Χειμερινό Ηλιοστάσιο

Είναι το μεσοχείμωνο, η ώρα που ο ήλιος "στέκεται". Η μικρότερη μέρα, η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου (στο βόρειο ημισφαίριο). Από την επομένη, ο ήλιος θα αρχίσει να λάμπει περισσότερο, λεπτό με λεπτό κάθε μέρα. Μέχρι που θα φτάσει η μεγαλύτερη μέρα και η μικρότερη νύχτα, το μεσοκαλόκαιρο, και πάλι.  Την αξία του  ρυθμού στη ζωή μας την καταλάβαιναν καλύτερα οι παλαιοί: εμείς την αισθανόμαστε μόνο σε καμιά κρίση καρδιακής αρρυθμίας!

η φωτογραφία είναι από τη ΝΑSA

Το φως είναι λιγότερο, γι αυτό και πιο πολύτιμο, γι αυτό κάθε  πρωί που το βλέπουμε να λάμπει στις δροσοσταλίδες από τον πάγο που λιώνει, κάτι μέσα μας σκιρτάει.

Το ηλιοστάσιο είναι μία στιγμή σταματήματος, παύσης, σιωπής. Σηματοδοτεί τη φυσική μας παρόρμηση να σταματήσουμε για λίγο την εξωστρεφή  δραστηριότητα και να εσωστραφούμε: να δούμε πού στεκόμαστε στον τόπο και στο χρόνο, εντός μας και εκτός μας. Να σταθούμε, να νιώσουμε την παύση και την σιγή, να αφεθούμε να είμαστε χωρίς να κάνουμε, να τιμήσουμε το εντός μας φως αλλά και το εντός μας σκοτάδι (που μας επιτρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε  το φως), χωρίς να κρίνουμε ή να θέλουμε να αλλάξουμε τίποτα. Είναι η ώρα της ήσυχης αυτοπαρατήρησης, της μοναδικής διαδικασίας που μπορεί να επιφέρει την αληθινή μεταμόρφωση. Είναι η νύχτα που πρέπει να προηγηθεί της ημέρας. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ρυθμού που μας κρατά  στη ζωή.

Εξάλλου δεν μπορεί να γίνει κανένα (νέο) ξεκίνημα χωρίς πρότερο σταμάτημα.

Time Therapy

Υπάρχουν φορές στη ζωή μας που όσο καλά, βαθιά, και διεξοδικά κι αν περιγράφουμε ή αναλύουμε το πρόβλημα, λύση ικανοποιητική δεν καταφέρνουμε να βρούμε. Αυτό συμβαίνει κυρίως στα ψυχολογικά μας... Αν, όμως, όπως είχε πει κι ο Αϊνστάιν, ένα πρόβλημα δεν λύνεται από το ίδιο επίπεδο όπου δημιουργήθηκε, σε ποιό επίπεδο πρέπει να προστρέξουμε για να το λύσουμε;

Υπάρχουν φορές που κάνουμε το ίδιο σφάλμα ξανά και ξανά, και παρατηρούμε στον εαυτό μας το ίδιο ελάττωμα να αναδύεται στερεοτυπικά και να μας ταλανίζει (κι εμάς και τους γύρω μας). Και προσπαθούμε "να το αποβάλλουμε", "να το διορθώσουμε", και σαν "καλά παιδιά" να μην το ξανακάνουμε. Τα βάζουμε με τον εαυτό μας, παίρνουμε συμβουλές από σοφούς διάφορους, και προσπαθούμε. Αλλά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το καταπιέζουμε για λίγο καιρό, να το αρνούμαστε στον εαυτό μας, και νά 'το πάλι!

Συχνά κατακλυζόμαστε από φόβο και άγχος που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, με αποτελέσματα που εκτείνονται από το να χάνουμε τον ύπνο μας προσωρινά μέχρι να παθαίνουμε αυτοάνοσα νοσήματα.

