MΑΝΤΑΛΑ

Στα σανσκριτικά σημαίνει «δοχείο του Πνεύματος», «δοχείο της Ουσίας» ή «δοχείο της Ενέργειας».

Η κατασκευή  μίας μαντάλας κατατάσσεται στην ψυχική ή πνευματική τέχνη (psychic / spiritual Art). Μία μαντάλα, είναι, λοιπόν, μια απεικόνιση του Πνεύματος, ή της Ουσίας όπως την αντιλαμβάνεται ο ζωγράφος ή  κατασκευαστής της. Μπορεί να απεικονίζει κάποιο στοιχείο του εαυτού μας ή κάποιο μέρος της κοσμοθεωρίας μας. Μπορεί επίσης να απεικονίζει τις βαθύτερες επιθυμίες μας που θα θέλαμε να υλοποιηθούν. Η  κατασκευή μίας μαντάλας δεν είναι η ζωγραφική ενός ακόμα έργου τέχνης, είναι μία μαγική πράξη. Είναι μία διαδικασία κατά την οποία επικοινωνούμε με τον βαθύτερο εαυτό μας, του δίνουμε το χώρο και τη διέξοδο να αποτυπωθεί στο χαρτί και να γίνει ορατός. Αυτό μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, γιατί βοηθά  να εκτονωθεί και να αποφορτιστεί ένα κομμάτι του εαυτού με έντονο ψυχικό φορτίο, και έτσι να βοηθηθούν τα άτομα και στις εν γένει προσωπικές και κοινωνικές  τους σχέσεις. 

Μία μαντάλα μπορεί να γίνει ο χώρος όπου συναντώνται το μέσα και το έξω, το πάνω και το κάτω, το συνειδητό και το ασυνείδητο. Μπορεί να μαζέψει τα πολλά κατακερματισμένα μας κομμάτια σε ένα Ολον. Είναι μία Ιερή Τέχνη που μας επιτρέπει να συνδεθούμε και να επικοινωνήσουμε με την Συμπαντική Ενέργεια, το κβαντικό πεδίο. Οι μαντάλες είναι συνήθως στρογγυλές, μια που ο κύκλος ως το «τέλειο» σχήμα (χωρίς αρχή και τέλος)  θεωρείται κατάλληλος να «περικλείσει» το πνεύμα, την ουσία, την ενέργεια.

Μαντάλες υπάρχουν σε όλες τις παραδόσεις: ο σταυρός στις διάφορες παραλλαγές του, το yin-yang, οι τρούλοι των εκκλησιών, οι θιβετανικές απεικονίσεις των πολλαπλών κόσμων και των θεοτήτων τους, η σβάστικα.

κέλτικος σταυρός

Rose Window, Strasbourg Cathedral

Οι μαντάλες που φτιάχνουμε εμείς μπορεί να είναι αυστηρά προσωπικές,  να έχουν νόημα μόνο για μας, αλλά  μπορεί να περιέχουν ένα πιο συλλογικό όραμα. Μπορούμε να φτιάξουμε μαντάλες κάθαρσης, μαντάλες αυτό-εξερεύνησης, μαντάλες υλοποίησης, μαντάλες οραματισμού, μαντάλες αυτοπραγμάτωσης, μαντάλες θεραπείας. Δεν χρειάζεται καν να είναι στρογγυλές αν δεν μας "βγαίνει"!

healing mandala, June-Elleni Lane

Για να κατασκευάσουμε μία μαντάλα χρειάζεται να μπορούμε να έρθουμε σε επαφή  με τον  βαθύτερο εαυτό μας ο οποίος «εδράζεται» στο δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου μας. Ερευνες έχουν δείξει ότι το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μας έχει αρμοδιότητα για το λόγο, τον υπολογισμό, την κατάταξη, την αναλυτική σκέψη, και τα συναισθήματα του φόβου και της επιθετικότητας. Το δεξιό ημισφαίριο είναι αρμόδιο για την έμπνευση, τη διαίσθηση, τη σύνθεση, την τέχνη, τα συναισθήματα αγάπης και ενωτικότητας. Στο δεξιό ημισφαίριο «δεν υπάρχει χρόνος». Το αριστερό ημισφαίριο μας βοηθά στην επίλυση των καθημερινών θεμάτων της ζωής μας, το δεξιό ημισφαίριο έχει ονομαστεί και «έδρα της ψυχής» και «πύλη του πνεύματος».

Μαθαίνοντας να κατασκευάζουμε μαντάλες, μαθαίνουμε πρωτίστως να λειτουργούμε (έστω  και για λίγο) με το δεξιό μας ημισφαίριο. Μαθαίνουμε πώς ενεργοποιείται, πώς λειτουργεί, και πώς να το χειριζόμαστε για την καλύτερη ανακάλυψη και διαχείριση του εαυτού μας και για την υλοποίηση των οραμάτων και επιδιώξεών μας. Είναι μία πολύ χρήσιμη διαδικασία, η οποία δυστυχώς δεν μας διδάσκεται στην επίσημη εκπαίδευση. Μαθαίνουμε  να συνειδητοποιούμε και να αποφασηνίζουμε την πρόθεσή μας, να παραμένουμε εστιασμένοι συνειδητά σ’ αυτήν, και συγχρόνως να λειτουργούμε στην διάσταση του δεξιού ημισφαιρίου. Μαθαίνουμε επίσης ότι δεν υπάρχει «σωστός» και «λάθος» τρόπος – υπάρχουν τρόποι που βοηθούν περισσότερο και άλλοι λιγότερο.

