Μία Αγία από το μέλλον

Η Χίλντεγκαρντ φον Μπίνγκεν γεννήθηκε το 1098 και πέθανε 81 ετών, στη Γερμανία. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το έζησε ως μοναχή, και μάλιστα ως ηγουμένη μοναστηριού (μετά το θάνατο της δασκάλας και μέντορά της, οι μοναχές την εξέλεξαν παμψηφεί για ηγουμένη τους, παρά τις αντιρρήσεις του τοπικού επισκόπου). Από μικρή είχε οράματα, αλλά έφτασε 40 κάτι ετών για να πεισθεί (από την εσωτερική της φωνή) να τα καταγράψει. Από τη στιγμή που ξεκίνησε να γράφει δεν σταμάτησε καθόλου: (εικονογραφημένα) οράματα, συνταγές βοτανοθεραπείας, πραγματείες σχετικά με τη φύση της ασθένειας και της υγείας, μουσική (έχει καταγραφεί ως η πρώτη επώνυμη μουσουργός στην Ευρώπη), θεολογικές μελέτες, και αναρίθμητες επιστολές σε αυτοκράτορες, επισκόπους, και πάπες. Κάπου στα 60 της χρόνια ξεκίνησε να κάνει περιοδείες κηρύττοντας σε πόλεις και χωριά (πεζή και με άλογα!). Με το ιερατείο της εποχής της είχε διφορούμενες σχέσεις: τους ενοχλούσε ο οξύς καταγγελτικός της λόγος σχετικά με τις ατασθαλίες τους, αλλά την φοβόνταν και την σέβονταν για τη γνώση και τη σοφία της, και μέσω της επιστολογραφίας της επηρέασε την πολιτική της εποχής της. Παρότι στις μέρες της γυναίκες καίγονταν στην πυρά για λιγότερα, εκείνη κατάφερε να γίνει αποδεκτή τόσο για τα οράματα όσο και για τις θεολογικές της θέσεις, και φυσικά για τις πολιτικές της θέσεις - ισως επειδή αποποιήθηκε την "κυριότητα" των γραπτών της με την παραδοχή οτι "δεν προέρχονταν από εκείνη" αλλά από την θεϊκή καθαδήγηση που λάμβανε.

Πέρασαν αρκετοί αιώνες που το έργο της γυναίκας αυτής έμενε στην αφάνεια, γνωστό σε λίγους εκκλησιαστικούς μελετητές και άγνωστο στο ευρύτερο κοινό. Εγώ την "γνώρισα" από κάποιες αναφορές στο βιβλίο της Ηβελυν Αντερχιλλ "Μυστικισμός", και ακούγοντας την μουσική της στο youtube. Το 2009 βγήκε μία εξαιρετική ταινία της Μαργκαρέτε φον Τρότα με τον τίτλο "Vision - from the life of Hildegard von Bingen", την οποία είδα και ενθουσιάστηκα. Ψάχνοντας λιγάκι παραπάνω, ανακάλυψα οτι με την άνθιση του γυναικείου κινήματος στη δεκαετία του 1970, καθώς οι γυναίκες έψαχναν γυναικεία πρότυπα και γυναίκες που είχαν σημαδέψει την ιστορία της ανθρωπότητας, αναδύθηκε και η Χίλντεγκαρντ από την αφάνεια των αιώνων. Τα μουσικά της έργα άρχισαν να εκτελούνται συχνότερα και να γίνονται πιο γνωστά, και τα βιβλία της περί φυσικών θεραπειών άρχισαν να δημιουργούν σχολές "φυσικών θεραπειών" στην Ευρώπη και την Αμερική. Να σημειώσουμε εδώ οτι ήταν ίσως η πρώτη που μίλησε για θεραπεία της κατάθλιψης, της σχιζοφρένειας, και άλλων ψυχικών ασθενειών.

Τα οράματά της που περιγράφει στο "Scivias" και που εικονογραφήθηκαν είτε από την ίδια είτε από ταλαντούχους μοναχούς και μοναχές με τις δικές της οδηγίες, περιέχουν εικόνες που ιντριγκάρουν το σύγχρονο μάτι: μαντάλες, το κοσμικό αυγό, το κοσμικό δέντρο, τη σχέση μικρόκοσμου και μακρόκοσμου, και άλλες συμβολικές αναπαραστάσεις του κόσμου που δεν βλέπουμε συχνά στη δυτική εικονογραφία.

Πέραν της εκπληκτικής βιογραφίας της, αυτό που κάνει την Χίλντεγκαρντ μοναδική (για την εποχή, τη θέση, και την ιδιότητά της) θεωρώ οτι είναι η εμπειρία της πνευματικής γνώσης ως θηλυκή ποιότητα - η περιγραφή της θηλυκής όψης της θειότητας ως Σοφία, ήταν δυνατή και προκλητική για την εποχή της και όχι μόνο. "Ω Θεία Σοφία, υψιπετής Δύναμη, αγκάλιασέ μας με ανοιγμένα τα φτερά σου και μετάφερέ μας να γυρίσουμε παντού, επάνω, κάτω, και μέσα στον κόσμο... Αινείτε Αυτήν! Επισκοπεί όλων των ανθρώπων και όλων των πραγμάτων στον ουρανό και στη γη. Είναι ανεξήγητη για τους θνητούς. Είναι μαζί με το όλον και μέσα στο όλον. Μέγα το μυστήριό Της" (Scivias). Ένα από τα αγαπημένα της σύμβολα για την εξέλιξη της ψυχής του ανθρώπου είναι το δέντρο. "Η ψυχή είναι μέσα στο σώμα, όπως οι χυμοί βρίσκονται μέσα στο δέντρο. Η κατανόηση αναπτύσσεται μέσα στην ψυχή όπως πρασινίζουν τα κλαδιά και τα φύλλα του δέντρου. Αρα, ω άνθρωπε που θεωρείς οτι έχεις ορθή κατανόηση, κατάλαβε τι είσαι μέσα στην ψυχή σου", γράφει. Αυτό όμως που την κάνει πιο "σημερινή" από οτιδήποτε άλλο είναι η άποψή της οτι πρέπει να κοιτάξουμε προσεκτικά τη φύση για να καταλάβουμε τους εαυτούς μας - έβλεπε μία πνευματική συγγένεια ανάμεσα στον άνθρωπο και στη γη. "Η ψυχή είναι μία πνοή του ζώντος πνεύματος, και με εξαιρετική ευαισθησία διαπνέει ολόκληρο το σώμα για να του δώσει ζωή. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο αέρας κάνει τη γη να καρπίζει. Ο αέρας είναι η ψυχή της γης, που την υγραίνει και την πρασινίζει". Θεωρούσε οτι η γη είναι ιερή.

Αγία και "Doctor of the Church" ανακηρύχθηκε μόλις το 2012. Ίσως γιατί ακριβώς ήταν τόσο πολύ μπροστά από την εποχή της.

Ανθοϊάματα και Συστημική Αναπαράσταση - Πρώτες Σκέψεις

Μη-Με-Λησμόνει

 Είναι λίγος καιρός που ασχολούμαι (ως θεραπευόμενη και εκπαιδευόμενη) με τη Συστημική Αναπαράσταση (ΣΑ), μα είναι ένα σύστημα που με έχει κερδίσει. Πρόκειται για μία προσέγγιση οικογενειακής/διαγενεακής αρωγής (ή θεραπείας) που ξεκίνησε από τον Μπερτ Χέλινγκερ ("Η κρυφή συμμετρία της αγάπης") και οι θεωρητικές της βάσεις έλκουν από τη θεωρία των συστημάτων, τη θεωρία των μορφογενετικών πεδίων, την θεραπεία Gestalt, και τον Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό (NLP). Το βλέπω να συνδέεται τόσο με την Περμακουλτούρα, με το Dragon Dreaming, και με την Ανθοθεραπεία, που έρχεται και αρμόζει θαυμάσια με τον τρόπο της σκέψης και την πρακτική της ζωής μου. Παραθέτω κάποιες πρώτες σκέψεις, για την σχέση της ΣΑ με την πρακτική της Ανθοθεραπείας.

Με την βοήθεια της Συστημικής/Οικογενειακής Αναπαράστασης, συνειδητοποιούμε τις συστημικές παραμέτρους του προβλήματός μας και οδηγούμαστε (μέσω του συμβολικού/κβαντικού επιπέδου) στην απελευθέρωσή μας από τα νοσηρά δεσμά του οικογενειακού μας συστήματος. Η ΣΑ διερευνά τις εμπλοκές που ενυπάρχουν μέσα στην οικογένεια και εκφράζονται με δυσάρεστους τρόπους στη ζωή μας σαν επαναλαμβανόμενα μοτίβα, και αποκαθιστά τις υγιείς "Τάξεις της Αγάπης". Με άλλα λόγια, στόχος είναι να αποκατασταθεί η ομαλή ροή της ενέργειας της αγάπης τόσο μέσα στο σύστημα όσο και μέσα στον άνθρωπο (που προσέρχεται σε θεραπεία), μια που ο κάθε άνθρωπος είναι συνδεδεμένος με ένα ή περισσότερα συστήματα (οικογένεια, επάγγελμα, κτλ).