Υπάρχουν όμως και φορές στη ζωή μας που ο χρόνος χάνεται: είμαστε τόσο απόλυτα αφοσιωμένοι σ' αυτό που ζούμε, είμαστε στην αρχή ενός τρελλού μεγάλου έρωτα, απολαμβάνουμε ένα ηλιοβασίλεμα και είμαστε τόσο αφημένοι στη στιγμή, που βρισκόμαστε "εκτός τόπου και χρόνου". Εκεί, σ' αυτό το άχρονο πεδίο, σ' αυτή την άλλη διάσταση, στην λεγόμενη εξωσωματική συνειδητότητα, ερχόμαστε σ' επαφή με την πηγή της θεραπείας. 

Σύμφωνα με  τη φιλοσοφία του Time Therapy, στο ενεργειακό πεδίο που μας περιβάλλει (στην αύρα μας, δηλαδή) διακρίνονται τρία επίπεδα: το φυσικό (η αύρα του φυσικού μας σώματος), το ψυχονοητικό (τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας), και το πνευματικό. Αυτό το πνευματικό επίπεδο το ονομάζει και αύρα των χαρισμάτων, γιατί εκεί βρίσκονται όλα μας τα χαρίσματα, όλες μας οι ιδιαίτερες ποιότητες, όλες μας οι πνευματικές αρετές (για να χρησιμοποιήσω την ορολογία μίας άλλης παράδοσης) με τα οποία είμαστε προικισμένοι, και τα οποία παραμένουν αναλλοίωτα και πάντα φωτεινά άσχετα με τη χρήση (την κατάχρηση, ή τη μη-χρήση) που τους κάνουμε. Αυτό το πνευματικό επίπεδο είναι ακριβώς η άλλη διάσταση, η εκτός χρόνου - με αυτό το επίπεδο θα πρέπει να συνδεθούμε προκειμένου να έρθουμε σε επαφή με τα ιδιαίτερα χαρίσματά μας. Αντίστροφα, πάλι, όταν εκφράζουμε ένα μας χάρισμα, με αυτό ακριβώς το επίπεδο συνδεόμαστε. Εκφράζοντας τα χαρίσματά μας γινόμαστε δημιουργικοί και ευτυχείς, και αντιμετωπίζουμε τη ζωή με δύναμη και θάρρος...

Το Time Therapy είναι μία ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, η οποία συνδυάζει την ψυχοθεραπεία, τον μοντέρνο διαλογισμό, και συγκεκριμένες ενεργειακές ασκήσεις. Στόχος της είναι να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να έρθει σε επαφή με τα χαρίσματά του, να συνδεθεί με αυτά, και να τα εκφράσει προκειμένου να ζήσει μια πλήρη, δημιουργική, και ευτυχισμένη ζωή με εσωτερική γαλήνη και ζωτικότητα.

Η κλασική ψυχολογία προσπαθεί να κατανοήσει, να εξερευνήσει και να βοηθήσει τον άνθρωπο μέσα στα φυσικά όρια του χώρου και του χρόνου, συχνά αναλύοντας την προσωπική του ιστορία. Ανατρέχει στο παρελθόν, το ξαναφέρνει στο προσκήνιο και το αναλύει, με σκοπό να επιλύσει τα προβλήματα του σήμερα. Η πνευματικότητα κινείται και εξερευνά το πέραν του χωροχρόνου. 

Το Time Therapy γεφυρώνει την ψυχολογία με την πνευματικότητα, φέρνοντας τον άνθρωπο σε επαφή με το άχρονο, με αυτό που είναι πέρα από το δίπολο σώμα-νους. Η "διάλυση" του χρόνου δημιουργεί μία άμεση σύνδεση με την αύρα των χαρισμάτων, με την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, τα κύρια χαρακτηριστικα της οποίας είναι η αγάπη, η συμπόνοια και η συνειδητότητα. Η αγάπη, η χαρά, και η ειρήνη είναι φυσικές καταστάσεις του άχρονου εαυτού μας, στις οποίες όλοι μπορούμε να έχουμε πρόσβαση.

Οταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας, οι περισσότεροι από μας επικεντρωνόμαστε στα προβλήματα και στις αδυναμίες μας. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Time Therapy, οι αδυναμίες μας είναι τα συμπτώματα των ανεκδήλωτων χαρισμάτων μας. Ενας άνθρωπος που έχει το χάρισμα του ηγέτη, για παράδειγμα, μη έχοντας βρεί τον τρόπο να εκφράσει το χάρισμά του, εκφράζεται με αυταρχικότητα και απολυτότητα σαν ένας μικρός (ή μεγάλος!) τύραννος. Ενας άνθρωπος που έχει το χάρισμα του μαχητή, μη βρίσκοντας υγιή διέξοδο να εκφράσει τη μαχητικότητά του γίνεται απαισιόδοξος, μεμψίμοιρος και αυτοκαταστροφικός. Ενας άνθρωπος που αγαπά την ομορφιά, έχοντας το χάρισμα του δασκάλου και μη βρίσκοντας διέξοδο να το εκφράσει γίνεται επικριτικός και αυστηρός με την αισθητική των γύρω του, με το πώς πρέπει να είναι ή να μην είναι τα πράγματα...

Συνηθίζουμε να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη για τα δεινά μας. Εργαζόμενοι για την ανεύρεση και σύνδεση με τα χαρίσματά μας, μαθαίνουμε να παίρνουμε την ευθύνη για τη ζωή και την ευτυχία μας στα δικά μας χέρια, κατακτώντας έτσι και την ανεξαρτησία της προσωπικότητάς μας. Μαθαίνουμε οτι η αληθινή κατανόηση δεν βγαίνει μέσα από την εξωτερική εμπειρία ή την μέχρι τώρα γνώση μας, αλλά από την 'σιωπή' (stillness) στην οποία βρισκόμαστε ερχόμενοι σε επαφή με το άχρονο.

Ο φόβος είναι η ροή της ενέργειας που βιώνουμε όταν αντιμετωπίζουμε το άγνωστο. Οι περισσότερες σκέψεις μας υποκινούνται από τον φόβο μας για το μέλλον. Ο φόβος αυτός μας κάνει να γαντζωνόμαστε στο παρελθόν (που είναι κάτι σίγουρο και "αναλλοίωτο"), με αποτέλεσμα να σπαταλούμε την ενέργεια που θα μπορούσαμε να έχουμε διαθέσιμη για το παρόν. Το Τime Therapy μας βοηθά να ερχόμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, και στο πώς να επιτρέπουμε στο φόβο μας να μεταλάσσεται σε επίγνωση, γαλήνη και αγάπη μέσα από μια λεπτή 'θλίψη' (χαρμολύπη, σε άλλη παράδοση) που προκύπτει από την άφεσή μας στη ροή της ιδιαίτερης ενέργειάς του. 

Για τον θεραπευτή, το Time Therapy είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να ακούει και να προσλαμβάνει τον θεραπευόμενο - σε μία συνεδρία, παράλληλα με την λεκτική γίνεται και (συνειδητή) ενεργειακή επικοινωνία μεταξύ του θεραπευτή και του θεραπευόμενου. Στόχος του θεραπευτή είναι να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες προκειμένου ο θεραπευόμενος να δει και να εκδηλώσει τα χαρίσματά του, για να τους δώσει και το χώρο να ανθίσουν. Αυτό δημιουργεί χαρά, γαλήνη και ευεξία αφενός, αλλά βοηθά επίσης στο να μπορέσει ο θεραπευόμενος να εκδιπλώσει και να εκφράσει τις εν δυνάμει ικανότητές του προκειμένου να εκληρώσει το σκοπό της ύπαρξής του.

Το Time Therapy είναι το δώρο που έδωσε ο Ελβετός θεραπευτής και δάσκαλος Manuel Schoch (1946-2008) στην ανθρωπότητα. Είναι ένα εργαλείο για να βρούμε αφενός την ευτυχία και αφετέρου τη σύνδεσή μας με το πνεύμα και τον σκοπό της ζωής μας. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε "πνευματική ψυχοθεραπεία".