Πέρα από το εικαστικό αποτέλεσμα, που για μένα είναι δευτερεύον στη συγκεκριμένη διαδικασία, το σημαντικό είναι ακριβώς αυτό: να μάθουμε να λειτουργούμε σ’ αυτό το «άλλο επίπεδο», να μπορούμε να μπαίνουμε σ’ αυτή την «άλλη διάσταση». Η τέχνη είναι υπέροχο εργαλείο για αυτό. Πολλοί από μας θα πούν «μα δεν ξέρω να ζωγραφίζω»! Η απάντηση είναι «δεν χρειάζεται». Αυτό το «ξέρω» είναι κατάσταση του αριστερού ημισφαιρίου. Το δεξιό ημισφαίριο απλά χρειάζεται να του «αφεθούμε». 

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να συντονιστούμε με το δεξιό ημισφαίριο: η ακρόαση της μουσικής, ο χορός, η έντονη σωματική άσκηση, μια βόλτα στη φύση, η όσφρηση κάποιων αρωμάτων, η βαρεμάρα, το μπλοκάρισμα του δεξιού  μας ρουθουνιού… στην αρχή παρατηρούμε ότι το αριστερό ημισφαίριο, μαθημένο να έχει τα  ηνία και να ελέγχει τη συνειδητότητά μας, αντιστέκεται: προβάλλει αντιρρήσεις στο νου μας, προβάλλει κριτικές, φόβους… και όταν δεν «πιάνουν» όλα αυτά μπορεί να μας δημιουργήσει μέχρι και πονοκεφάλους και ζαλάδες! Σιγά-σιγά και με άσκηση ο νους επανεκπαιδεύεται, και μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε δημιουργικά όλο και περισσότερο.

Σχετικά με το τι συμβαίνει και τι σημαίνει το να λειτουργούμε με το δεξιό μας ημισφαίριο, υπάρχει η μαρτυρία μίας νευροανατόμου... http://www.youtube.com/watch?v=UyyjU8fzEYU

Σήμερα ακόμα κατασκευάζονται μαντάλες με άμμο, στο  Θιβέτ, οι οποίες μετά καταστρέφονται από τους δημιουργούς τους, προκειμένου να τονιστεί η έννοια της μη-προσκόλλησης... http://www.youtube.com/watch?v=ga5s_qYgJS8

Για μια υγιεινή της ψυχής - μέρος β

Δέος, χαρά, χαρά της ζωής, ευεξία, ευγνωμοσύνη, αίσθηση ενότητας με τους άλλους ανθρώπους, γαλήνη, καθαρό μυαλό, δημιουργικότητα, αίσθηση σκοπού στη ζωή: αυτά είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της υγείας. Αυτά είναι που αποκαθίστανται όταν ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με την Συμπαντική Ενέργεια. Αυτά είναι ο στόχος του θεραπευτή.

Ο θεραπευτής ξεκινά δίνοντας χώρο, άπλετο χώρο, στον θεραπευόμενο να ξεδιπλωθεί... Να ξεδιπλωθεί - να μπορέσει να ανασάνει, να δει τον εαυτό του εκ νέου τρόπον τινά, με άλλα μάτια, να αναγνωρίσει ποιός είναι. Η ζωή μας βάζει σ' ένα κυνήγι χρόνου και επιβίωσης, σ' έναν κυκεώνα εξωστρέφειας: οι σχέσεις και οι συνθήκες έξω από μας καθορίζουν τη ζωή μας, τις σκέψεις, τα συναισθήματά μας, τις αντιδράσεις μας. Μας βάζει να κινούμαστε στην επιφάνεια, και αυτό τις περισσότερες φορές μας αποπροσανατολίζει ως προς τις δικές μας, αληθινές ανάγκες: ως προς το τι είμαστε και τι θέλουμε από τη ζωή. Η ευτυχία είναι διαφορετικό πράγμα για τον καθένα.

Ο θεραπευτής επαναφέρει τον ασθενή στη σιωπή εκείνη που του παρέχει τις απαντήσεις - στη σιωπή εκείνη μέσα στην οποία γεννιούνται οι απαντήσεις. Ο στόχος του θεραπευτή δεν είναι μόνο να ανακουφίσει τον πόνο, αλλά να επαναφέρει αυτή την εσωτερικότητα, μαζί με τη βαθιά χαρά της ζωής και την αισιοδοξία. Η θεραπεία λαμβάνει χώρα σε πολλαπλά επίπεδα.

Ο θεραπευτής αφήνει χώρο για να ρεύσουν προς τον ασθενή τα ρεύματα της ζωής. Ανοίγει τα παράθυρα του νου και της ψυχής του ασθενούς για να μπει φρέσκος αέρας...

Ευγνωμοσύνη

Στο «Μήνυμα» (“Mutant Message from Down Under”) της Μάρλο Μόργκαν, η φυλή των αυτόχθονων Αβορίγινων που «εκπαιδεύει» την αφηγήτρια, κάθε πρωί πριν ξεκινήσουν το δρόμο τους ευχαριστούν το Σύμπαν για τα δώρα και την τροφή που θα τους δώσει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κάτι σαν: Σ’ ευχαριστούμε για «τον άρτον ημών τον επιούσιον» που θα μας δώσεις σήμερα. Σύμφωνα με τη συγγραφέα, η 'πρωτόγονη' φυλή αυτή δεν καλλιεργεί τη γη, οι άνθρωποι κυνηγούν και συγκομίζουν ότι τους προσφέρεται καθημερινά, ότι «βρίσκεται» καθημερινά στο δρόμο τους, και δεν έχουν πεινάσει ποτέ (στα δεκάδες χιλιάδες χρόνια της ιστορίας τους). Για τη φυλή αυτή (που αυτοαποκαλούνται «Αληθινοί Ανθρωποι») είναι τρομερά παράδοξο το ότι οι δυτικοί άνθρωποι πρέπει να διδαχθούν (από τους θρησκευτικούς τους ταγούς) την ευγνωμοσύνη γιατί δεν είναι κάτι πηγαίο και φυσικό στην κουλτούρα τους…

