"Η πρώτη φορά που βίωσα οτι υπάρχουν αυτά που λένε για νεράιδες και πνεύματα της φύσης ήταν στο Betws-y-Coed, στη βόρεια Ουαλία. Σε φάση ακραίας αθεϊας και υλισμού, σε φάση που δεν υπήρχε περίπτωση να με πείσει κανείς οτι υπάρχει αυτό που λέμε 'αόρατος κόσμος' ή 'κόσμος πνευμάτων' και τέτοιες μεταφυσικούρες. Η εμπειρία στο Fairy Glen του μικρού αυτού χωριού δεν μπαίνει σε λόγια, δεν εξηγείται, γι αυτό και για πολλά πολλά χρόνια την αρνιόμουνα.
Πέρασαν δέκα χρόνια από την εμπειρία αυτή, είχα έρθει πια στην Ελλάδα, είχα ήδη άλλα τόσα χρόνια λήψης ανθοϊαμάτων (αρχικά από περιέργεια, αργότερα από γνώση και ανάγκη), και πλέον είχα πολλές αντίστοιχες εμπειρίες που σιγά-σιγά διαμόρφωναν την αντίληψή μου για τα πράγματα. Με αφορμή τις φαρμακευτικές ιδιότητες των βοτάνων, σιγά-σιγά μελετούσα τα φυτά φωτογραφίζοντάς τα, διαβάζοντας, ρωτώντας, πειραματιζόμενη. Αρχισα να βιώνω ανεξήγητες έλξεις προς κάποια φυτά, και άρχισα να παρατηρώ αυτό που μου συνέβαινε. Κανείς δεν είχε να μου δώσει ικανοποιητικές εξηγήσεις για αυτό, παρά το γεγονός οτι συνέπιπταν οι εμπειρίες αυτές με την βαθύτερη προσωπική μου αναζήτηση για αυτό που λέμε "Αλήθεια" ή "Πνεύμα", ενώ είχα δασκάλους και λάμβανα σημαντικές διδασκαλίες. Μόνο κάποιο θεώρημα της κύριας διδασκαλίας την οποία τότε λάμβανα μου είπε πως "η φύση είναι ο μεγαλύτερος και ευγλωττότερος διδάσκαλος που θα μπορούσε να έχει ο άνθρωπος".
Και άρχισα να διερωτώμαι ακριβώς τι είναι αυτό που μου μαθαίνει.
Η συνειδητότητα και η γνώση που προερχόταν από το κάθε βίωμα ήταν σαν την σταγόνα που διηθείται μέσα από την καφετιέρα του γαλλικού καφέ. Αλλαζε το χρώμα της ψυχής μου, άλλαζε την περιεκτικότητά μου σε 'θρεπτικές ουσίες', άλλαζε την ίδια μου την υφή σαν άνθρωπο. Με μετάλλασσε.
Ο καλός μου άγγελος-οδηγός που ενορχηστρώνει τις παράξενες συγχρονικότητες (η Αιώνια Ψυχή μου, όπως θα έλεγε ο Δρ. Μπαχ) με έφερε σε έναν σύγχρονο δάσκαλο Αλχημείας. Εναν ολόκληρο χειμώνα και μία άνοιξη ζούσα ξαγρυπνώντας τις νύχτες όταν η οικογένεια είχε αποκοιμηθεί, κάνοντας πειράματα, κατά το πλείστον αποτυχημένα, προσπαθώντας να φτιάξω ελιξήρια από την 'ψυχή' του φυτού με την σπαγυρική μέθοδο. Οι αποτυχίες μου με πήγαν μακριά, διεύρυναν τη γνώση του ίδιου του εαυτού μου, τη γνώση μου για τις λεπτοφυείς ποιότητες ανθρώπων και φυτών, μια που "η λίθος δεν είναι άλλη από εσάς τους ίδιους" όπως μας έλεγαν οι δάσκαλοι της αλχημείας. Ο,τι συνέβαινε μέσα μου συνέβαινε και με έναν παράξενο τρόπο και μπροστά μου, στα μπωλάκια, τις κατσαρόλες, τις σκόνες και τα υγρά που χόχλαζαν (ή δεν χόχλαζαν - όπως θα έπρεπε!).