Η Ανθοθεραπεία μας βοηθά σε ένα πρώτο επίπεδο να ανακουφιστούμε από ψυχικές δυσκολίες και αναταράξεις, ενθαρρύνει τον εσωτερικό μας διάλογο, και τελικά βοηθά να συνδεθούμε με αυτό το βαθύ αιώνιο στοιχείο του εαυτού μας (που κατά καιρούς έχει ονομαστεί Ψυχή, Ατμαν, Ανώτερος Εαυτός, εν ημίν Θεός, Πνεύμα κτλ) προκειμένου να ζήσουμε μία ζωή ελεύθερη, δημιουργική, και με νόημα. Τα ανθοϊάματα τροποποιούν ήπια την ψυχική μας διάθεση ώστε η νοοτροπία μας να ενναρμονιστεί με τις επιταγές της Ψυχής/Ατμαν/Πνεύματός μας. Ο δρ.Μπαχ δημιούργησε ένα σύστημα 38 ανθοϊαμάτων (γνωστά ως Ανθοϊάματα Μπαχ), και αργότερα οι επίγονοί του προχώρησαν στην δημιουργία πολλών ακόμα. Κυκλοφορούν σήμερα στο εμπόριο εκατοντάδες ανθοϊάματα, για πλείστες όσες εκφάνσεις και μοτίβα του ανθρώπινου ψυχισμού.

Οι κοινές λέξεις εδώ είναι η ελεθερία/απελευθέρωση, σύστημα, και μοτίβα. Πρόκειται δηλαδή για δύο θεραπευτικές μεθοδολογίες (healing modalities) που αποτελούν συστήματα τα οποία επιδιώκουν να μας ελευθερώσουν από τα δεσμά των βλαβερών μας μοτίβων (συμπεριφοράς, νοοτροπίας, ζωής). Ενα άλλο κοινό στοιχείο είναι η προσέγγιση στο ασυνείδητο βαθύ τραύμα - και οι δύο μεθοδολογίες είναι σε θέση να ανασύρουν και να αποκαλύψουν το τραύμα (το οποίο κυβερνά τη ζωή μας 'από τις κουίντες') προκειμένου να το νοηματοδοτήσουν.

Flower of Life Seed Mandala

Διερευνώντας το ποιά ανθοϊάματα και σε ποιά φάση της ΣΑ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, ως πρώτες σκέψεις μου ήρθαν τα εξής:

Κατά τη διάρκεια μίας Αναπαράστασης, ο ενδιαφερόμενος/θεραπευόμενος κάποιες φορές δυσκολεύεται να δει και να κατανοήσει τα τεκταινόμενα. Το ίαμα που θα μπορούσε εδώ να χρησιμοποιηθεί είναι το Chestnut Bud (Bach), το οποίο μας φέρνει σε ενάργεια στο εδώ και στο τώρα, και βοηθά την εσωτερική ενημερότητα. Αλλο ένα ίαμα που ενδεχομένως να βοηθά εδώ είναι το ίαμα της σημύδας (Silver Birch, Findhorn Essences), που μας βοηθά να βλέπουμε τα πράγματα "με νέα μάτια", μας βοηθά να βλέπουμε πράγματα που δεν βλέπαμε πριν, προκειμένου να έχουμε νέες συνειδητοποιήσεις ('aha moments').

Αλλα ιάματα-καταλύτες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν είναι το Holly (Bach). Το ίαμα αυτό μας εναρμονίζει με την ενέργεια (μας ανοίγει στην εμπειρία) της συμπαντικής αγάπης, όπου δεν υφίσταται θυμός, ευερεθιστότητα, triggering, ζήλεια, φθόνος, ανταγωνιστικότητα, κακία κτλ. με τη βοήθεια του ιάματος αυτού μπορούμε να σταθούμε σε ένα υψηλότερο σημείο και να δούμε τη δύσκολη εμπειρία μας ως φαινόμενο, με τα μάτια της αγάπης (αποδοχής, συμπερίληψης, συμπόνοιας), όπου όλοι χωράμε.

Μία διαδικασία ΣΑ μας συνδέει σχεδόν αναπόφευκτα με τους προγόνους μας, και τη σχέση που έχουν τα μοτίβα της ζωής μας μαζί τους. Σαν κοινωνία έχουμε εξορίσει τους προγόνους μας σε ένα ηλεκτρικό καντηλάκι σε ένα νεκροταφείο, και (στην καλύτερη περίπτωση) μερικές επιμνημόσυνες τελετές ανά εξάμηνο ή χρόνο. Πολλοί από μας δεν γνωρίζουμε τίποτα για τους προγόνους μας, έχοντας ξεριζωθεί από την πάτρια γη σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Ενα ίαμα που θα μπορούσε να εγκαταστήσει καλύτερα μία σχέση μαζί τους είναι το Μη-Με-Λησμόνει (Forget-me-not, FES, και Pegasus Products). Το ίαμα αυτό διεγείρει τα σημεία εκείνα του εγκεφάλου μας που είναι υπεύθυνα για την βαθύτερη κατανόηση του "πέραν" κόσμου, και η σταθερή του χρήση μας βοηθά να συνδεθούμε με τις "καρμικές" μας σχέσεις/συνδέσεις με ανθρώπους που δεν ζουν πια. Παράλληλα δίνει και μία αίσθηση ασφάλειας σε σχέση με το φαινόμενο του θανάτου (συχνότατα δίνεται σε ανθρώπους που έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα προκειμένου να συναισθανθούν οτι "δεν χάθηκαν" και οτι μπορούν να παραμείνουν συνδεδεμένοι και αγαπημένοι ασχέτως πεδίου ύπαρξης).

Συνδεόμενοι με τους γονείς μας, διερευνούμε τη σχέση μας με το μητρικό και το πατρικό πρότυπο. Η διαταραχή αυτή της σχέσης ενδέχεται να είναι στη βάση των προσωπικών μας προβλημάτων. Ενα ίαμα που βοηθά στην επανόρθωση της σχέσης μας με το πατρικό πρότυπο είναι ο Ηλίανθος (Sunflower, FES) τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες. Ο ηλίανθος συμβολίζει τον "πατέρα-ήλιο" που κατά την ωρίμανσή του (όταν καρποφορεί) στρέφεται προς τα κάτω και αποτίει φόρο τιμής στη γη. Αλλο ένα ίαμα εδώ θα μπορούσε να είναι το Vine (Bach). Πρόκειται για μία yang ποιότητα/ιδιοσυγκρασία, που στην φωτεινή της έκφανση εκφράζεται με τον δυναμισμό του ανθρώπου που σε μια έκτακτη ανάγκη μπορεί να πάρει τις σωστές αποφάσεις και να γίνει στήριγμα και οδηγός των γύρω του, αλλά στην σκοτεινή της 'ανισόρροπη' έκφανση μπορεί να γίνει τύραννος, νταής, ή αυταρχικός. Το τελευταίο ίαμα που σκέφτομαι για την αποκατάσταση της σχέσης με το πατρικό πρότυπο είναι το Mountain Pride (FES). Πρόκειται για το αρχέτυπο του (ειρηνικού) πολεμιστή που μπορεί να υποστηρίξει τα ιδανικά, τις ιδέες, και τα δικαιώματά του, και δε δειλιάζει να μιλήσει την αλήθεια του.

Πολλοί άνθρωποι βιώνουν δυσκολία να συνάψουν σχέσεις βαθειάς εγγύτητας, και συχνότατα αυτό αφορά στο λεγόμενο τραύμα πρόσδεσης (bonding trauma) με τον πρώτο άνθρωπο που συναντάμε στη ζωή μας: τη μητέρα. Παρότι ο Μπερτ Χέλινγκερ έχει γράψει πως και μόνο που μας γεννάει η μητέρα μας τα "δίνει όλα", είναι συχνό φαινόμενο να έχουμε αφομοιώσει in utero την αμφιθυμία της να τεκνοποιήσει, ή τον δικό της πόνο, και αυτό ως μωρά το βιώνουμε ωε διακοπή της αγάπης της. Για το τραύμα αυτό ενδείκνυται το ίαμα Evening Primrose (FES). Μας δίνει την αίσθηση οτι ξαναγεννιόμαστε, αυτή τη φορά αγαπημένοι και επιθυμητοί. Αλλο ίαμα που ενδείκνυται για την αποκατάσταση της σχέσης με τη μητέρα είναι το Mariposa Lily (FES). Και αυτό, αλλά με άλλο μηχανισμό, μας συνδέει με το αρχέτυπο της μητέρας (είτε είμαστε ή θέλουμε να γίνουμε μητέρες, είτε ως παιδιά μητέρων). Μας θυμίζει οτι μπορεί η μητέρα μας να ήταν απούσα ή κακοποιητική, 'ατελής' όπως όλοι οι άνθρωποι της γης, αλλά η ψυχή μας μπορεί να θεραπευτεί από την επαφή μας με το αρχέτυπο της Μάνας. Ιαμα συμφιλίωσης με τη γυναικεία φύση είναι επίσης και η Ροδιά (Pomegranate, FES και Pegasus Products), που δίνει ώθηση στη γυναικεία δημιουργικότητα (είτε στον τομέα της τεκνοποίησης είτε σε οποιοδήποτε τομέα θελήσει μία γυναίκα να εκδιπλώσει τη δημιουργικότητά της) αλλά και ξεκαθαρίζει το τοπίο των προτεραιοτήτων μίας γυναίκας.