Μεγαλώνουμε κι εμείς και τα παιδιά μας με μια βιασύνη – να τα προλάβουμε όλα: τη δουλειά, την ενημέρωση, το σχολείο, τα σεμινάρια και τα εξωσχολικά μαθήματα, τον αθλητισμό, τη μουσική, τα πάρτυ των συμμαθητών, τα πτυχία ξένων γλωσσών, τις επιδόσεις στο σκάκι, τις τελευταίες εξελίξεις στο χρηματιστήριο (ή το τηλεοπτικό σήριαλ)… Τρώμε γρήγορα, συχνά μόνοι μας, τροφές που παρήχθησαν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από άγνωστους ανθρώπους. Περπατάμε γρήγορα γεμάτοι σκέψεις για χίλια-δυό χωρίς να παρατηρούμε γύρω μας – στην μεγαλούπολη σπάνια αντιλαμβανόμαστε τις εποχές. Ανταμειβόμαστε συνήθως για την ποσότητα της παραγωγής μας, σπανίως για την ποιότητα.

Περνούν οι εμπειρίες μας γρήγορα μπροστά μας σαν επάνω σε οθόνη, κι εμείς δεν προλαβαίνουμε να τις χαρούμε, να τις επεξεργαστούμε, να τις χωνέψουμε, και περνάμε από τη μία κατάσταση στην άλλη, από τη μία εμπειρία στην άλλη γρήγορα, ασθμαίνοντας σχεδόν, σαν να κάνουμε ζάππινγκ στην τηλεόραση…

Συμβαίνουν θαύματα μπροστά στα μάτια μας αλλά δεν τα αντιλαμβανόμαστε, δεν τα συνειδητοποιούμε ως τέτοια, δεν τα αξιολογούμε. Και άρα δεν αισθανόμαστε ευγνώμονες για αυτά. Πολλοί από μας θεωρούμε δεδομένη την υγεία μας, την οικογένειά μας, το εισόδημά μας, τη δουλειά μας, την κάλυψη των καθημερινών μας αναγκών, τις κοινωνικές παροχές, την απόλαυση των βασικών μας ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Δεν έχουμε μάθει να λέμε ‘ευχαριστώ’ για τίποτα σχεδόν. Τελευταία σκέφτομαι ότι αυτή η περίφημη κρίση είναι ένα τεράστιο μάθημα σε όλους εμάς τους ‘πρωτοκοσμικούς πολιτισμένους’ προκειμένου να μάθουμε να είμαστε ευγνώμονες…

Η ευγνωμοσύνη είναι μία στάση ζωής και μία θεμελιώδης καθημερινή πρακτική ψυχικής υγιεινής.

Όταν είμαστε ευγνώμονες χαμογελάμε περισσότερο.  Γινόμαστε παρατηρητικοί στις λεπτομέρειες, και έτσι βλέπουμε περισσότερα (μικρά ή μεγάλα) θαύματα γύρω μας. Και αυτό, με τη σειρά του, μας κάνει ακόμα πιο ευγνώμονες… ακόμα και εκστατικούς μπροστά στη γενναιοδωρία και στη σοφία με την οποία μας δίνονται τα πράγματα…

Η ευγνωμοσύνη είναι μία στάση χαράς, όχι μία στάση επαιτείας. Δεν ζητιανεύουμε να μας δοθεί κάτι, αλλά ευχαριστούμε εκ των προτέρων. Το σύνθημα με το οποίο «πήραν» οι Λονδρέζοι τους Ολυμπιακούς του 2012 ήταν ένα απλό «Thank You».

Η  ευγνωμοσύνη απαιτεί έναν δότη και έναν δέκτη. Αναγνωρίζοντας ότι είμαστε δέκτες, αναγνωρίζουμε και τον δότη – όπως και να τον/την αποκαλούμε (Σύμπαν, Θεό, Φύση, κτλ), υπάρχει. Η ευγνωμοσύνη για τα δώρα που λαμβάνουμε καθημερινά μας βάζει στην ενέργεια της αγάπης. Λειτουργεί σαν μαγικό ραβδί που μεταμορφώνει τη γκρίνια σε χαμόγελο, και την τσιγγουνιά σε γενναιοδωρία – ψυχής πρωτίστως.

Ευχαριστώντας εκ των προτέρων, στην αρχή της ημέρας, για τα δώρα τα οποία θα λάβουμε κατά τη διάρκεια του 24ώρου, μπαίνουμε σε δόνηση απλοχεριάς και αφθονίας, και την έλκουμε στη ζωή μας.

Αλλά πώς είναι δυνατόν να βιώσουμε ευγνωμοσύνη σε έναν κόσμο που όλα πάνε στραβά; Όταν τα οικονομικά μας πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο, όταν οι γύρω μας εκφράζουν θυμό και μίσος, όταν όπου κοιτάξουμε επικρατεί η κλοπή και το ψέμα; Πράγματι, εκεί που δεν το περιμέναμε, συμβαίνουν γύρω μας δυσάρεστες αλλαγές, και η ενέργεια του συναισθήματος  της δυσαρέσκειας μας κατακλύζει, μας παγιδεύει σε χαμηλές δονητικές συχνότητες. Τα μάτια μας βλέπουν μόνο ότι μας θυμώνει, ότι μας γραντζουνάει την ψυχή και ασχημίζει το περιβάλλον μας. Η χαρά και η συμπόνια βρίσκονται σε έλλειψη. Δύσκολο να βρείς κάτι για το οποίο μπορείς να ευχαριστήσεις (από την καρδιά σου, ολόψυχα) το Σύμπαν.

