Δεν υπάρχει αρχή. Αρχίζουμε από κει που βρισκόμαστε. Σταματάμε όπου κουραστούμε, ή συγκινηθούμε. Και προχωράμε. Στην αρχή υπάρχουν διάσπαρτα στοιχεία, σημασίες, μέθοδοι, σχήματα, αριθμοί, θεωρίες, συναισθήματα, προθέσεις, κτλ. Σιγά-σιγά όλα αυτά θα έρθουν και θα γίνουν ένα μέσα μας. Σιγά-σιγά, θα μπούμε στο ΟΛΟΝ.
H μαντάλα είναι σύμβολο αρχετυπικό, γιατί υπάρχει παντού, σε ολόκληρη τη Δημιουργία, από τα πολύ μικρά ως τα πολύ μεγάλα, από τον Μικρόκοσμο ως τον Μακρόκοσμο. Τα πάντα έχουν ένα κέντρο, και μία περιφέρεια - διευρυνόμενη ή ελαττούμενη, δεν έχει σημασία. Η Μεγάλη Εκρηξη ξεκίνησε από ένα κέντρο, ένα σημείο "υπέρπυκνο και υπέρκυρτο", και εξαπλώθηκε προς κάθε κατεύθυνση. "Εν Αρχή Ην ο Λόγος": ο Λόγος, και σαν ήχος ακόμα, ξεκινά σαν μία "κουκκίδα", ένα σημείο-κύμα στο χώρο και στο χρόνο, το οποίο, καθώς συνεχίζεται η εκφορά του εξαπλώνεται για να γεμίσει το χωροχρόνο, και διανύει αποστάσεις προς κάθε κατεύθυνση. Σε κύκλο, σαν ένα βότσαλο που τάραξε τα νερά μία ήσυχης λίμνης. Ετσι γεννήθηκε το σύμπαν, έτσι γεννιέται ο άνθρωπος. Ολα τα πράγματα που υπάρχουν όλες οι υπάρχουσες και οι εν δυνάμει μαντάλες είναι φράκταλ της πρώτης αυτής Μεγάλης Μαντάλας, της Δημιουργίας.
H Δημιουργία ξεκινά από το
κέντρο, το πνεύμα, την πρωταρχική σπίθα, το πρώτο κύτταρο: το δημιουργημένο (ον) για να γνωρίσει τον εαυτό του, την καταγωγή του, τη φύση του, δεν ξεκινά από το πρώτο κύτταρο, το κέντρο γιατί δεν ξέρει κάν ποιό είναι, πού βρίσκεται! Ο άνθρωπος (που η κυκλική του μορφή δεν είναι ορατή στα μάτια των περισσοτέρων) για να γνωρίσει τον εαυτό του ξεκινά από την "επιφάνεια", την περίμετρο του κύκλου του, και από κει προχωρά στα ενδότερα.
Λέει ο Κ. Γιούνγκ: "Ζωγράφιζα κάθε πρωί, σ' ένα μπλοκάκι, ένα μικρό κυκλικό σχήμα, μια μαντάλα, που φαινόταν οτι αντιστοιχούσε στην εσωτερική μου κατάσταση της συγκεκριμένης εποχής. Με τη βοήθεια αυτών των σχεδίων μπορούσα να παρατηρήσω τις μεταμορφώσεις από μέρα σε μέρα... Οι μαντάλες μου ήταν κρυπτογραφήματα όπου μπορούσα να δω τον εαυτό μου να εργάζεται δυναμικά"
(μτφ. από το "Memories, Dreams, Reflections")
Ο κύκλος είναι αέναος, και έχει ένα κέντρο. Εάν έχει δύο, το ονομάζουμε "έλλειψη", γιατί κάτι λείπει. Οταν ολοκληρωθεί αυτό που λείπει, γίνεται πάλι κύκλος - ολόκληρο, Ενα. Ο κύκλος έχει άπειρες ακτίνες, άπειρους δρόμους προς το κέντρο. Δεν υπάρχει ακτίνα καλύτερη ή χειρότερη, ωραιότερη ή ασχημότερη, όλες οδηγούν στο κέντρο: όλοι οι δρόμοι προς το κέντρο είναι ισότιμοι. Για τον Αναζητητή, για τον μυστικιστή, αυτό το κέντρο είναι η σύνδεσή του με το Πνεύμα, το Θεό, το Ατμαν, τον Εσωτερικό Χριστό, τον Πυρήνα της Υπαρξης. "Ολοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη", και όλοι είναι σεβαστοί.