Τα συστήματα λειτουργούν καλά όταν το κάθε στοιχείο τους βρίσκεται στη σωστή του θέση. Εάν αλλάξει θέση (πχ το παιδί σφετεριστεί τη θέση του γονέα μέσα στο σύστημα, αναλαμβάνοντας ευθύνες που ανήκουν στους γονείς), το σύστημα διαταράσσεται και δημιουργείται εμπλοκή. Συχνά συμβαίνει ένας συντονιστής ΣΑ να ζητά από έναν εκπρόσωπο να υποκλιθεί στους γονείς του, δίνοντάς τους έτσι τη θέση που τους αρμόζει (και παίρνοντας την σωστή δική του). Χρειάζεται αρκετή ταπεινοφροσύνη για να αποδεχτούμε την σωστή μας θέση, γιατί ενδεχομένως να έχουμε βασίσει την αυτοεκτίμησή μας στο γεγονός οτι "ξεπεράσαμε" τους γονείς μας και βρεθήκαμε "ψηλότερα" από αυτούς. Ενα ίαμα που μπορεί να βοηθήσει εδώ είναι το Βατραχάκι (Buttercup, FES).

Πέραν όλων αυτών των ιαμάτων, που βοηθούν σίγουρα τον ενδιαφερόμενο/θεραπευόμενο με τη μεθοδολογία της ΣΑ, μπορεί και ο συντονιστής/θεραπευτής να βοηθηθεί στο έργο του. Η μέχρι σήμερα εμπειρία μου έχει δείξει οτι ο συντονιστής/θεραπευτής μπορεί να κρατά "στεγανότερο" το δικό του πεδίο με τη βοήθεια του ιάματος AURA (yarrow, pink yarrow, golden yarrow, walnut, echinacea). Το ίαμα αυτό δεν είναι μόνο για την προστασία του ηλεκτρομαγνητικού μας πεδίου από τις όποιες περιβαλλοντικές (ή ανθρώπινες) προσβολές/διαταραχές, αλλά μας δίνει και την επίγνωση/ενημερότητα του δικού μας πεδίου. Βοηθά  τους ιδιαίτερα ευαίσθητους ανθρώπους να διατηρούν το πεδίο τους αλώβητο και σταθερό.

Η διερεύνηση των σχέσεων Ανθοθεραπείας και Συστημικής Αναπαράστασης συνεχίζεται.

Το Πνεύμα στην Ακρη της Θάλασσας

 

Οκτώβρης. Η θάλασσα γαλήνια, αλλά το εκμαγείο της παραλίας δείχνει πρόσφατα μεγάλα κύματα. Σε αυλακώσεις της αμμουδιάς μαζί με τα χνάρια από τα περπατήματα των γλάρων ασπρίζουν ζώνες από αμέτρητα κοχύλια, που μετέφερε το κύμα.

Κοχύλια, το εξωτερικό, σκληρό, προστατευτικό κέλυφος θαλάσσιων ασπόνδυλων οργανισμών (διάφορα είδη μαλακίων), των οποίων και αποτελεί μέρος του σώματος τους.

Παίρνω στην παλάμη μερικά από τον τεράστιο αριθμό που βλέπω στα πόδια μου.

Ποιο πρώτο να θαυμάσω πρώτο; Ποικιλία μεγεθών, αρχιτεκτονικών σχεδίων με συνδυασμούς γραμμώσεων καμπυλών προς ένα ιδεατό κέντρο, ακτινοειδών και χρωματικών στιγμάτων. Αναμίξεις χρωμάτων. Το καφέ με το ροζ - μωβ και το μπλε πάνω στο άσπρο λαμπερό του κελύφους, που σπινθηρίζει στις πλάγιες ακτίνες της δύσης.

Τα «σπίτια» των μαλακίων! Σπάνια απόλαυση Αρμονίας και Αισθητικής. Γι’ αυτόανά τους αιώνες έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή κοσμημάτων και διακοσμητικών αντικειμένων. Ακόμα υπήρξαν περιοχές όπου χρησιμοποιούνταν επίσης και ως είδος χρήματος.

Η επαφή! Ανυπολόγιστος αριθμός από μικρά ζωάκια που υφαίνουν το σώμα τους με την αρμονία του Σύμπαντος.

Πώς προμηθεύονται τις ουσίες αυτών των χρωμάτων και των σχημάτων, όπως είναι αποτυπωμένα στην πάλλευκη παλέτα τους;

Ποιος δάσκαλος τους δίδαξε την αισθητική και την τεχνική της ανάμιξης των χρωμάτων.

Ποιος τα οδηγεί στον στροβιλισμό του ασύμμετρου χορού τους γύρω από ένα ιδεατό κέντρο, όπου αφήνουν τα αχνάρια των βημάτων τους; Ασύμμετρες μορφές, σπειροειδείς στην κορυφή ενός ιδεατού κώνου, που μόνο μάτια ενός πνεύματος διακρίνουν στον αιθερικό κόσμο.

Ποια ηλεκτρονική τεχνική κατέγραψε στο DNA τους αυτή τη σοφία που τους καθοδηγεί;

Αμέτρητες ακτίνες φωτός, Άγγελοι σταλμένοι από το Αρχαγγελικό Αρχέτυπο του είδους εισέρχονται στην ύλη και παράγουν τόσες ζωές. Ύστερα αποσύρονται στην πηγή τους και πάλι ξανάρχονται. Η κλίμακα του Ιακώβ!

Άγγελοι γεννιούνται» και θυσιάζονται.Στη θάλασσα και στη στεριά. Θυσιάζονται, δημιουργούν και πεθαίνουν.

Και πλουτίζεται το Πνεύμα της Φύσης από τις καινούργιες εμπειρίες και εξελίσσεται μαζί με τα πνεύματα των ανθρώπων.

Διαρκώς γεννιέται η ζωή και διαρκώς πεθαίνει.

Χάνονται οι μορφές, αλλά δεν χάνεται η πηγή τους. Έρχεται και ξανάρχεται, ως το τέλος των αιώνων, του Σύμπαντος.

Κρατώ στο χέρι μου ένα όστρακο. Το σπίτι ενός Αγγέλου, ο οποίος ήταν πιο πριν εδώ μέσα.

Δέος και έκσταση και θαυμασμός! Και μια γλυκιά αίσθηση μυστικής επικοινωνίας . Ο Άγγελος και το μικρό ζωάκι. Πάλλεται η καρδιά από συνήχηση.

Και θυμάμαι: Ένας Άγγελος κατέρχεται και στο ποτήρι της άγιας τράπεζας.

Άγγελος Αγάπης και Σοφίας και Ζωής.

Κατέρχεται και διαμελίζεται και πεθαίνει. Να κοινωνήσουν πιστοί και άπιστοι τη Ζωή και ίσως καταφέρουν να Αγαπήσουν.

Όλη η Δημιουργία ξεκίνησε από τη Θυσία! Τη θυσία του κόσμου των Πνευμάτων.

Το Πνεύμα.

Πίσω από κάθε ανάσα ζωής το Πνεύμα!

Όπως και πίσω από κάθε σταγόνα ανθοϊάματος.

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Ανθη για την Υγεία

Prunella vulgaris, Self-heal

Η ανθοθεραπεία έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε και τη διδασκόμαστε σήμερα, λέμε ότι λειτουργεί στο ψυχοσυναισθηματικό και στο ψυχονοητικό επίπεδο: με πολύ λίγα λόγια, εξισορροπεί τα δύσκολα συναισθήματα που μας ταλανίζουν είτε στην καθημερινότητα είτε σε εξαιρετικές περιστάσεις. Δίνουμε ανθοϊάματα στα παιδιά μας όταν ζηλεύουν το μικρότερο αδελφάκι, για την πρώτη μέρα στο σχολείο, για την επίσκεψη στον οδοντίατρο, παίρνουμε ανθοϊάματα για τη φοβία μας με τις κατσαρίδες ή τους κεραυνούς, ή τη δυσκολία να αποδεχτούμε τη γυναίκα του γιού μας.