Η  ευγνωμοσύνη μας κάνει να βλέπουμε ακόμα κι αυτά με επιείκεια, με  γενναιοδωρία και ελπίδα, και στερεώνει την πίστη μας στο καλό που  βρίσκεται πίσω από τα περισσότερα (αν όχι όλα) τα πράγματα. Μας δίνει ενέργεια και κουράγιο εκεί που η γκρίνια μας απομυζά.

Είναι μάλλον ένα από τα βασικά συστατικά της ψυχικής υγείας.

Για μια Υγιεινή της Ψυχής - μέρος α

Μετά  τη «φοβερή πανδημία» (φιάσκο) της γρίππης των χοίρων καθιερώθηκε λιγάκι  πιο φανατικά η πλύση και η απολύμανση των χεριών μας. Πόσες και πόσες εταιρείες δεν έσπευσαν να φτιάξουν τζελ απολύμανσης, που μάλιστα τοποθετήθηκαν σε στρατηγικά σημεία σε φαρμακεία και σούπερ μάρκετ (μέχρι και σε καταστήματα παιχνιδιών είδα)… Όλα προς χάριν μίας υγιεινής, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και μικροβιοφοβία. Εννοείται οτι η ενδυνάμωση και η προστασία του οργανισμού μας από τα παθογόνα μικρόβια και τις τοξικές ουσίες είναι σημαντικό πράγμα – ξοδεύουμε χρόνο και χρήματα για τροφές «καθαρές» από χημικά, για φυσικά ή χημικά απολυμαντικά, για προληπτικούς ελέγχους υγείας, για άθληση… Όλα αυτά  για την υγεία του σώματος.

Σπάνια σκεφτόμαστε την υγεία και την υγιεινή της ψυχής. Κι όμως, (έχει επισημανθεί από πάμπολλους δασκάλους, στοχαστές, και θεραπευτές) η ασθένεια είναι μία δυσαρμονία της ψυχής και του πνεύματος, η οποία μπορεί να επωάζεται για χρόνια πριν εμφανιστεί στο υλικό επίπεδο ως ασθένεια του σώματος (δεν αναφέρομαι στις βαριές ασθένειες των μικρών παιδιών και των νέων, των οποίων τα αίτια – από μεταφυσική άποψη – διαφοροποιούνται αρκετά).

Σε παλιότερες εποχές η υγιεινή  της ψυχής είχε μεγαλύτερη προτεραιότητα: οι άνθρωποι ξεκινούσαν και τελείωναν την ημέρα τους με μία προσευχή, και η «ευχαριστία» πριν ή μετά το γεύμα ήταν καθημερινή πρακτική. Σήμερα όλο και λιγότεροι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να το κάνουν – και η ζωή κυλάει σε πιο επιφανειακά και μηχανιστικά επίπεδα.

 Το άγγιγμα του βάθους χρειάζεται δέος, θαυμασμό, και ευλάβεια (χωρίς τα παρελκόμενα κάποιου θρησκευτικού δόγματος). Θαυμάζουμε τα ανθρώπινα επιτεύγματα και την τεχνολογία, αλλά σπανιότερα δίνουμε χώρο στον εαυτό μας να θαυμάσει τα φυσικά  φαινόμενα: να αφήσουμε τον εαυτό μας να μαγευτεί από τον νυχτερινό ουρανό, να αφήσουμε το τραγούδι ενός πουλιού ή την ομορφιά ενός τοπίου να αγγίξει την ψυχή μας, έτσι, χωρίς σκέψεις, χωρίς αναλύσεις… Οι παλιοί  αναγνώριζαν στα φυσικά φαινόμενα την παρουσία μίας σοφίας που τους υπερέβαινε, κι αυτό το ονόμασαν «Θεό» ή «Θεούς». Με την σταδιακή επικράτηση του υλισμού και της επιστήμης «χάθηκε» ο Θεός, χάθηκε και η μαγεία, το δέος, ο θαυμασμός, η ευλάβεια, και η ανθρώπινη εμπειρία κατάντησε  ρηχή και μονοδιάστατη. Βλέπουμε πλέον τον κόσμο αποκομμένο από τη Θεία του καταγωγή – έναν κόσμο φυσικών, χημικών, και μηχανικών νόμων  χωρίς νόημα και ηθική…

Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων συρρικνώνει και τελικά φτωχαίνει την εμπειρία και την αντίληψή μας, και η ψυχή μας υποφέρει κατά τον ίδιο τρόπο που θα υπέφερε το σώμα μας από μερική αβιταμίνωση! Αυτό τις περισσότερες φορές δεν γίνεται αντιληπτό – δεν είναι κάτι που μπορεί να προσληφθεί από τις πέντε μας αισθήσεις στις οποίες βασιζόμαστε πλέον εξ ολοκλήρου (ως σύγχρονοι άνθρωποι).  Εξάλλου τα συνεχή και αδιάλειπτα ερεθίσματα που λαμβάνουμε μέσω των 5 μας αισθήσεων καταλαμβάνουν τόσο χώρο μέσα μας, που δεν έχουμε την ευκαιρία να προσλάβουμε οτιδήποτε άλλο. Ολες οι πνευματικές παραδόσεις (είτε είχαν ταμπέλες γνωστών θρησκειών είτε όχι) ανά τον κόσμο και τις εποχές τονίζουν  τη σημασία της σιωπής, της εσωστρέφειας, της αυτοπαρατήρησης, του να αφουγκραστεί κάποιος τον εσωτερικό του εαυτό… Αυτά κατά καιρούς ονομάστηκαν προσευχή, διαλογισμός, και αυτοσυγκέντρωση. Ολες οι πνευματικές διδασκαλίες μιλούν για την προσωρινή αποκοπή του ανθρώπου από τα ερεθίσματα των 5 αισθήσεων προκειμένου να έρθει σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό του και με τη σοφία του σύμπαντος.