Οι παλαιοί αλχημιστές, διάβαζα, έξω από το εργαστήριό τους έγραφαν "ora ora et labora" - "προσευχήσου προσευχήσου και εργάσου". Δυό χρόνοι προσευχής για ένα χρόνο εργασίας. Το εφάρμοσα κατά γράμμα, το εφαρμόζω σταθερά και σήμερα όταν βγαίνω στα βουνά να φτιάξω ένα ίαμα. Πολλά θα μπορούσα να γράψω για την προσευχή, αυτή την προσευχή, την άλλη προσευχή, το προσεύχεσθαι: με λόγια ή χωρίς, σε τούτο ή σε κείνο, σε Αυτούς ή Αυτόν ή Αυτήν. Πολλά, αλλά είναι άλλης ώρας. Η προσευχή κάτι μου έκανε, πάντως. Οι φίλοι μου άρχισαν να λένε το πώς έγινα "μια ήρεμη παρουσία", πώς "άλλαξε η ενέργειά μου" και τέτοια διάφορα. Εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα στην αρχή. Απλά ήταν κάτι που μου ταίριαζε και μου άρεσε. Ζούσα όμορφα μέσα από αυτό.
Τα πειράματα σταμάτησαν όταν κινδύνεψε να πάρει φωτιά το σπίτι μου. Είχα φτάσει να δακρύζω από "ανεξήγητη" συγκίνηση βρισκόμενη κοντά σε κάποια δέντρα, παρατηρώντας κάποια φυτά ή μανιτάρια, περπατώντας στο δάσος ή σε κάποιο κήπο. Αποκτούσα σχέση καρδιάς με κάποια όντα που οι γύρω μου θεωρούσαν "πράσινο" ή "περιβάλλον" ή απλά τροφή, ξυλεία, ζιζάνια, κτλ. Και αυτό συνέβαινε όχι στο προσκήνιο της ζωής μου, της απίστευτα περίπλοκης και πολυαπασχολημένης, αλλά σε ένα επίπεδο άλλο, σχεδόν ασυνείδητο, που στάλαζε σιγά-σιγά εντός μου σαν μια σπηλαία λίμνη που γέμιζε σταγόνα-σταγόνα μέσα στο σκοτάδι.
Για χρόνια έπαιρνα ανθοϊάματα, έδινα στα μωρά μου, στα σκυλιά και στα γατιά μου, στους φίλους μου, στα φυτά μου - χωρίς να πολυ-ψάχνω τα ίδια τα όντα από τα οποία προέρχονταν. Σαν φάρμακα. Πώς παίρνεις ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο.
Κάποια στιγμή η έλξη που ένιωθα για κάποια λουλούδια έφτασε την ένταση που συνήθως ονομάζουμε έρωτα. Ηθελα να είμαι πλάι τους, μαζί τους συνέχεια, τα ονειρευόμουν, τους "μιλούσα" όταν ήμουν μόνη μου, τους εκμυστηρευόμουν πράγματα που δεν θα μπορούσα ποτέ να πώ ούτε στην καλύτερη ψυχοθεραπεύτριά μου, τα φωτογράφιζα όπου τα έβρισκα, τα ξερίζωνα και τα φύτευα στις γλάστρες μου (με ποικίλα αποτελέσματα και βιωσιμότητα), είχα τις φωτογραφίες τους στο πορτοφόλι και στον τοίχο μου. Τώρα ξέρω πως η ψυχή μου ελκόταν για να θεραπευτεί από την "ενέργειά τους", γίνονταν οι θεραπευτές μου - και οι Δάσκαλοί μου.