Πριν από έναν σχεδόν αιώνα ο Δρ. Μπαχ, που ανακάλυψε και ανέπτυξε τα πρώτα ανθοϊάματα, θεωρούσε αυτονόητο πως η (σωματική μας) υγεία εξαρτάται πρωτίστως από την ψυχονοητική μας στάση απέναντι στη ζωή, και χρησιμοποίησε τα ανθοϊάματα για να θεραπεύσει σωματικές ασθένειες. Από το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα ουσιαστικά αναγνωρίστηκε η σημασία της ψυχικής υγείας και το πόσο επηρεάζει τη σωματική μας υγεία, και διαρκώς έρχονται στο φώς νέες έρευνες για το πώς επηρεάζει ο ψυχισμός (χαρά, φόβος, στρες, γκρίνια, γαλήνη) τα συστήματα του οργανισμού μας. Με την έννοια αυτή, όλα τα ανθοϊάματα, καθώς βοηθούν τον ψυχισμό μας να ηρεμήσει και να ισορροπήσει βοηθούν δευτερευόντως και στην ενίσχυση της φυσικής μας υγείας. Στο άρθρο αυτό θα ήθελα να εστιάσω σε συγκεκριμένα ανθοϊάματα τα οποία δύναται να βοηθήσουν την φυσική μας υγεία και την άμυνα του οργανισμού μας πιο άμεσα, σε σχέση με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως ανθρωπότητα σήμερα.

Μία μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε, είναι ο καταιγισμός που δεχόμαστε από δυσάρεστες έως και σοκαριστικές ειδήσεις. Εχει αρχίσει να γίνεται πολύ δύσκολο να διατηρήσει ένας άνθρωπος την εσωτερική του γαλήνη, την αποφασιστικότητα, την αισιοδοξία, όταν υπάρχει πλημμυρίδα γεγονότων που απειλούν την υγεία μας, τη ζωή μας, και την εσωτερική μας σταθερότητα.

Junglans regia, Walnut

Εδώ θεωρώ ότι μας βοηθούν τα ανθοϊάματα που προστατεύουν το ηλεκτρομαγνητικό μας πεδίο (την «αύρα», ή ψυχονοητικό μας σώμα/πεδίο) από αλλότριες δονήσεις ή επιρροές. Στα ανθοϊάματα του Μπαχ εδώ έχουμε το Walnut, το ίαμα της καρυδιάς – το οποίο ενδείκνυται για μεταβατικές καταστάσεις και αλλαγές στη ζωή μας, και μας επιτρέπει να μένουμε εστιασμένοι σε αυτό που επιδιώκουμε, ανεπηρέαστοι από τις σκέψεις των γύρω. Παράλληλα με αυτό, στα ανθοϊάματα της Καλιφόρνιας (Flower Essence Society), υπάρχουν οι αχιλλείες: Yarrow, Pink Yarrow, Golden Yarrow. Η λευκή αχιλλεία (Yarrow) ενισχύει ολόκληρο το ηλεκτρομαγνητικό μας πεδίο, και μας προστατεύει σαν ασπίδα από κάθε μορφής ενεργειακές προσβολές. Η ροζ αχιλλεία (Pink Yarrow) προστατεύει το πεδίο των συναισθημάτων μας, και βοηθά τους ανθρώπους που είναι αρκετά ευαίσθητοι και ενσυναισθητικοί να έχουν επίγνωση για το ποια συναισθήματα είναι δικά τους και ποια προέρχονται από το περιβάλλον τους, από τους ανθρώπους γύρω τους. Η κίτρινη αχιλλεία (Golden Yarrow) βοηθά τους ανθρώπους που δυσκολεύονται να «είναι ο εαυτός τους» όταν βρίσκονται ανάμεσα σε άλλους, ιδίως όταν οι άλλοι είναι δυνατές προσωπικότητες, ή προσωπικότητες κύρους, ή απλά όταν οι άλλοι είναι πολλοί (λέμε ότι βοηθάει στο τρακ των παραστατικών καλλιτεχνών, για παράδειγμα). Η προστασία που μας προσφέρουν οι τρείς αχιλλείες σε συνέργεια με το ίαμα της καρυδιάς, μας βοηθά να μένουμε περισσότερο στο κέντρο μας και να λειτουργούμε με τους λιγότερο δυνατούς κλυδωνισμούς.

Achillea millefolium, Yarrow

Ένα άλλο προληπτικό ίαμα για την εποχή μας, είναι το κόκκινο τριφύλλι (Red Clover), επίσης από τη συλλογή των Καλιφορνέζικων ιαμάτων. Το κόκκινο τριφύλλι μας προστατεύει από την ‘ψυχολογία της μάζας’, από τον έντονο μαζικό επηρεασμό που δεχόμαστε μέσω των ΜΜΕ (ή των ανθρώπων γύρω μας) σχετικά με οτιδήποτε. Είναι ένα πολύτιμο ίαμα για να διατηρήσουμε τη νηφαλιότητά μας και την ατομική μας βούληση και αντίληψη μέσα στους καταιγισμούς του φόβου και της υστερίας που συχνά-πυκνά δεχόμαστε από τα ΜΜΕ. Το ίαμα δεν μας καθιστά ανέμελους και αναίσθητους, κάθε άλλο! Απλά μας δίνει τη δυνατότητα να λειτουργούμε με διαύγεια και ηρεμία σε καιρούς διαποτισμένους από σύγχυση και ταραχή.

Είναι λογικό στους καιρούς που ζούμε να φοβόμαστε για την υγεία και την ευημερία των οικείων και αγαπημένων μας. Σε μία επιδημία, για παράδειγμα, ανησυχούμε για την υγεία των πιο ευάλωτων μελών της οικογένειάς μας, και η ανησυχία αυτή μπορεί να φτάσει να αρρωστήσει εμάς τους ίδιους (διαταράσσεται ο ύπνος μας, κατά πρώτο, και έπονται άλλα πολλά). Το ίαμα Red Chestnut, η κόκκινη ιπποκαστανιά του Μπαχ, δεν θα μας μεταμορφώσει σε τέρατα αναισθησίας – θα μας δώσει όμως την απαιτούμενη σοφία να νιώσουμε πότε όντως απειλείται η υγεία η ζωή ή η ευημερία των δικών μας, και αν και τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε. Με άλλα λόγια, δίνει εσωτερική ηρεμία για τους συγκεκριμένους φόβους έτσι ώστε να μπορούμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί όταν και εφόσον θα κληθούμε να βοηθήσουμε.

Aesculus carnea, Red chestnut

Εάν όμως, για τον όποιο λόγο, οι ασπίδες της προστασίας μας δεν ήταν επαρκείς, και μας έχει κυριεύσει ο φόβος, η ταραχή, το άγχος ή η κατάθλιψη, υπάρχουν άλλα ιάματα να μας βοηθήσουν. Το Rescue Remedy, το «ίαμα της διάσωσης» του Μπαχ είναι ένα από αυτά. Είναι ίσως το πιο πολυχρησιμοποιημένο ίαμα στον κόσμο. Περιέχει πέντε ιάματα που επιδρούν στο ανθρώπινο σύστημα καταπραϋντικά και εξισορροπητικά όταν βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου τρόμου, άγχους, λιποθυμίας, ή σοκ. Είναι το ίαμα που συνιστούμε να βρίσκεται μέσα σε κάθε τσάντα και σε κάθε αυτοκίνητο, ως ίαμα πρώτων βοηθειών μέχρι να μεταφερθεί ο παθών σε κάποιον επαγγελματία υγείας εφόσον χρειαστεί. Όταν αισθανόμαστε να μας κυριεύει το άγχος και ο φόβος ή ακούμε μία είδηση που μας σοκάρει βαθειά, αυτό είναι το ίαμα που θα μας βοηθήσει.

Μαζί με το ίαμα της διάσωσης, η εποχή μας καλεί και για κάτι ίσως ισχυρότερο. Το ίαμα της εχινάκειας (Echinacea) από τη συλλογή των Καλιφορνέζικων ανθοϊαμάτων, και μάλιστα σε συνδυασμό με το Rescue Remedy, βοηθά όταν νιώθουμε «διαλυμένοι σε χίλια κομμάτια». Συχνά, όταν γινόμαστε μάρτυρες πολύ βίαιων γεγονότων (είτε είμαστε τα ίδια τα θύματα είτε όχι, είτε εκ του σύνεγγυς, είτε μέσω μίας πολύ δυνατής εικόνας) νιώθουμε να προσβάλλεται ο πυρήνας του εαυτού μας και να γινόμαστε κομμάτια. Το ηλεκτρομαγνητικό μας πεδίο αδυνατίζει (γίνεται «διάτρητο» λένε οι άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να το βλέπουν) και αφήνει χώρο να περάσουν φθοροποιές ενέργειες οι οποίες ενδέχεται να προκαλέσουν ασθένειες στο φυσικό μας σώμα. Το ίαμα αυτό «μαζεύει τα κομμάτια μας» και κλείνει τις ρωγμές μας, προστατεύοντας με τον τρόπο αυτό τη γενική μας υγεία. Δεν είναι τυχαίο ότι ως βότανο η εχινάκεια βοηθάει στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού μας συστηματος.