Ενας τρόπος να έρχεται κάποιος σε επαφή με τον εαυτό του και το σύμπαν είναι μέσω της βίωσης της Τέχνης – ένας άλλος μέσω της Φύσης. Είναι οι τρόποι να ενεργοποιηθεί το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου μας, προκειμένου να εξισορροπηθεί η δράση του αριστερού…

Δεν μπορούμε να μιλάμε για ψυχική  υγιεινή εάν δεν έχουμε  βίωση της ομορφιάς και της αρμονίας, είτε μέσω της Φύσης, είτε μέσω της Τέχνης. Εάν δεν βιώνουμε, έστω και για λίγο, το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης, και του δέους. Εάν δεν δίνουμε στον εαυτό μας το χώρο και το χρόνο να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή.

Το ρέικι στις δύσκολες ώρες

Ζούμε ημέρες ζοφερές, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά. Εδώ και ένα χρόνο τα μάτια, η ψυχή και ο νους μας βομβαρδίζονται από ιστορίες καταστροφής, οι οποίες μας πλημμυρίζουν φόβο και σύγχυση. Δεν είναι μόνο οτι μας φοβίζουν οι όποιες αλλαγές, απειλείται η ίδια μας η επιβίωση, και ο νους μας δεν μπορεί να ησυχάσει τρέχοντας και κλωθωγυρνώντας το ένα τρομοσενάριο μετά το άλλο. Το σώμα αργά ή γρήγορα ακολουθεί: να οι κράμπες και τα πιασίματα, οι πόνοι και οι διαταραχές στο πεπτικό, οι αϋπνίες. Η αδρεναλίνη που εκκρίνεται από τα επινεφρίδια κρατά το σώμα και το νου σε μία εγρήγορση και μία επιφυλακή απίστευτα ενεργοβόρα, με αποτέλεσμα να συσσωρεύουμε κούραση. Κούραση σωματική, και κούραση ψυχική. Κούραση τέτοια που δεν μας αφήνει καν το περιθώριο να σκεφτούμε καθαρά! Τα ενοχλήματα στο σώμα μας και η συναισθηματική μας δυσφορία είναι τα καμπανάκια που προσπαθούν να μας αφυπνίσουν, αλλά λίγοι από μας τα εκτιμούμε ως τέτοια. Συχνά αντιδρούμε σπασμωδικά, με φόβο, και καταφεύγουμε σε γιατρούς και φάρμακα που σκοπός τους είναι να κατασιγάσουν τα νοσηρά συμπτώματα (και έτσι "να μας κάνουν καλά"). 

Μέσα σ' αυτό τον κυκεώνα και την ανασφάλεια που χαρακτηρίζει τις ημέρες μας, συχνά η εναλλακτική/ενεργειακή θεραπεία φαντάζει σαν μία άσκοπη πολυτέλεια. Θεωρώ πως ισχύει το αντίθετο.

Για την κούραση, το γιατρικό είναι η ενέργεια. Για την αδρεναλίνη, η χαλάρωση.

Ενέργεια παίρνουμε από τον ύπνο (ναι, αλλά πώς είναι ο ύπνος μας αυτό τον καιρό;), την τροφή (η οποία όλο και χειροτερεύει ως ποιότητα με την επεξεργασία που υφίσταται), και την αναπνοή (πόσο βαθιά και ήρεμα αναπνέουμε τον τελευταίο καιρό;). Και πώς να χαλαρώσουμε με τόσο φόβο μέσα μας και τόση επιθετικότητα γύρω μας;

Το ρέικι μας δίνει ενέργεια και χαλάρωση. Τόση ενέργεια και τόση χαλάρωση ώστε μετά από μία καλή συνεδρία να νιώθουμε ξεκούραστοι, με καθαρό το νου, και χαμογελαστοί. Σαν να έχουμε βγεί από έναν βαθύ και αναζωογονητικό ύπνο, κι ακόμα καλύτερα! Να μπορούμε να ρίχνουμε έστω και μία κλεφτή ματιά στον κόσμο και στη ζωή μας με άλλα μάτια. Και σιγά-σιγά,  αυτές οι κλεφτές ματιές να γίνονται όλο και λιγότερο φευγαλέες - έτσι ώστε μέσα μας να σταθεροποιείται μία κατάσταση θετική, μία κατάσταση όπου σκεφτόμαστε καθαρότερα και πιο δημιουργικά, μία κατάσταση όπου νιώθουμε οτι "μπορούμε να το παλέψουμε"... Με κάπως τακτικές συνεδρίες ο ύπνος μας βαθαίνει, οι σωματικές μας ενοχλήσεις ατονούν, και η γενική μας υγεία μπορεί να βελτιωθεί θεαματικά. Αλλά το σημαντικότερο, για μένα, είναι η επίδραση που έχει αυτή η καθαρή, φωτεινή ενέργεια του ρέικι στη σκέψη και στον ψυχισμό μας.

Αυτή τη φωτεινή ενέργεια έχουμε ανάγκη όσο τίποτα άλλο στις σκοτεινές μέρες που ζούμε...

