεν υπάρχει. Η είσαι μέσα της, ή δεν είσαι. Η ρέει, ή δεν ρέει. Είναι μαύρο ή άσπρο, γκρίζα δεν υπάρχουν.
Ο τρόπος που φτάνει η αγάπη στην αντίληψή μας είναι μέσα από το συναίσθημα. Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα – το βιώνουμε ως τέτοιο, εξαιτίας του προαναφερθέντος ομφάλιου λώρου. Το βιώνουμε σαν μία αίσθηση στην περιοχή της καρδιάς μας, γι αυτό και στον δυτικό πολιτισμό η εικόνα της καρδιάς δηλώνει την αγάπη (τη βλέπουμε στη διαφήμιση, στα καρτούν, στις ευχετήριες κάρτες του Αγίου Βαλεντίνου, στα λευκώματα των μαθητριών, τη βλέπουμε χαραγμένη σε κορμούς δέντρων και γκραφιτωμένη στους βρώμικους τοίχους της πόλης…)
«Η αγάπη είναι στον αέρα» όπως έλεγε και το παλιό τραγουδάκι, “love is in the air”.Οπως έλεγε ένας αρωματοθεραπευτής ‘δεν έχεις παρά να τη μυρίσεις’.
Η αγάπη είναι η γλώσσα που μιλιέται από ολόκληρο το Σύμπαν, ορατό και αόρατο. Είναι η μόνη γλώσσα στην οποία μπορούμε να προσευχηθούμε – σε καμιά άλλη γλώσσα δεν θα καταγραφεί το αίτημα της προσευχής μας. Ετσι, όταν μία προσευχή βγαίνει από την καρδιά μας, από το σημείο εκείνο δηλαδή που συνδεόμαστε με το Πνεύμα και με τους συνανθρώπους μας, η προσευχή μας εισακούεται. Τα θαύματα είναι τα αναπόφευκτα φυσικά επακόλουθα.
Γιατί δεν υπάρχει προσευχή που να μην ακολουθείται από ένα θαύμα, ούτε θαύμα που να μην έχει προηγηθεί μια προσευχή.