Πολλά είναι τα ιάματα που μας βοηθούν όταν πέφτει η διάθεσή μας, όταν νιώθουμε θλιμμένοι ή απογοητευμένοι. Θα σταθώ σε ένα ίαμα που ενδείκνυται όταν νιώθουμε ότι πια κουραστήκαμε να προσπαθούμε και παραιτούμαστε: όταν χάνουμε το κέφι μας και τη χαρά της ζωής, και την αφήνουμε να κυλάει άχρωμη, άγευστη, ανέραστη, σε μία όλο και μεγαλύτερη ψυχική διάλυση, και τον εαυτό μας αφρόντιστο. Το ίαμα της αγριοτριανταφυλλιάς (Wild Rose) του Μπαχ, επαναφέρει την φυσική υγεία της ψυχής: τη χαρά της ζωής, το κέφι, την αγωνιστικότητα, και την τάξη μέσα στην επερχόμενη αταξία. Ο άνθρωπος σαν να ξυπνά από λήθαργο,ξαναβρίσκει μέσα του την ικανότητα να ενθουσιάζεται, και ξεκινά να φροντίζει πάλι τον εαυτό του.

Rosa canina, Wild rose

Το τελευταίο ίαμα για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ έχει να κάνει ακριβώς με τη φροντίδα του εαυτού. Λέγεται Self-heal (Ελληνικά βουτυρόχορτο ή προυνέλα) και είναι από τη σειρά των Καλιφορνέζικων ιαμάτων. Βοηθά τους ανθρώπους να βοηθήσουν τον εαυτό τους, να πάρουν την ευθύνη και τα ηνία της υγείας τους (και να μην την αφήνουν έρμαιο των όποιων ειδικών). Κάποιους τους βοηθά να ακούν καλύτερα το σώμα τους, έτσι ώστε να μπορούν να περιγράψουν τα συμπτώματά τους με μεγαλύτερη σαφήνεια στον γιατρό. Κάποιους τους βοηθά να επιλέξουν κατάλληλο γιατρό, φάρμακο, ή θεραπεία. Ενισχύει τη σχέση που έχουμε με το σώμα και την ψυχή μας, και μας υπενθυμίζει τη δύναμη και την ευθύνη που έχουμε για την καλή μας υγεία. Είναι μεγάλο βοήθημα για την προσωπικότητα την ίδια να ωριμάσει και να ενηλικιωθεί, να αποκτήσει εμπιστοσύνη στην δική της εσωτερική σοφία, και με την σοφία αυτή να πράξει τα δέοντα.

Υπάρχει πληθώρα ανθοϊαμάτων τα οποία μπορούν να βοηθήσουν να απαλυνθούν οι όποιες ψυχικές μας δυσκολίες – χρειάζεται γνώση, εμπειρία, και ευαισθησία από έναν Σύμβουλο Ανθοθεραπείας προκειμένου να λάβουμε το μεγαλύτερο δυνατό όφελος από αυτά. Εναλλακτικά, μπορούμε να συμβουλευτούμε ένα βιβλίο και να πειραματιστούμε όσο χρειάζεται. Τα ανθοϊάματα (ειδικά τα ανθοϊάματα του Μπαχ) είναι τόσο ασφαλή, που και λάθος επιλογή να κάνουμε, το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να μην συμβεί τίποτα! Ο ίδιος ο Μπαχ ενθάρρυνε τους ασθενείς του αλλά και όλους όσους ερχόταν σε επαφή να δοκιμάζουν οι ίδιοι, να παίρνουν ευθύνη για τη ζωή και την υγεία τους, και να έχουν χαρά.

Βιβλιογραφία:

·         Οι ιατρικές ανακαλύψεις του Δρ. Ε. Μπαχ, Νόρα Γουίκς, εκδ. Καστανιώτη 1988

·         Collected Writings of Edward Bach, edited by Julian Barnard, Flower Remedy Programme 2007

·         Ανθοθεραπεία με τα Ιάματα Μπαχ, Δρ. Μαρίνα Αγγελή, εκδ. Πύρινος Κόσμος 2008

·         Flower Essence Repertory, Patricia Kaminski and Richard Katz, Flower Essence Society, 2004

Εδώ, στο τέλος του κόσμου

 

"Τα Ηνωμένα Εθνη λένε ότι ένα εκατομμύριο είδη ενδέχεται να εξαφανιστούν μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Πώς θα μας φανεί όλο αυτό καθώς θα εμφανίζεται στις ειδήσεις της οθόνης μας; Φανταστείτε ότι οι εξαφανίσεις των ειδών θα ανακοινώνονται μία μία καθώς συμβαίνουν – πόσες έκτακτες ειδήσεις ανά μέρα θα έχουμε;

Μπαίνουμε σε μία εποχή αφάνταστης απώλειας, συν το ενδεχόμενο τέλος της ανθρώπινης ζωής επάνω στη Γη. Αν ελπίζουμε να το αλλάξουμε αυτό, θα πρέπει να υπολογίσουμε σοβαρά το γεγονός πως ότι κάνουμε τώρα δεν έχει αποτέλεσμα εφόσον συνεχίζουμε να οδεύουμε προς το γκρεμό, και ότι κάτι δεν αφήνει τους περισσότερους ανθρώπους να ασχοληθούν με την έκτακτη αυτή ανάγκη παρά τις προειδοποιήσεις. Είναι πιθανό ότι ένα σημαντικό μέρος αυτού του ‘κάτι’ είναι φόβος, συνειδητός ή ασυνείδητος, για ένα επερχόμενο πένθος. Πώς θα αντέξουμε τη θλίψη; και η θλίψη, δεν θα μας δυσκολέψει στη δράση μας; Αλλά διερωτώμαι, μήπως δεν είναι η θλίψη που μας καθιστά αδύναμους αλλά όλα αυτά που κάνουμε για να την αποφύγουμε. Ίσως χρειάζεται να την ενσωματώσουμε, να την συμπεριλάβουμε. Η θλίψη δεν θα μας εμποδίσει από το να δράσουμε, θα αλλάξει όμως το πώς δρούμε με τρόπους που θα κάνουν μεγάλη διαφορά.

Το πένθος και η θλίψη έχουν δυνάμεις πολύ διαφορετικές από το θυμό, ακριβώς όπως το νερό και η φωτιά. Πολλές σύγχρονες κουλτούρες τείνουν να αξιολογούν υψηλότερα τα χαρακτηριστικά που κάποιοι θεωρούν ότι συνδέονται με αρσενικές ποιότητες από αυτά που θεωρούν ότι συνδέονται με θηλυκές ποιότητες, που σημαίνει ότι βάζουν ψηλότερα τις πύρινες από τις υδάτινες ποιότητες: την οργή πάνω από τη θλίψη, την διεκδικητικότητα πάνω από την δεκτικότητα. Το πένθος θεωρείται θηλυκό; Μας καθιστά θηλυκούς το να το νιώθουμε, και μήπως αυτό είναι που φοβίζει κάποιους; Ο θυμός τείνει να αισθάνεται για (δεν μου αρέσει αυτό που σου συμβαίνει και θέλω να το αλλάξω) ενώ η θλίψη τείνει να αισθάνεται με (να συναισθάνεται δηλαδή – ο πόνος σου είναι και δικός μου και νοιάζομαι για αυτό). Το αισθάνομαι για και το συναισθάνομαι συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Εάν εκτιμούσαμε και τα δύο εξίσου θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε με τη φωτιά ή το νερό ανάλογα με την ανάγκη. Θα μπορούσαν να μετριάσουν το ένα το άλλο και να συνδυαστούν δυνατά με τρόπους που δεν έχουμε ακόμα φανταστεί. Ο καθένας μας θα μπορούσε να αντλήσει από περισσότερα πράγματα μέσα του για να ανταποκριθεί σε μία κρίση, θα είχαμε περισσότερα εφόδια για να παρηγορηθούμε και να ενισχυθούμε. Βλέπουμε τα αποτελέσματα της δράσης του πυρός γύρω μας, στο καλό και στο κακό. Αναρωτιέμαι εάν κάποιο μέρος έστω όλης αυτής της οργής που κατακαίει γύρω μας και χαρακτηρίζει την εποχή μας, δεν είναι άμυνα έναντι στο πένθος. Και αναρωτιέμαι εάν η θλίψη που πλανάται και δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια επηρεάζει περισσότερο τη ζωή μας στην κοινωνία από όσο πιστεύουμε. Εάν αυτό αληθεύει, ίσως να πρέπει να περάσουμε περισσότερο χρόνο με τη θλίψη τον πόνο και το πένθος εδώ, στο τέλος των ημερών.

Το πένθος είναι ένας βούδας (είναι αφυπνιστικό). Όχι κάτι από το οποίο θα πάρουμε μαθήματα, αλλά από τον τρόπο που είναι, κάποιες φορές, το πνεύμα και το σώμα μίας εποχής του κόσμου, μίας εποχής της καρδιάς-νου. Το πένθος είναι ένας βούδας, η χαρά είναι ένας βούδας, ο θυμός είναι ένας βούδας, η ειρήνη είναι ένας βούδας. Είναι βούδες γιατί αφυπνίζουν. Σύμφωνα με τα κοάν, πρέπει να γνωρίσουμε εκ του σύνεγγυς όλους τους βούδες – να τους σκαρφαλώσουμε, να τους αφήσουμε να σκαρφαλώσουν επάνω μας, να τους κάψουμε για να ζεσταθούμε, να τους ερωτευτούμε, να τους σκοτώσουμε, να βρούμε έναν να κάθεται στο κέντρο του σπιτιού μας. Το νόημα δεν είναι να θεραπεύσεις τον βούδα του πένθους, ούτε αυτός εσένα. Το νόημα είναι να μάθεις τι σημαίνει να είσαι μέρος μίας εποχής της καρδιάς-νου σου, μίας εποχής του κόσμου, που έχει βαφτεί με τα χρώματα του πένθους, που έχει εξαγιαστεί από το πένθος.