Η Προσευχή και η Αγάπη

«Ζήτησε, και θα σου δοθεί» είπε κάποτε ο Ιησούς. Και έτσι είναι. Πιο απλά δεν γίνεται. Παρ’ όλα αυτά, όμως…

Πρέπει να ακουστείς από Εκείνους από τους οποίους ζητάς, από Αυτούς στους οποίους «προσεύχεσαι». Στην προσευχή απευθύνεσαι στο Αόρατο, στο Ανώτερο, στο Πνευματικό. «Πιστεύεις» ότι Κάποιος βρίσκεται εκεί και σε ακούει και «εισακούει» τις προσευχές σου, ή εκπληρώνει τις ευχές σου τελοσπάντων. Το θέμα είναι, σε ακούει; Ακούγεσαι;

Η επικοινωνία είναι θέμα γλώσσας, κώδικα, με οποιονδήποτε και να θέλεις να επικοινωνήσεις. Για να ακουστείς και να γίνεις κατανοητός από κάποιον πρέπει να μιλάς τη γλώσσα του – με άλλα λόγια πρέπει να εκπέμπεις στο ίδιο μήκος κύματος, πρέπει να συντονιστείς σε μία συχνότητα η οποία να μπορεί να γίνει αντιληπτή από Εκείνον (ή Εκείνη, ή Εκείνους, όποιοι κι αν είναι, όποιες κι αν είναι οι πεποιθήσεις σου για Αυτούς). Να εναρμονιστείς…

Η συχνότητα εδώ, η γλώσσα, είναι η αγάπη. Απίστευτα απλό, όπως ακριβώς το «ζήτησε, και θα σου δοθεί». Η γλώσσα, το μήκος κύματος, η συχνότητα μέσω της οποίας γινόμαστε αντιληπτοί και «ακουγόμαστε» από το Αόρατο είναι απλά: η αγάπη.

Ολοι έχουμε νιώσει την αγάπη, την έχουμε δει στα μάτια των γύρω μας, την έχουμε ακούσει στη φωνή τους, έχουμε νιώσει το άγγιγμά της στο χέρι που μας χάιδεψε κάποτε το πονεμένο μας γόνατο, όλοι μας έχουμε αγαπήσει και έχουμε αγαπηθεί, είτε το ξέρουμε είτε όχι. Στην πραγματικότητα είμαστε φτιαγμένοι από αγάπη. Αγάπη είναι αυτό που ποθούμε να εκφράσουμε αξιοποιώντας τα χαρίσματα και τα ταλέντα μας. Η αγάπη είναι αγαλλίαση, είναι η απουσία του πόνου. Η αγάπη είναι δικαιοσύνη και νοητική διαύγεια. Είναι η απουσία της αδικίας και της βλακείας. Η αγάπη είναι στον αντίποδα της τιμωρίας. Αγάπη είναι να δίνεις ελεύθερα, είναι η φυγόκεντρος κίνηση του εαυτού. Οι φιλόσοφοι και οι θεολόγοι μπορεί να διαφωνήσουν, φυσικά, στη βάση της ορολογίας και του δόγματος. Ας τους αφήσουμε. Η αγάπη είναι Πνεύμα, και το Πνεύμα δεν μπορεί να φυλακιστεί μέσα σε ανθρώπινες ορολογίες (έχει μία τάση φυγής, γουστάρει να ξεγλιστράει από φόρμες και νόρμες και νοήματα). «Το Πνεύμα όπου θέλει πνει, και τη φωνή αυτού ακούεις, και ουκ οίδας πόθεν έρχεται και πού υπάγει». Τέτοια είναι και η αγάπη. Ελεύθερη και ωραία.

Ως άνθρωποι, η Εδρα της Αγάπης βρίσκεται στην καρδιά μας, στο κέντρο όπου συναντώνται τα Ανω με τα Κάτω. Υπάρχει ένα είδος «ομφάλιου λώρου» που συνδέει το κέντρο του στήθους μας (εκεί γύρω από το φυσικό όργανο καρδιά) με την «πνευματική» μας αύρα, την αύρα που είναι μόνο ομορφιά και αγάπη, την αύρα όπου βρίσκονται όλα τα χαρίσματα με τα οποία είμαστε προικισμένοι στη ζωή αυτή. Η αύρα αυτή παραμένει ανεπηρέαστη από τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις πράξεις μας. Εκεί ζουν τα χαρίσματά μας τη δική τους ζωή, άσχετα με το τι κάνουμε ή λέμε εμείς. Ποτέ δεν χάνουμε τη σύνδεσή μας με αυτά  τα χαρίσματα (με αυτό το αυρικό «στρώμα» ή επίπεδο), αλλά επειδή  τόσο συχνά η προσοχή μας στρέφεται αλλού χάνουμε τη συνειδητή μας σχέση με αυτά.

Η αγάπη είναι δωρεάν – δεν αγοράζεται, ούτε πουλιέται. Είναι και ελεύθερη – δεν μπορεί να ζήσει στα δεσμά, ούτε  στα «πρέπει». Μπορείς να εξαναγκάσεις, να πειθαναγκάσεις, να πείσεις, να  κολακέψεις, ακόμα και να πληρώσεις κάποιον να κάνει οτιδήποτε για σένα, μα οτιδήποτε – εκτός από το να σε αγαπήσει. Είμαστε όλοι απολύτως άοπλοι μπροστά στην αγάπη. Η αγάπη μας θέτει στο  έλεος των συνανθρώπων μας. Γι αυτό είναι τόσο πολύτιμη, γι αυτό και μας φοβίζει τόσο βαθιά.

Η αγάπη είναι ενέργεια – η ενέργεια δεν γνωρίζει «εάν» «αλλά» «έτσι κι έτσι» λίγο ή πολύ. Υπάρχει, ή δεν υπάρχει. Η είσαι μέσα της, ή δεν είσαι. Η ρέει, ή δεν ρέει. Είναι μαύρο ή άσπρο, γκρίζα δεν υπάρχουν.