Μέσα στον κύκλο εγγράφονται όλα τα σχήματα, μέσα στον κύκλο χωράνε όλοι οι αριθμοί. Μέσα στον κύκλο ιεραρχία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει πάνω και κάτω, ανώτερο ή κατώτερο: το μόνο που μπορεί να οριστεί ως διαφορά είναι οι αποστάσεις από το κέντρο. Μέσα στην καθημερινότητά μας δεν μπορούμε αληθινά να ξεχωρίσουμε πόσο κοντά βρίσκεται ένας άνθρωπος στο "κέντρο" του, αυτό δεν είναι κάτι που φαίνεται στις εξωτερικές του εκδηλώσεις.
Τα πρώτα σχήματα που φτιάχνουν τα παιδιά μόλις μπορέσουν να ελέγξουν τη γραφίδα, είναι κύκλοι - οι οποίοι γρήγορα μεταμορφώνονται σε πρόσωπα, ήλιους, και λουλούδια. Οι ψυχολόγοι λένε οτι ο κύκλος είναι σημαντικό στοιχείο στην ωρίμανση της έννοιας του εαυτού. Οι κύκλοι μας θυμίζουν την πρώτη μας αίσθηση του υπάρχειν σε ένα "χώρο", μας πάνε πίσω στις πρώτες μας εμπειρίες της ασφαλειας. Μας θυμίζουν τη χαρά που πρωτοβιώσαμε με τις πρώτες μας ζωγραφιές, όταν πρωτοκαταφέραμε να οδηγήσουμε το χέρι που κρατούσε το μολύβι εκεί που θέλαμε, για να φτιάξουμε ένα πρώτο διακριτό σχήμα. Ως ενήλικες μας βοηθάει να "κεντραριστούμε" ψυχολογικά - είναι μια συνέχεια της διαδικασίας που ξεκινήσαμε ως παιδιά.
Εάν σταθούμε, εάν καθίσουμε σ' ένα χώρο ανοιχτό, σ' ένα λιβάδι, στην ανοιχτή θάλασσα, στην έρημο, και κοιτάξουμε ψηλά, ο ορίζοντάς μας είναι κυκλικός, είναι ένας θόλος. Και εμείς πάντα βρισκόμαστε στο κέντρο του. Βρισκόμαστε πάντα στο κέντρο του δικού μας ορίζοντα. Εκεί βρίσκονται και οι τέσσερεις κατευθύνσεις: μπροστά μας, πίσω μας, δεξιά και αριστερά μας - τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ολα τα σύμβολα είναι κωδικοποιημένες απεικονίσεις ιδεών που υπάρχουν μέσα μας (πού; σ' αυτό που ονομάστηκε από τον Γιούνγκ "συλλογικό ασυνείδητο", στο οποίο έχουμε πρόσβαση όταν λειτουργούμε με το δεξιό εγκεφαλικό μας ημισφαίριο). Αναγνωρίζουμε τα σύμβολα, γιατί μας μιλούν μια γλώσσα χωρίς λόγια, μας συγκινούν. Μέσα στη συγκίνηση υπάρχει η λέξη κίνηση. Κάτι κινείται μέσα μας, κάτι αρχίζει να ρέει. Τα σύμβολα γεννούν μέσα μας συναισθήματα, με πρώτο το συναίσθημα της οικειότητας. Τα σύμβολα είναι Πύλες Ιδεών, πύλες έμπνευσης: κάθε φορά εισέρχεται μέσα μας αυτό που εκείνη τη στιγμή μας χρειάζεται, ή / και μας ταιριάζει, ή / και μπορούμε να κατανοήσουμε, να απορροφήσουμε. Τα σύμβολα λένε διαφορετικά πράγματα στον καθένα μας την κάθε περίοδο της ζωής μας.
.jpg)
Ο κύκλος είναι το πρώτο, το απλούστερο, και ίσως το βαθύτερο σύμβολο που θα συναντήσουμε ποτέ στην ένσαρκη ζωή μας. Κάθε φορά που τον προσεγγίζουμε, με οποιοδήποτε τρόπο, τα δώρα του είναι πάντα εκεί, προσβάσιμα στον δεξιό μας εγκέφαλο και στο υποσυνείδητό μας: μένει μόνο σε μας να τα χαρούμε, να ωφεληθούμε από αυτά, και ίσως να "μεταφράσουμε" κάποια από αυτά ώστε να γίνουν κατανοητά και αξιοποιήσιμα και από τον αριστερό μας εγκέφαλο.