Αρχισα να προσέχω το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν, να παρατηρώ τι τους άρεσε και τι όχι, με ποιά άλλα φυτά έκαναν παρέα και συμβίωναν, άρχισα να μαθαίνω τα λατινικά τους ονόματα. Αρχισα να παρατηρώ τους τόπους που φύτρωναν από χρόνο σε χρόνο κι από εποχή σε εποχή. Και ενώ στις ακαδημαϊκές μου σπουδές (σχολείο & πανεπιστήμιο) δεν ήμουν ποτέ αυτό που λέμε "καλή μαθήτρια" (ούτε "φυτό"! μα τι ειρωνεία!) και δεν μπορούσα ποτέ να αποστηθίσω ούτε μισή παράγραφο ούτε έναν μαθηματικό τύπο, ξαφνικά άρχισα να γίνομαι τέρας γνώσεων (έτσι με λένε έως σήμερα - κρατάω το 'τέρας', γιατί η γνώση δεν έχει αρχή και τέλος) χωρίς να φοιτήσω ποτέ σε αντίστοιχη ακαδημαϊκή σχολή. Μόνο από έρωτα. Μόνο από την αγάπη.
Και - 20 χρόνια μετά την εμπειρία στο Betws-y-Coed, 20 χρόνια από τότε που πήρα ως 'περίεργη' το πρώτο μου ανθοϊαμα - άρχισα να διαβάζω διακαώς οτιδήποτε υπήρχε για την ανθοθεραπεία. Επεσα επάνω σε ένα σάιτ που δεν υπάρχει πια, που έλεγε οτι για να μάθεις τα ανθοϊάματα πρέπει να τα παρασκευάσεις μόνη σου. Αυτό ήταν! (Κάτι αντίστοιχο με έναν δάσκαλο που έλεγε κάποτε οτι για να μάθεις τα ταρώ έπρεπε να ζωγραφίσεις μόνος σου μια τράπουλα από την αρχή, αλλά αυτό δεν με κέρδισε ποτέ)
Αρχισα αχόρταγα να ψάχνω γύρω μου για τα φυτά του Μπαχ. Το chicory άφθονο στις άκρες της ασφάλτου και στα άχτιστα οικόπεδα. Το clematis επίσης στα πρανή των μικρών επαρχιακών οδών της Αρκαδίας όπου περνούσα κάθε χρόνο πηγαίνοντας για το εξοχικό. Το cherry plum στον κήπο του σπιτιού μου, άνθιζε μόνο του μέσα στις ανοιξιάτικες καταιγίδες και υποσχόταν την αλλαγή της εποχής και τη γαλήνη (και τρώγαμε λαίμαργα τα φρούτα του τα καλοκαίρια!). Η παρατήρηση γεννούσε τη γνώση, και η κάθε ψηφίδα γνώσης ερχόταν να συμπληρώσει ένα παράξενο ψηφιδωτό που η τελική του εικόνα παραμένει μέσα μου άγνωστη. Εγινα ντετέκτιβ φυτών, κατέγραφα μέσα μου πού έβλεπα το ένα, πού φύτρωνε το άλλο, πώς ήτανε το μπουμπούκι, το άνθος, οι σπόροι, τα φύλλα και η ρίζα του. Αυτή η εμμονή με διακατέχει αθεράπευτα μέχρι σήμερα.
Η συγχρονικότητα έφερε μπροστά μου ένα άρθρο της Μαρίνας Αγγελή για τα ανθοϊάματα του "Πήγασου". Ηταν η πρώτη μου επαφή με ανθοϊάματα άλλων ανθέων, άλλων φυτών. Διάβασα για φυτά που αγαπούσα και βρίσκονταν κοντά μου, και έσπευσα να τα κάνω ιάματα - να πειραματιστώ εκ νέου με μια αλλιώτικη αλχημεία, όπου η φωτιά ήταν ασφαλής γιατί ερχόταν "από τα Ανω", και το νερό έπρεπε να είναι από πηγή καθαρή...