Ο τρόπος που φτάνει η αγάπη στην αντίληψή μας είναι μέσα από το συναίσθημα. Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα – το βιώνουμε ως τέτοιο, εξαιτίας του προαναφερθέντος ομφάλιου λώρου. Το βιώνουμε σαν μία αίσθηση στην περιοχή  της καρδιάς μας, γι αυτό και στον δυτικό πολιτισμό η εικόνα της καρδιάς δηλώνει την αγάπη (τη βλέπουμε στη διαφήμιση, στα καρτούν, στις ευχετήριες κάρτες του  Αγίου Βαλεντίνου, στα λευκώματα των μαθητριών, τη βλέπουμε χαραγμένη σε κορμούς δέντρων και γκραφιτωμένη στους βρώμικους τοίχους της πόλης…)

«Η αγάπη είναι στον αέρα» όπως έλεγε και το παλιό τραγουδάκι, “love is in the air”.Οπως έλεγε ένας αρωματοθεραπευτής ‘δεν έχεις παρά να τη μυρίσεις’.

Η αγάπη είναι η γλώσσα που μιλιέται από ολόκληρο το Σύμπαν, ορατό και αόρατο. Είναι η μόνη γλώσσα στην οποία μπορούμε να προσευχηθούμε – σε καμιά άλλη γλώσσα δεν θα καταγραφεί το αίτημα της προσευχής μας. Ετσι, όταν μία προσευχή βγαίνει από την καρδιά μας, από το σημείο εκείνο δηλαδή που συνδεόμαστε με το Πνεύμα και με τους συνανθρώπους μας, η προσευχή μας εισακούεται. Τα θαύματα είναι τα αναπόφευκτα φυσικά επακόλουθα.

Γιατί δεν υπάρχει προσευχή που να μην ακολουθείται από ένα θαύμα, ούτε θαύμα που να μην έχει προηγηθεί μια προσευχή.

Το Θεραπευτικό Αγγιγμα

Ο θεραπευτής γίνεται αγωγός της συμπαντικής ενέργειας, και με τα χέρια του δίνει την ενέργεια που λαμβάνει από το σύμπαν στον θεραπευόμενο. Ο θεραπευτής ζητά και λαμβάνει, και λαμβάνοντας, με τη σειρά του δίνει. Η ενέργεια είναι αγάπη και φως. Ο θεραπευτής γίνεται η γέφυρα μέσα από την οποία επικοινωνεί αμφίδρομα το σύμπαν με τον θεραπευόμενο.

Ο άνθρωπος, σαν σώμα και σαν ψυχή, είναι ένα σύστημα ρυθμισμένο έτσι ώστε να αυτοθεραπεύεται, να αποκαθιστά μόνο του την ισορροπία του. Αυτό που χρειάζεται είναι ενέργεια. Ο ενεργειακός θεραπευτής είναι ένα ανοιχτό κανάλι ενέργειας, συνδεδεμένος με την πηγή της συμπαντικής ενέργειας (που άλλοτε ονομάζεται «Θεός», άλλοτε «τσι», άλλοτε «πράνα», ανάλογα με τη θρησκεία, την παράδοση ή το δόγμα που ακολουθείται κάθε φορά), έτοιμος και διαθέσιμος να «μεταβιβάσει»  την ενέργεια αυτή σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε την έχει ανάγκη.

Στο «θεραπευτικό άγγιγμα» εντάσσονται  οι τεχνικές του Αγάτσου (αγάπη+shiatsu, μέθοδος της Μαρίας Σαρλέ), του Ρέικι, και των θεραπευτικών αγωγών στα ενεργειακά κέντρα του ανθρώπου (τσάκρας) όπως διδάσκονται από τη «Σχολή της Μακράς Ζωής» (Dasira Narada).

To Αγάτσου είναι η τέχνη του αγγίγματος και ο συνδυασμός διαφόρων θεραπευτικών πρακτικών, όπως τα δίδαξε η Μαρία Σαρλέ (www.agatsou.gr) κάτω από την επίβλεψη της οποίας είχα την εξαιρετική τύχη να μαθητεύσω. Μία συνεδρία Αγάτσου συνδυάζει το ενεργειακό μασάζ με τον ήχο και ενίοτε τη χρήση κρυστάλλων, ανάλογα με τις ανάγκες του θεραπευόμενου.

Το Ρέικι είναι μία πανάρχαια μέθοδος μεταβίβασης ενέργειας. Δρα στο σώμα, στην ψυχή, και στο πνεύμα του ανθρώπου, και ενισχύει την αρμονία και την ισορροπία σε όλα τα επίπεδα. Είναι μία απλή και φυσική τεχνική που απευθύνεται σε όλα τα έμβια όντα, από μωρά έως γέροντες, φυτά, και ζώα. Η ενέργεια αυτή υπάρχει διάχυτη στο σύμπαν και ο δότης / θεραπευτής απλά γίνεται κανάλι μέσω του οποίου η ενέργεια αυτή περνά προκειμένου να ενισχύσει το Νόμο της Ζωής μέσα σε κάθε έμβιο ον. Χρειαζόμαστε την ενέργεια αυτή όχι μόνο για να επιζούμε, αλλά και για να ζούμε: υγιείς στο σώμα, χαρούμενοι ψυχικά, και διαυγείς στο νου. Μία συνεδρία Ρέικι διαρκεί γύρω στη μία ώρα και είναι ένα μοναδικό, κάθε φορά, βίωμα. Για το Ρέικι υπάρχει εκτενής πλέον βιβλιογραφία, στην οποία ο κάθε ενδιαφερόμενος θα μπορούσε να εμβαθύνει. Φυσικά θα ακολουθήσουν άρθρα και από δω.

Οι θεραπευτικές αγωγές σύμφωνα με τη διδασκαλία της «Σχολής Μακράς Ζωής» (Dasira Narada)  γίνονται με την επίθεση των χεριών επάνω στα ενεργειακά κέντρα του ανθρώπου (τσάκρας) και διαρκούν 5 λεπτά, εκτός ειδικών εξαιρέσεων. Δίνονται συμπληρωματικά με τις υπόλοιπες θεραπείες, και αφεαυτές δεν έχουν χρηματικό κόστος.