Μία φορά κάποτε, μια νέα γυναίκα, είναι χαμένη μέσα στο πένθος από τον θάνατο του συζύγου της. Αφήνει πίσω της τα πάντα και πάει σε ένα μοναστήρι να ζητήσει βοήθεια. «Τι είναι Ζεν;» Ενας δάσκαλος απαντά ότι ζεν είναι η καρδιά του ανθρώπου που ρωτά: η πληγωμένη της καρδιά είναι ο βούδας αυτού του τόπου και χρόνου. Αποφασίζει να μείνει για να καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Καθώς κάθεται στο σκοτάδι, η γυναίκα αγγίζει με τα δάχτυλά της τον βούδα του πένθους, μαθαίνοντας έτσι το περίγραμμα και την υφή του. Μετά από καιρό, ανακαλύπτει τη χάρη μέσα σε αυτό το σκοτάδι με το πένθος για σύντροφό της: μία βαθειά ταπεινότητα, μία βαθειά σιωπή, τη βαθειά ακρόαση.

Στα λατινικά η ρίζα του πένθους συγγενεύει με την εγκυμοσύνη.

Αρχή φόρμας

Μια μέρα η γυναίκα ακούει την κραυγή ενός ελαφιού από το κοντινό ποταμάκι. «Πού είναι το ελάφι;» Ρωτά ο δάσκαλος. Ακούει, συγκεντρωμένη, κάτι μέσα της έχει ωριμάσει. «Ποιος ακούει;» Αυτό που μέσα της έχει ωριμάσει ανοίγει σπάζοντας το κέλυφός του – η κραυγή του ελαφιού αντηχεί μέσα στα δέντρα και συγχρόνως μέσα στην τραυματισμένη της καρδιά. Βρίσκεται εκεί, με τις οπλές της βρεμένες, και βρίσκεται εδώ διερωτώμενη. Και τα πάντα ακούνε τα πάντα.

Αργότερα βρίσκεται στο ποταμάκι με έναν κουβά από λάκκα για λουλούδια, αλλά εκείνη το γεμίζει με νερό. Βλέπει την αντανάκλαση της σελήνης στο νερό: το πένθος της που λάμπει. Αργότερα πάλι, λέει, ο πάτος του κουβά ανοίγει: το νερό και το φως μουλιάζουν τη γη. Όλα είναι υγρά: το ποταμάκι, η νερένια σελήνη στον κουβά, το υγρό μάτι του ελαφιού, η γυναίκα που κλαίει.

Τα δάκρυά της γίνονται διαλύτης για ότι μέσα της αντιστέκεται, για τις άμυνες που ορθώνουμε προκειμένου να μην νιώσουμε τον πόνο της ζωής ολοκληρωτικά – το οποίο δεν μας αφήνει να νιώσουμε την ομορφιά ολοκληρωτικά. Τα δάκρυα μαλακώνουν, ξεκολλάνε, διασαλεύουν, ανατρέπουν, και γεμίζουν. Τρέχουν σαν νερό κάτω από τον πάγο, και ξαφνικά το παγωμένο ρέει ξανά.

Κάποιοι φοβούνται αυτού του είδους τη διάλυση. Θα συνεχίσω να είμαι ο ίδιος; Μήπως εξαφανιστώ ή τρελλαθώ; Θα μπορέσω να αγωνιστώ για την κλιματική αλλαγή; Αν αρχίσουμε να κλαίμε, αν ανοίξουμε τους εαυτούς μας να βιώσουν τον πόνο, την οδύνη, και την τρομερή πληγωμένη ομορφιά της ζωής επάνω στη Γη, μπορεί να μην μπορέσουμε να σταματήσουμε, μπορεί να πνιγούμε.

 

Αλλά ούτε εξαφανιζόμαστε ούτε πνιγόμαστε. Ούτε κλαίμε για πάντα. Αν όμως από καιρού εις καιρόν αυτά τα δάκρυα θέλουν να ρεύσουν από μέσα μας, δεν μας φοβίζουν πια, είναι μία μικρή τελετή που μας κρατά σε επαφή με τον κόσμο. Μας καθιστούν λιγότερο εύθραυστους, και πιο ανθεκτικούς. Κλαίμε γιατί κάτι χύνεται μέσα μας και ξεχειλίζει, γιατί είναι αδύνατον να πούμε πράγματα κάποιες στιγμές και είναι εξίσου αδύνατον να μην προσφέρουμε κάτι ως αντάλλαγμα. Τα αλμυρά μας δάκρυα είναι απομεινάρια των απαρχών μας ως πλάσματα του ωκεανού, είναι επίσης και το κατακάθι της δύσκολης θάλασσας που διασχίζουμε μέσα στη ζωή. Εμπεριέχουμε και τα δύο, και τα άχρονα βάθη και τα κύματα που κλυδωνίζουν το εύθραυστο σκάφος που μας μεταφέρει από τη γέννηση ως το θάνατο.

Η γυναίκα της ιστορίας μας, που λεγόταν Μουτζάκου, προχώρησε και κατάφερε μεγάλα πράγματα, βοηθώντας άλλες γυναίκες να συναντήσουν τις καρδιές τους. Πολλές γενιές καλογραιών έχουν γράωει ποιήματα γι αυτήν – μία έγραψε ότι το νερό από τον κουβά της γέμισε πολλές τρύπες. Μπόρεσε και το έκανε αυτό όχι επειδή βρήκε τρόπο να παρακάμψει το πένθος της αλλά επειδή ησύχασε το μέσα της και άκουσε το πένθος να της μιλά και να της λέει τι να κάνει. Η κραυγή της για βοήθεια, η κραυγή του ελαφιού, το σεληνόφως που ξεχύθηκε από το σπασμένο της κουβά – το πένθος της απλώθηκε πέρα από τα όρια του δέρματός της και ανήκε σε παραπάνω καρδιές από τη δική της και μόνο. Ετσι και η αφύπνισή της. Έτσι όπως κρατήθηκε, έτσι όπως υποστηρίχθηκε, έτσι μπόρεσε να κρατήσει και υποστηρίξει. Αυτό ακριβώς είναι η αφύπνιση.

Το πένθος είναι μία μορφή αγάπης, είναι το πώς αγαπάμε όταν ο αγαπημένος μας απουσιάζει. Είναι μία μεταμόρφωση της αγάπης μέσα από την απώλεια, και το πώς μυούμαστε σε έναν νέο κόσμο. Όπως όλες οι μυήσεις, ξεκινά με τον εξαγνισμό. Στην περίπτωση του πένθους αυτός ο εξαγνισμός μπορεί να είναι ιδιαίτερα έντονος, γιατί η απώλεια αυτού που αγαπήσαμε είναι έντονη: σοκ, μνήμες, θλίψη, οργή, μεταμέλεια, νόστος, απογοήτευση, προδοσία, ανακούφιση. Μας ξεσκίζουν οι καταιγίδες, η παλιά μας ζωή τραβιέται βίαια από επάνω μας. Το πένθος της εποχής μας είναι παράξενο γιατί εν μέρει πενθούμε αυτό που θα εξαφανιστεί στο μέλλον. Η απώλεια δεν θα είναι ξαφνική ή απρόσμενη, σαν αεροπορικό δυστύχημα. Την έχουμε προβλέψει, θα διαρκέσει πολύ, και καθώς πενθούμε θα προσπαθούμε να διασώσουμε ότι μπορούμε.

Τελικά, μπορούμε να βρούμε το δρόμο μας στο μάτι του κυκλώνα όπως η Μουτζάκου. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Στην εποχή της Μουτζάκου μπορούσες να αγαπήσεις τον φυσικό κόσμο με μία αθωότητα – η αφύπνισή της είναι συνυφασμένη με έναν απλό και αρχέγονο τρόπο με το ελάφι, το ποταμάκι, τη σελήνη ανάμεσα στα δέντρα. Θεωρούσε δεδομένο κάτι που εμείς δεν μπορούμε πλέον να θεωρήσουμε: ότι η φύση με την αυτάρκειά της θα βρίσκεται εδώ αιώνια να μας θεραπεύει και να μας «ανοίγει». Εμείς σήμερα δεν μπορούμε να αγαπάμε τη Γη τόσο αθώα, αψηφώντας ή αγνοώντας τον τρόπο με τον οποίο της φερόμαστε. Και πώς αγαπάμε σήμερα, μετά το πέρας της αθωότητας; Πώς μπορούμε να παραμείνουμε σε αυτή την αγάπη ακόμα και όταν μας πεθαίνει από τον πόνο; Ίσως το να επιτρέψουμε στην απώλεια να χρωματίσει την αγάπη μας θα μας βοηθήσει, γιατί θα μας κρατά κοντά σε αυτό που συμβαίνει στα αλήθεια. Ίσως εάν επιτρέψουμε στις τύψεις και στη μεταμέλεια να χρωματίσουν την αγάπη μας να μας βοηθήσει να κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνει τώρα η αυθεντική αγάπη: να αναγνωρίσουμε το χρέος μας.