Με κάποια άνθη είχαν προηγηθεί μακρόχρονες σχέσεις και εκμυστηρεύσεις, και μεγάλοι έρωτες. Κάποια άνθη ήταν νέες γνωριμίες που με σαγήνευαν, όλο και κάτι μου "ψιθύριζαν" καθώς περνούσα από κοντά τους, με τραβούσαν να τα παρατηρήσω και να τα μελετήσω, να τα γνωρίσω καλύτερα, και να αποτυπώσω την ενέργειά τους στο νερό. Σε νερό πάνω στο οποίο είχα προηγουμένως προσευχηθεί και ευχαριστήσει. Σε νερό από κάτι πηγές που εμφανίζονταν μπροστά μου από το πουθενά, και (συνέβει και αυτό) μετέπειτα χάνονταν μόνες τους, ή μπαζώνονταν για κάποιο σκοπό. Αρχισα να βλέπω τα "νέφη μικροσωματιδίων ενέργειας" γύρω από τα δέντρα, τα άνθη, τους ανθρώπους, τα νερά, και να ακούω το "τραγούδι" τους.
Σαν άνθρωπος της εποχής της γραμμικής σκέψης και του ορθολογισμού, ήθελα πάντα να κατανοώ και να εξηγώ τα μυστήρια. Τι σημαίνει "μυστήριο" έλεγα - είναι απλά κάτι που ακόμα δεν έχει ανακαλύψει και περιγράψει η επιστήμη, γιατί τα όργανα που διαθέτει είναι ακόμα χονδροειδή... "Δεν υπάρχουν μυστήρια", έλεγα. "Η παρασκευή ανθοϊαμάτων είναι μία απλή διαδικασία", έλεγα. Και συνεχίζω να λέω, μετά από 60 και βάλε ανθοϊάματα (πετυχημένα και μη).
Αλλά φέτος, 33 χρόνια μετά την εμπειρία στο Ουαλικό χωριό (από όπου και ο ίδιος ο Εντουαρντ Μπαχ άρχισε τη δική του πορεία), μέσα στο δάσος της ερυθρελάτης στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, αισθάνθηκα ξανά το άρρητο, το μυστήριο. Αυτό το δέος που δεν επιδέχεται λεκτικής εξήγησης, αυτό το αίσθημα που ξέρεις οτι άμα το εκστομίσεις θα το βεβηλώσεις και δεν χρειάζεται, και που μόνο να σκύψεις μπορείς μπροστά του, μόνο να κλάψεις και να πεις ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Οι συγχρονικότητες, οι ιδιότητες των ανθέων, όλα εξηγούνται και νοητικά τακτοποιούνται. Μέσα μου, τουλάχιστον.
Το πώς πήγα να βρώ το γαίον (geum coccineum) σε κάποιο γνωστό μου υγρολίβαδο αλλά είχε απανθίσει και αντ' αυτού τα άνθη που μου προσφέρθηκαν ήταν η προυνέλα και το κόκκινο τριφύλλι, μπορεί να ακούγεται θαυμαστό σε κάποια αυτιά. Αλλά η απογευματινή μου βόλτα στο ημίφως των κωνοφόρων που φωτιζόταν από τους μικρούς ήλιους της ινούλας είχε μία ποιότητα που ξαναθυμήθηκα από την τοτινή μου επίσκεψη στο Fairy Glen. Ο χρόνος σταμάτησε, ή έτρεξε με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, ή κάπως κάμφθηκε, ή καμπυλώθηκε, και δεν ήταν πια ο ίδιος.
Μιλάμε για παράλληλα σύμπαντα και φανταζόμαστε άλλους τόπους ή χρονομηχανές ή δεν-ξέρω-γω-τι. Ισως όλες οι βαθιές μυστικιστικές εμπειρίες που έχουν περιγραφεί από τρελλούς και αγίους να βιώνονται σ'αυτό το εδώ που είναι συγχρόνως και κάπου αλλού, στο τώρα, το σήμερα, και στο πάντα.
Ζούμε μέσα σε θαύματα, και όσο βαθαίνει η αντίληψή μας (ή μήπως η αγάπη μας; ή μήπως ο έρωτας;) βιώνουμε περισσότερα. Ισως αυτή να είναι η αληθινή Μαγεία. Που δεν επιδέχεται ούτε χρειάζεται νοητικές εξηγήσεις.
"Υπάρχουν περισσότερα πράγματα στον ουρανό και στη γη απ' όσα μπορεί να ονειρευτεί η φιλοσοφία μας", είπε ο Αμλετ στο φίλο του τον Οράτιο.
Και έτσι είναι. "
