Πνευματικότητα

Γίνεται τόσος λόγος γι αυτήν, τι είναι τι δεν είναι. Βαδίζοντας το μονοπάτι αυτό, κάθε φορά δίνουμε διαφορετικούς ορισμούς και εξηγήσεις, σε κάτι που δεν περι-ορίζεται ούτε και εξηγείται επακριβώς με λέξεις. Νιώθουμε την ανάγκη να δώσουμε ορισμούς τόσο για να μοιραστούμε το βίωμά μας, και, γνωρίζοντας οτι τα βιώματα των συνανθρώπων μας συχνά φωτίζουν και το δικό μας νου, ελπίζουμε οτι μπορεί να υπάρχει και κάποια πιθανότητα να βοηθήσει κάποιον και το δικό μας βίωμα, και οι δικές μας λέξεις.

Πνευματικότητα (για μένα, κατά την παρούσα στιγμή που γράφω) είναι να σέβεσαι και να τηρείς τους πνευματικούς νόμους. Είναι ο βαθμός επαφής και ταύτισης με  το Πνεύμα (που "όπου θέλει πνει"!), με αυτό που κάποιοι ονομάζουν "ανώτερο εαυτό", "εν ημίν θεό". "θείο σπινθήρα", κτλ. Αυτό. Τίποτα πιο απλό, τίποτα πιο δύσκολο, τίποτα λιγότερο συνταρακτικό, τίποτα λιγότερο μεγαλειώδες, τίποτα πιο άπιαστο (όταν δεν έχει έρθει η ώρα). Πνευματικότητα είναι ν' ακούς τη φωνή του πνεύματός σου, που σου μιλά μέσα από την καρδιά.

Η καρδιά του ενός του λέει να εξερευνήσει τη ζούγκλα, του άλλου του λέει να απελευθερώσει ένα λαό, του άλλου του λέει να βοηθήσει τα παιδιά της γειτονιάς του να προχωρήσουν τις σπουδές τους, του άλλου του λέει να γίνει πυροφύλακας στην Πάρνηθα, του άλλου του λέει να παρατήσει την καλοπληρωμένη του δουλίτσα ή την ζάμπλουτη σύζυγο... Δεν μπορούμε να κρίνουμε "πόση" πνευματικότητα έχει κάποιος από το τι κάνει. Τουλάχιστον όχι γενικά, και όχι με το νου μας.

Το σίγουρο είναι οτι το πνεύμα εντός δεν θα σου πει ποτέ να κάνεις κάτι που να παραβιάζει το νόμο της ζωής, κάτι που να μην είναι έντιμο, καθαρό, σύμφωνο με το νόμο της αγάπης. Αλλά ακόμα και αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε εκ πρώτης όψεως. Και το δέντρο από τους καρπούς του κρίνεται (απλά πρέπει να περιμένουμε να ωριμάσουν για να τους γευτούμε).

H πνευματικότητα ούτε ζητά ούτε συνεπάγεται απόσυρση από τα εγκόσμια στις μέρες μας. Οταν αποκτήσεις σύνδεση με το Πνεύμα, το Εγώ, τη Μόνιμη Προσωπικότητα, τότε μπαίνεις σε δράση. Σε δράση εντός του κόσμου, εντός της κοινωνίας με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο (οι πρώτοι χριστιανοί, ας πούμε, έγιναν δάσκαλοι και μάρτυρες, εργάστηκαν μέσα στην κοινωνία - το ίδιο και άνθρωποι όπως ο Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, και άλλοι που δεν είναι ευρέως γνωστοί).

Οταν έχει αποκατασταθεί αυτή η σύνδεση, ότι και να κάνεις, εφόσον γίνεται συνειδητά, είναι πνευματικό (και έχει αποτέλεσμα μέσα στις συνειδήσεις των ανθρώπων).

Η σύνδεση αυτή, έχει διαβαθμίσεις, φυσικά, όπως όλες οι συνθήκες της ανθρώπινης ζωής. Αλλιώτικα είναι να πιάσεις το χέρι κάποιου, αλλιώτικα να τον αγκαλιάσεις φιλικά, αλλιώτικα να τον κρατήσεις ώρα πολλή στην αγκαλιά σου, αλλιώτικα να έχεις πλήρη ερωτική επαφή. Αυτό επεδίωκαν πάντα οι μυστικιστές: η πλήρης ένωση με το "Θείον" είναι ακριβώς αυτό, η πλήρης και σε μόνιμη βάση σύνδεση με το Πνεύμα. Σιγά-σιγά όλοι προς τα κει οδεύουμε, είτε το ξέρουμε σήμερα είτε όχι. Και μονοπάτια υπάρχουν τόσα όσα και οι άνθρωποι που τα βαδίζουν.