Ο Πήτερ Χέρσοκ είχε πει κάποτε ότι στην Κινέζικη παράδοση των κοάν, η μεταμέλεια είναι το θεμέλιο της ηθικής. Δεν το ανέλυσε περισσότερο, και από τότε κουβαλάω μέσα μου αυτή τη σκέψη έτσι. Από όσο μπορώ να καταλάβω, η μεταμέλεια ξεκινά με το να ακούς χωρίς να διακόπτεις και μετά να συναισθάνεσαι, να βιώνεις τον πόνο που προκάλεσες ως δικό σου πόνο. Το φυσικό αποτέλεσμα είναι η επιθυμία να μην ξανακάνεις ότι έκανες. Και έτσι η μεταμέλεια γίνεται διερώτηση: Πώς συνέβη αυτό; Πώς μπορώ να μην αφεθώ να το ξανακάνω; Πώς μπορώ να αποκαταστήσω τη βλάβη;

Και αυτό επίσης είναι δράση αγάπης. Πένθος είναι το πώς αγαπάμε όταν αντιμετωπίζουμε την απώλεια, μεταμέλεια είναι το πώς αγαπάμε όταν έχουμε βλάψει. Πώς θα μπορούσαν να μην είναι αυτά τα δύο μέρος της εργασίας μας αυτή την εποχή; Αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να φανταστούμε πώς θα αγαπήσουμε το μέλλον που βλέπουμε να έρχεται, αλλά πολύ σύντομα θα χρειαστεί. Πώς θα τα καταφέρουμε εάν είμαστε ακόμα διαποτισμένοι από πένθος που δεν έχουμε αναγνωρίσει μέσα μας, εάν αντί να φροντίσουμε τη μεταμέλειά μας είμαστε χαμένοι στις ενοχές και στην άρνηση;

Δεν θα κλαίμε για πάντα. Το πένθος αλλάζει από την αρχική του αγριότητα σε ενός είδους αξιοπρέπεια. Η μεταμέλεια γίνεται ευγενής μας συνοδοιπόρος. Ταιριάζουν στην εποχή μας – στην οποία δεν αρμόζει η αδαής αστόχαστη αθωότητα, και μόνο μερικώς η οργή. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, εδώ που βρισκόμαστε σήμερα, πώς θα είναι η αγάπη που θα έχουμε αύριο, αλλά μπορούμε να αποφασίσουμε πώς θα πάμε να τη συναντήσουμε. Τώρα εγκυμονούμε το μέλλον, εγκυμονούμε χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι αυτό που θα γεννηθεί. Μαζί όλοι εισερχόμαστε σε ένα μεγάλο μυστήριο. Σε αυτή την αόρατη τελετή φέρνουμε τις δεξιότητες του πολεμιστή, την πείνα και τους αγώνες μας, την ευφυία του μυαλού μας – όλα αυτά που μας έφεραν ως εδώ – ελπίζοντας πως θα τα χρησιμοποιήσουμε με καλύτερους τρόπους αυτή τη φορά. Ίσως θα μπορούσαμε να φέρουμε τις καθαρισμένες μας καρδιές ταπεινωμένες από αυτά που έχουμε κάνει, και την προθυμία να ακολουθήσουμε την αγάπη όπου μας πάει, καθώς βαδίζουμε στη μεγάλη τελετή της υπόλοιπης ζωής μας."

Το κείμενο γράφτηκε από την Τζόαν Σάδερλαντ, και το πρωτότυπό του βρίσκεται εδώ

Μεταφράστηκε από την Ε. Γκώγκου

Υπάρχω γιατί

Υπάρχεις. Είμαι γιατί είσαι, Είσαι γιατί είμαι.

Μέσα από τη σχέση μας με το "άλλο" υπάρχουμε και ζούμε. Ο πολιτισμός μας των τελευταίων αιώνων μας έδωσε την ψευδαίσθηση της αυτονομίας, το ιδανικό της ανεξαρτησίας που βασίζεται στην αποσύνδεσή μας με το "άλλο" και "τους άλλους". Αποσυνδεθήκαμε από τους αληθινούς προγόνους μας (αλλά αναδεικνύουμε όποιους προγόνους μας προσδίδουν κύρος ή λάμψη), αποσυνδεθήκαμε από τη φύση γύρω μας (χρησιμοποιώντας την ως εργαλείο ή πόρο προς εκμετάλλευση για την ικανοποίηση της απληστίας μας), αποσυνδεθήκαμε από τη δική μας φύση την ανθρώπινη, από αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Τι είναι αυτό;

Σήμερα αναρωτιόμαστε δικαίως.

Είμαστε ζωάκια θηλαστικά. "Δενόμαστε" με δεσμούς αλληλεξάρτησης με τους γονείς και τα αδέλφια μας, με την ευρύτερη κοινότητα - χωρίς το ανήκειν η ίδια η επιβίωσή μας βρίσκεται σε επισφάλεια. Παρόλα αυτά, το "ανένταχτος" αποτελούσε χαρακτηρισμό σχεδόν τιμής σε κάποιους κύκλους, και η ανεξαρτησία, η αυτάρκεια, η αυτοδιάθεση και η αυτονομία είναι τα ιδανικά όλων μας, συνώνυμα με την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Πόσο εύκολα παραβλέπουμε και αποσιωπούμε την ανάγκη του ανήκειν, την ανάγκη ο ένας του άλλου. Στη φύση τίποτα δεν λειτουργεί αυτόνομα, τα πάντα εντάσσονται σε ένα οικοσύστημα - το οποίο όταν διαταραχθεί κλυδωνίζεται, και η επιβίωση (και η ευτυχία θα τολμούσα να πω) των ειδών εντός του τίθεται σε κίνδυνο. 

Η αλήθεια μας βρίσκεται στην αλληλεξάρτηση.

Ακόμα και αν ξέρω να αλέθω, να ζυμώνω και να φτιάχνω το ψωμί μου, εξαρτώμαι από το στάρι του κάμπου - από τον σπορέα του, τη βροχή και τον ήλιο, τον θεριστή, κτλ.

Οσο και αν τα "έχω βρει με τον εαυτό μου", η αγκαλιά του συντρόφου, του παιδιού, του γονέα, του φίλου είναι ανεκτίμητης αξίας για την ψυχική μου υγεία (και για τη σωματική, λένε οι έρευνες τώρα πια). Οσο κι αν πιστεύω οτι "η ομορφιά βρίσκεται μέσα μου", ένα αγαπημένο μουσικό κομμάτι (που κάποιος εμπνεύστηκε, έγραψε, έπαιξε και ακούω) γεννά συναισθήματα που δεν θα βίωνα αλλιώς και με πλουτίζει με τρόπους ανείπωτους.

Τα πάντα γύρω μας ανταλάσσουν τις ουσίες τους, το ίδιο κάνουμε κι εμείς κι ας μην το αξιολογούμε. Ανταλάσσοντας μεταξύ μας ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, αγγίγματα και υγρά δημιουργούμε νέους κόσμους και νέες ζωές. Έτσι μόνο προχωρά και εμπλουτίζεται η ζωή όλων μας, τρεφόμαστε και τρέφουμε. Στη φύση - στην οποία ανήκουμε ολοκληρωτικά, είτε βολεύει τη φιλοσοφία μας είτε όχι - δεν υπάρχει ανεξαρτησία και αυτονομία, παρά μόνο αλληλεξάρτηση και ένα αέναο δούναι-λαβείν σε δυναμική ισορροπία. Δεν γίνεται τίποτα πουθενά που να μην έχει επιπτώσεις, δεν υπάρχει δράση χωρίς αντίδραση (όσο κρυφή ή φανερή, όσο "μεγάλη" ή "αμελητέα" κι αν θεωρείται από την πεπερασμένη μας αντίληψη), τα πάντα τροποποιούν το περιβάλλον τους - ο τυφλοπόντικας που θα σκάψει το λαγούμι του θα δώσει οξυγόνο στο έδαφος για τους μικροοργανισμούς που θα μετατρέψουν σε λίπασμα τη φλούδα της μπανάνας που πέταξε ένα παιδί από το αυτοκίνητο των γονέων του. Το λίπασμα θα θρέψει τους ηλίανθους που θα του δώσουν τα σπόρια που θα μασάει καθώς θα απολαμβάνει την ταινία του στο θερινό σινεμά... Και πάει λέγοντας. Οι συνδέσεις είναι πραγματικά άπειρες και συχνά ασύλληπτες: τις περισσότερες φορές δεν έχουμε ούτε τη φαντασία ούτε τη γνώση για να τις κάνουμε!