Το «θεραπευτικό άγγιγμα» σε όλες του τις μορφές προσφέρει αγάπη, ανακούφιση, και χαλάρωση, χωρίς απολύτως καμία παρενέργεια. Δεν συνιστά ιατρική, ούτε υποκαθιστά την ιατρική θεραπεία. Είναι, όμως, η κάλυψη μίας βαθιάς ανθρώπινης ανάγκης...

Θεραπεία είναι...

Ξεκινώ αυτό το ιστολόγιο γιατί αρχίζω μία νέα ζωή, ως επαγγελματίας θεραπεύτρια  «εναλλακτικών» ή «συμπληρωματικών», όπως ονομάζονται,  μεθόδων.  

Είναι πολλά χρόνια τώρα που παράλληλα με  τις συμβατικές μου σπουδές και επαγγελματικές ενασχολήσεις εξερευνώ το χώρο της πνευματικότητας και της εναλλακτικής θεραπευτικής, και εκπαιδεύομαι. Μέσα στα 25 περίπου χρόνια της θητείας μου ως μαθήτρια στο χώρο αυτό, έχω περπατήσει αρκετά μονοπάτια, έχω βιώσει θαύματα και απογοητεύσεις, έχω λάβει διδασκαλίες και πρακτικές, έχω «παίξει» και έχω συνεργαστεί, έχω πειραματιστεί πολύ. Ενιωσα ότι έφτασε πλέον η ώρα να μοιραστώ την εμπειρία και τις αποκτηθείσες γνώσεις μου, που πλέον έχουν περάσει από τη διαδικασία της απόσταξης, στην πρακτική εφαρμογή της Θεραπευτικής Τέχνης.

Οι μέθοδοι στις οποίες έχω εκπαιδευτεί επιδρούν πρωτίστως στο ενεργειακό (ηλεκτρομαγνητικό) πεδίο του ανθρώπου, και δευτερευόντως στο φυσικό του σώμα. Βοηθούν στο να τροποποιηθούν οι συχνότητες στις οποίες δονείται το ηλεκτρομαγνητικό μας πεδίο (σκεφτείτε το λιγάκι σαν να βρίσκουμε τη σωστή συχνότητα του σταθμού που θέλουμε να ακούσουμε στο ραδιόφωνο!) έτσι ώστε να επέλθει ή/και να διατηρηθεί η καλή λειτουργία του οργανισμού. Ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα σοφά κατασκευασμένο, προγραμματισμένο να μπορεί να αυτοθεραπεύεται, εφόσον διαθέτει την απαιτούμενη ενέργεια. Η ενέργεια που διαθέτουμε την κάθε στιγμή εξαρτάται από τον τρόπο ζωής μας, την διατροφή μας, την ποιότητα του ύπνου μας, τα συναισθήματα, και τις σκέψεις μας. Όλα αυτά τροποποιούν το ενεργειακό μας πεδίο, που ναι μεν στα κοινά μάτια είναι αόρατο, αλλά μας είναι αισθητό στο πόση ευεξία, γαλήνη, διαύγεια και χαρά αισθανόμαστε κάθε φορά. Οι ενεργειακές συμπληρωματικές θεραπείες σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστούν τη σχέση του ασθενούς με την κλασική ιατρική φροντίδα, αλλά λειτουργούν ενισχυτικά προς αυτήν.

Ονόμασα το ιστολόγιο «Συν-Θεραπεία»  για δύο λόγους:  στην πορεία της μαθητείας μου βγήκαν αρκετοί συνδυασμοί μεθόδων και τεχνικών. Επίσης, είναι  πεποίθησή μου ότι θεραπευτής και θεραπευόμενος συνεργάζονται για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η μέχρι τώρα εμπειρία μου έχει δείξει ότι η θεραπεία δεν είναι υπόθεση ενός ανθρώπου (ειδικού, θεραπευτή) που επιδρά (με την τεχνική του, ή το χάρισμά του) πάνω σε έναν άλλον (ασθενή, θεραπευόμενο).  Τόσο η σωματική όσο και η ψυχονοητική υγεία εξαρτώνται από τη στάση μας προς τη ζωή, προς τους συνανθρώπους μας, και ουσιαστικά προς τον εαυτό μας. Για μένα θεραπεία σημαίνει αποκατάσταση της ισορροπίας, της καλής σχέσης ανάμεσα στο σώμα, στην ψυχή, και στο πνεύμα μας. Σ' αυτό παίζει πρώτιστο ρόλο αφενός η ανακούφιση του πόνου, και αφετέρου η εμπειρία της χαλάρωσης, της χαράς, της εσωτερικής γαλήνης. 

Ο θεραπευτής, είτε ασκεί το θεραπευτικό άγγιγμα, είτε τοποθετεί κρυστάλλους, είτε κάνει συνεδρίες αύρα-σώμα, είτε συμβουλεύει για τη χρήση ανθοϊαμάτων, άλλοτε παίζει ρόλο καταλύτη άλλοτε ρόλο καθρέφτη για τον θεραπευόμενο. Εμπλέκεται στην όλη διαδικασία με ταπεινοφροσύνη και σεβασμό για την προσωπικότητα και το δρόμο ζωής του ανθρώπου που ήρθε για να βοηθηθεί, δίνοντάς του χώρο και χρόνο για χαλάρωση, ανακούφιση, και βαθύτερη, πιθανώς, συνειδητοποίηση των χαρισμάτων του και του θαύματος της ίδιας της ζωής.  Σύμφωνα με τη Μαρία Σαρλέ «Θεραπεία σημαίνει το δικό μου θεϊκό κομμάτι να ενώνεται με του άλλου και με το θεϊκό στοιχείο που υπάρχει στο Σύμπαν».