Η Καρδιά

Καρδιές βλέπουμε παντού. Διαθέτουμε κι εμείς από μία. Για την καρδιά μιλούν πολλοί: μυστικιστές, εραστές, ρομαντικοί, φιλόσοφοι, καρδιολόγοι. Το σχήμα τους μας φέρνει στο νου ένα σωρό πράγματα, κυρίως την αγάπη (πλησιάζει και η περίφημη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου - κάποιοι, πιο ψαγμένοι, γνωρίζουν οτι υπάρχει κι ένας Αγιος Ερωτας, αλλά αυτόν δεν τον γιορτάζουμε με καρδούλες, ραβασάκια, και ρομαντικά γεύματα, δεν ξέρουμε καν πότε γιορτάζει).

Κάποιοι σύγχρονοι (δάσκαλοι, μυστικιστές) λένε οτι η καρδιά είναι "το όργανο του πνεύματος". 

Βρίσκεται στο κέντρο μας, στο κέντρο του οργανισμού μας, στο κέντρο του φυσικού και του ενεργειακού μας σώματος. Ενώνει τα άνω και τα κάτω. Σαν ενεργειακό κέντρο (τσάκρα, που έλεγαν και οι αρχαίοι Ινδοί) είναι ένας τεράστιος μετασχηματιστής ενέργειας. Το νιώθουμε να δονείται ή και να στροβιλίζεται, το νιώθουμε να "ανοίγει": όταν ερωτευόμαστε, όταν συγκινούμαστε, όταν αγκαλιαζόμαστε με αγάπη, όταν χαιρόμαστε με κάτι ωραίο, αληθινό, ή καλό. Η αγκαλιά φέρνει δύο καρδιακά  κέντρα κοντά, σε φυσική επαφή, και συν-δονούνται. Για αυτό μας αρέσουν τόσο οι αγκαλιές, γι αυτό αγκαλιάζονται οι άνθρωποι. Η αγκαλιά είναι πνευματικός νόμος, κι ας μην το ξέρουμε.

Από δω και στο εξής θα ακούμε πολλά σε σχέση με το όργανο αυτό, φυσικό και ενεργειακό. Είναι ακριβώς το όργανο που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε τη ζωή μας με ειρήνη, αρμονία, σεβασμό, αλληλεγγύη, πνευματικότητα, και πρέπει να βρίσκεται σε καλή υγεία! Γι αυτό όλο και περισσότερο θα ακούγονται όροι όπως "η νοημοσύνη της καρδιάς", "η ευφυία της καρδιάς", "η σοφία της καρδιάς", "η καρδιακή αναπνοή" "η ενέργεια της καρδιάς", "η οδός της καρδιάς", "η λογική της καρδιάς"... 

Γιατί η καρδιά έχει τη δική της λογική, η οποία συχνά αντιτίθεται στη λογική του μυαλού. Είναι οι διαφορετικές "λογικές" των δύο εγκεφαλικών ημισφαιρίων, του δεξιού και του αριστερού (για τα οποία έχει γίνει λόγος παλαιότερα σ' αυτό εδώ το ιστολόγιο). Η καρδιά δεν είναι το συναίσθημα, αλλά εκφράζεται με το συναίσθημα. Η ευφυία της καρδιάς (την οποία κάποιοι ονομάζουν και διαίσθηση) γνωρίζει εν ριπή οφθαλμού το ποιόν του ανθρώπου που συναντά για πρώτη φορά, και αυτό μας το γνωστοποιεί με ένα συναίσθημα (συμπάθειας, οικειότητας, αντιπάθειας, φόβου, άγχους, ευχαρίστησης). Στο χέρι μας είναι να το λάβουμε ή όχι υπόψιν. Η καρδιά σέβεται την ελευθερία μας, δεν επιβάλλεται εάν δεν της  το επιτρέψουμε, είναι ο εντός μας ευγενής. Και είναι θηλυκή.

Στην καρδιά μας μέσα γίνεται ο Ιερός Γάμος, η καρδιά είναι ο ναός όπου ενώνεται το εντός μας άρρεν με το εντός μας θήλυ. Αυτό επεδίωκαν και οι "ησυχαστές πατέρες" της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης με την περίφημη "προσευχή του Ιησού": εκείνοι τότε το έλεγαν "η κάθοδος του νου στην καρδιά". Ενας σύγχρονος μεταφυσικός φιλόσοφος λέει οτι αυτό είναι και το τέλος της γήινης διαδρομής μας.

Η καρδιά είναι δέκτης φωτός. Δέκτης συγχρόνως και πομπός. Δέχεται φως, το μετασχηματίζει, και το εκπέμπει: στο φυσικό μας σώμα το νιώθουμε σαν υγεία και ευεξία. Το συναισθηματικό μας σώμα το προσλαμβάνει σαν  διάθεση καλωσύνης, κάποιες φορές σαν μια παράξενη "χαρμολύπη", ένα συναίσθημα γλυκειάς γαλήνης. Το φως αυτό στο νου μας το βιώνουμε σαν διαύγεια σκέψης, μια άνεση σύλληψης και συσχετισμού ιδεών, μια νότα "μεγαλοφυίας" ακόμα-ακόμα. Σοφία. Μια πρόγευση ουρανού.