Η αλληλεξάρτηση γεννά αυτό που λέμε "αγάπη": τη φροντίδα, το νοιάξιμο για τη ζωή, την ευημερία, την ευτυχία του "άλλου". Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί να συντηρήσει τη ζωή όπως την ξέρουμε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί να νοηματοδοτήσει τη ζωή όπως την ξέρουμε. Η επίγνωση αυτή μπορεί να αλλάξει ολόκληρη την κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική, όλο τον πολιτισμό μας: χωρίς τον "άλλον" (άνθρωπο, ζώο, φυτό, ορυκτό, αέριο, αστέρι, πλανήτη, κτλ) δεν υπάρχουμε, και το κυριότερο, δεν έχει νόημα να υπάρχουμε.

Η αναζήτηση του οράματος

Το παρακάτω κείμενο το μοιράστηκε μαζί μου στα αγγλικά μία φίλη, λέγοντάς μου οτι προέρχεται από τον Λευκό Αετό, έναν Ινδιάνο της φυλής των Χόπι ("που ανέκαθεν είχαν τα δάχτυλά τους στον σφυγμό της γης", όπως χαρακτηριστικά μου είπε). Δεν γνωρίζω περισσότερα για την προέλευσή του, αλλά με άγγιξε, και το μοιράζομαι μεταφρασμένο στα Ελληνικά:

"Αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα μπορεί να πει κανείς ότι περνάει μέσα από μία πύλη ή μία τρύπα. Η απόφαση να περάσουμε την πύλη ή να πέσουμε στην τρύπα είναι αποκλειστικά δική μας.

Αν μετανοείς για το πρόβλημα και βλέπεις/καταναλώνεις ειδήσεις 24 ώρες τη μέρα, με λίγη ενέργεια, με διαρκή νευρικότητα, με απαισιοδοξία, πέφτεις στην τρύπα. Αλλά αν αδράξεις την ευκαιρία να δεις τον εαυτό σου, να ξανασκεφτείς τη ζωή και το θάνατο, να φροντίσεις τον εαυτό σου και τους άλλους, θα διασχίσεις την πύλη. Φροντίστε το σπίτι σας, φροντίστε το σώμα σας. Συνδεθείτε με τον πνευματικό σας Οίκο.

Όταν φροντίζετε τον εαυτό σας φροντίζετε και όλα τα υπόλοιπα. Μη χάνετε την πνευματική διάσταση της κρίσης. Να έχετε το βλέμμα του αετού από ψηλά και να βλέπετε το όλον. Δείτε με ευρύτητα.

Υπάρχει κοινωνικό ζητούμενο σε αυτή την κρίση, υπάρχει και πνευματικό ζητούμενο. Τα δύο πάνε χέρι-χέρι. Χωρίς την κοινωνική διάσταση πέφτουμε στο φανατισμό. Χωρίς την πνευματική διάσταση πέφτουμε στην απαισιοδοξία και την έλλειψη νοήματος. Έχετε προετοιμαστεί για αυτή την κρίση. Πάρτε την εργαλειοθήκη σας και χρησιμοποιείστε όλα τα εργαλεία που διαθέτετε.

Μάθετε για την αντίσταση των ιθαγενών και των λαών της Αφρικής. Πάντα μας εξόντωναν και συνεχίζουν να μας εξοντώνουν. Αλλά εμείς δεν έχουμε σταματήσει να τραγουδάμε, να χορεύουμε, να ανάβουμε φωτιά, να περνάμε καλά. Μην αισθάνεστε ένοχοι για την ευτυχία σας μέσα σε αυτόν τον δύσκολο καιρό.

Δεν βοηθάτε καθόλου με το να είστε θλιμένοι και χωρίς ενέργεια. Βοηθάτε όταν διαχέετε καλά πράγματα στο Σύμπαν τώρα. Μέσα από τη χαρά γίνεται η αντίσταση. Και, όταν περάσει η καταιγίδα, ο καθένας από σας θα είναι πολύ σημαντικός στην ανοικοδόμηση του νέου κόσμου.

Πρέπει να είστε καλά, και δυνατοί. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το πετύχετε αυτό από το να διατηρείτε μία όμορφη, χαρούμενη και λαμπερή δόνηση. Αυτό δεν έχει να κάνει με την αποξένωση/τήρηση αποστάσεων.

Είναι μία στρατηγική αντίστασης. Στο σαμανισμό υπάρχει μία τελετή διάβασης που λέγεται η αναζήτηση του οράματος. Περνάς μερικές μέρες μόνος στο δάσος, χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς προστασία. Όταν διαβείς αυτή την πύλη λαμβάνεις ένα νέο όραμα για τον κόσμο γιατί έχεις αντιμετωπίσει τους φόβους και τις δυσκολίες σου.

Αυτό ζητείται από εσάς τώρα:

Επιτρέψτε στον εαυτό σας να αξιοποιήσετε τον χρόνο σας για να εκτελέσετε τις τελετουργίες σας για αναζήτηση οράματος. Τι κόσμο θέλετε να φτιάξετε για τον εαυτό σας; Προς το παρόν, αυτό μπορείτε να κάνετε – γαλήνη μέσα στην καταιγίδα. Ηρεμείστε και να προσεύχεστε καθημερινά. Βάλτε ένα πρόγραμμα να συναντάτε το ιερό κάθε μέρα. Και τραγουδείστε, χορέψτε, αντισταθείτε μέσα από την τέχνη, τη χαρά, την πίστη και την αγάπη."

Ενέργεια, Δονήσεις, Συχνότητες

«Αν θέλετε να μάθετε τα μυστικά του σύμπαντος σκεφτείτε με όρους ενέργειας, δονήσεων και συχνοτήτων» Νίκολα Τέσλα (1856-1943)

Είμαστε όντα δονούμενα, είμαστε όντα δονητικά. Ξέρουμε πως κάτω από το μικροσκόπιο τα σώματά μας δεν είναι τόσο «στερεά» όπως φαίνονται, αλλά απαρτίζονται από κύτταρα, μόρια, και άτομα που έχουν πυρήνες πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνια που περιστρέφονται γύρω τους όπως ακριβώς οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο, με συγκεκριμένες συχνότητες. Όταν έρχονται σε επαφή με άλλα σώματα που έχουν άλλες  συχνότητες, επηρεάζονται, και είτε οι συχνότητές τους αυξάνονται είτε μειώνονται. Και με τον τρόπο αυτό αλληλοσυνδεόμαστε και επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον.

Ετσι, καθώς ζούμε την καθημερινότητά μας, οι δονήσεις μας (οι συχνότητές μας) ποικίλουν. Όταν είμαστε χαρούμενοι, υγιείς, χαλαροί, ευγνώμονες, δημιουργικοί, με ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν (λέμε «που μας ανεβάζουν»), οι δονήσεις μας είναι υψηλότερες. Όταν είμαστε θυμωμένοι, φοβισμένοι, αγχωμένοι, ασθενείς, απελπισμένοι, σε κατάσταση σύγχυσης, στο έλεος των συνθηκών, σε κατάσταση ζήλειας ή φθόνου, ή με ανθρώπους μίζερους και οργίλους, οι δονήσεις μας είναι χαμηλότερες.

Όταν μπαίνει μία δόνηση (ενός άνθους, ενός κρυστάλλου, ή ενός ανθρώπου) στο ηλεκτρομαγνητικό μας πεδίο (μέσω των σταγόνων του ανθοϊάματος, για παράδειγμα), η δόνηση αυτή τροποποιεί τη δική μας. Αυτή είναι η αρχή της ενεργειακής θεραπευτικής. Η δόνηση του άνθους είναι σταθερή και υψηλή, και μπαίνοντας στο πεδίο μας ανεβάζει τη δική μας δόνηση. Ανάλογα με το τι συμβαίνει στην παρούσα φάση στη ζωή μας, μπορεί να χρειαζόμαστε ένα ίαμα ή πέντε, για μία μέρα, μία ώρα, ή ένα εξάμηνο. Η δόνηση ενός άνθους σταθεροποιεί τη δική μας σε ένα επίπεδο, σε μία συχνότητα όπου μπορούμε να είμαστε χαλαροί (όχι σφιγμένοι από άγχος ή στρες), χαρούμενοι (όχι καταβεβλημένοι από στενοχώρια, κτλ), να σκεπτόμαστε καθαρότερα, και το ανοσοποιητικό μας σύστημα να λειτουργεί με τον βέλτιστο τρόπο.

Πέρα από το «νιώθουμε καλύτερα», η σταθερότητα της δόνησης του σωστού ανθοϊάματος (του ιάματος που έχει την κατάλληλη δόνηση), μπορεί να μας ενδυναμώσει έτσι ώστε να δούμε τη ζωή μας με μία νέα προοπτική, να έχουμε νέες συνειδητοποιήσεις – και να ενισχύσει τελικά τη βούλησή μας να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας ώστε να κάνουμε θετικές αλλαγές, χωρίς να νιώθουμε έρμαια των αποφάσεων των γύρω μας.