Μύηση είναι η διεύρυνση της συνειδητότητας.
Είναι όπως όταν φεύγουμε από έναν οικείο τόπο, κάνουμε ένα ταξίδι, περνάμε μια περιπέτεια, και ξαναγυρνώντας στα οικεία μας δεν είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι. Κάτι μέσα μας έχει αλλάξει τόσο αισθητά που βλέπουμε πια τα ίδια τα οικεία μας μέρη και πρόσωπα με νέα μάτια. Βλέπουμε περισσότερα, βαθύτερα, αλλιώτικα. Και όχι απαραίτητα με τρόπο που μπορούμε να εκφράσουμε με λόγια, όχι απαραίτητα κάτι που περιγράφεται με σαφήνεια.
Τελετές μύησης υπάρχουν πολλών ειδών: ήταν οι τελετές ενηλικίωσης των παραδοσιακών ("πρωτόγονων") κοινωνιών, που περιλάμβαναν κάποιες δοκιμασίες (πόνου, φόβου, φυσικής αντοχής κτλ) - ήταν ο μυήσεις στα αρχαία μυστήρια (που κι αυτές περιλάμβαναν δοκιμασίες και καθάρσεις, φυσικές και ψυχικές) - είναι και οι σύγχρονες μυήσεις, είτε σε "νέα" συστήματα όπως το ρέικι, είτε σε φιλοσοφικές/μυητικές σχολές που έλκουν την καταγωγή τους από το παρελθόν (κυρίως).
Οι νεαροί μυούμενοι στις παλιές τελετές έπρεπε να περάσουν δοκιμασίες (να βγούν από τη "ζώνη άνεσής" τους) δια των οποίων θα έβλεπαν πλέον με νέα μάτια τον κόσμο και τον εαυτό τους, και έτσι θα άνοιγε ο δρόμος για την ενηλικίωσή τους και την αποδοχή τους ως ισότιμα μέλη της φυλής. Ηταν η απόδειξη οτι μπορούσαν πλέον να τα βγάλουν πέρα ως ενήλικες, οτι μπόρεσαν να ξεπεράσουν τη θέαση του κόσμου με τα μάτια του παιδιού.
Στα αρχαία μυστήρια οι δοκιμασίες στόχευαν στο να διασφαλίσουν την ποιότητα (της πρόθεσης και της ματιάς) του μυούμενου. Αυτούσιες οι τελετές των αρχαίων μυστηρίων δεν έχουν διασωθεί σε "επίσημα" κείμενα, αλλά από αυτά που ξέρουμε ο στόχος ήταν η διεύρυνση της αντίληψης: για παράδειγμα, στα Ελευσίνια μυστήρια διδάσκονταν (με τρόπο συγκινησιακό) το αέναον της ζωής μέσα από το θάνατο και την επαναγέννηση του σπόρου.
Φαίνεται πως η συγκίνηση παίζει και έπαιζε μεγάλο ρόλο στην τροποποίηση της αντίληψης - όταν συγκινούμαστε "ξεχνάμε" λίγο το μυαλό μας με τις ακατάπαυστες σκέψεις του, και βιώνουμε τα πράγματα με την ψυχή, το συναίσθημα, την καρδιά μας. Αυτή η βίωση είναι που αλλάζει τα εντός μας δεδομένα. Η συγκίνηση είναι που αλλάζει τη ματιά μας, έστω στιγμιαία. Το ξεπέρασμα του ορίου ανάμεσα στη ζώνη άνεσης και στη ζώνη μάθησης, η βίωση της ομορφιάς και της αρμονίας της φύσης μέσα στη σιωπή, χωρίς λόγια περιγραφές ή εξηγήσεις - αυτά μας μεταμορφώνουν.
Οι όποιες τελετές στοχεύουν στη σύνδεση, στο συντονισμό (την εναρμόνιση) του ανθρώπου με - τι; Την Πηγή του, την Ψυχή του, τη Δύναμη, το Πνεύμα, τις αρχέγονες δυνάμεις της Δημιουργίας... Σίγουρα με παράγοντες που ξεπερνούν την παρούσα γήινη προσωπικότητα (και γνώση) του.
"You can take a horse to water but you can't make it drink"
Παρά την όποια τελετή, τον όποιο τελετουργό, τα όποια λόγια ή πράξεις, τις όποιες δοκιμασίες περάσει ο μυούμενος, είναι απολύτως στη δική του ευχέρεια το τι θα κάνει με τη σύνδεση ή την όποια εναρμόνιση μπορεί να επετεύχθη... Η τελετή της μύησης είναι απλά ένας σπόρος: μια σπορά στο βάθος του υποσυνειδήτου του, που περιμένει την ώρα της, τον τόπο και το χρόνο της να βλαστήσει (εάν είναι τυχερή!) Ο καθένας είναι ελεύθερος: είναι δικό του θέμα εάν θα εδραιώσει τη σύνδεση αυτή εντός του (εάν θα της βρεί μια θέση να "καθίσει" μέσα του δηλαδή), αν θα τη διατηρήσει και πώς, αν θα την ισχυροποιήσει και θα την εξελίξει, εάν τελικά θα της επιτρέψει να του διευρύνει τη συνειδητότητα.
Στην πορεία εξέλιξης της ανθρώπινης συνειδητότητας, το ζητούμενο είναι πάντα ένα: καθώς περνάμε από τα ίδια μέρη, τους ίδιους τόπους (εντός ή εκτός), να βλέπουμε με νέα μάτια, με νέα αντίληψη. Ολο και περισσότερα, όλο και βαθύτερα.