Περισσότερα για τον Μάνουελ Σοχ  εδώ και εδώ και εδώ.

Σήμερα την διδασκαλία του Μάνουελ την συνεχίζει με σεβασμό και αγάπη η σύζυγός του Εφη Σπηλιώτη - Σοχ http://www.timetherapie.ch/en/

Πνευματικότητα

Γίνεται τόσος λόγος γι αυτήν, τι είναι τι δεν είναι. Βαδίζοντας το μονοπάτι αυτό, κάθε φορά δίνουμε διαφορετικούς ορισμούς και εξηγήσεις, σε κάτι που δεν περι-ορίζεται ούτε και εξηγείται επακριβώς με λέξεις. Νιώθουμε την ανάγκη να δώσουμε ορισμούς τόσο για να μοιραστούμε το βίωμά μας, και, γνωρίζοντας οτι τα βιώματα των συνανθρώπων μας συχνά φωτίζουν και το δικό μας νου, ελπίζουμε οτι μπορεί να υπάρχει και κάποια πιθανότητα να βοηθήσει κάποιον και το δικό μας βίωμα, και οι δικές μας λέξεις.

Πνευματικότητα (για μένα, κατά την παρούσα στιγμή που γράφω) είναι να σέβεσαι και να τηρείς τους πνευματικούς νόμους. Είναι ο βαθμός επαφής και ταύτισης με  το Πνεύμα (που "όπου θέλει πνει"!), με αυτό που κάποιοι ονομάζουν "ανώτερο εαυτό", "εν ημίν θεό". "θείο σπινθήρα", κτλ. Αυτό. Τίποτα πιο απλό, τίποτα πιο δύσκολο, τίποτα λιγότερο συνταρακτικό, τίποτα λιγότερο μεγαλειώδες, τίποτα πιο άπιαστο (όταν δεν έχει έρθει η ώρα). Πνευματικότητα είναι ν' ακούς τη φωνή του πνεύματός σου, που σου μιλά μέσα από την καρδιά.

Η καρδιά του ενός του λέει να εξερευνήσει τη ζούγκλα, του άλλου του λέει να απελευθερώσει ένα λαό, του άλλου του λέει να βοηθήσει τα παιδιά της γειτονιάς του να προχωρήσουν τις σπουδές τους, του άλλου του λέει να γίνει πυροφύλακας στην Πάρνηθα, του άλλου του λέει να παρατήσει την καλοπληρωμένη του δουλίτσα ή την ζάμπλουτη σύζυγο... Δεν μπορούμε να κρίνουμε "πόση" πνευματικότητα έχει κάποιος από το τι κάνει. Τουλάχιστον όχι γενικά, και όχι με το νου μας.

Το σίγουρο είναι οτι το πνεύμα εντός δεν θα σου πει ποτέ να κάνεις κάτι που να παραβιάζει το νόμο της ζωής, κάτι που να μην είναι έντιμο, καθαρό, σύμφωνο με το νόμο της αγάπης. Αλλά ακόμα και αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε εκ πρώτης όψεως. Και το δέντρο από τους καρπούς του κρίνεται (απλά πρέπει να περιμένουμε να ωριμάσουν για να τους γευτούμε).

H πνευματικότητα ούτε ζητά ούτε συνεπάγεται απόσυρση από τα εγκόσμια στις μέρες μας. Οταν αποκτήσεις σύνδεση με το Πνεύμα, το Εγώ, τη Μόνιμη Προσωπικότητα, τότε μπαίνεις σε δράση. Σε δράση εντός του κόσμου, εντός της κοινωνίας με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο (οι πρώτοι χριστιανοί, ας πούμε, έγιναν δάσκαλοι και μάρτυρες, εργάστηκαν μέσα στην κοινωνία - το ίδιο και άνθρωποι όπως ο Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, και άλλοι που δεν είναι ευρέως γνωστοί).

Οταν έχει αποκατασταθεί αυτή η σύνδεση, ότι και να κάνεις, εφόσον γίνεται συνειδητά, είναι πνευματικό (και έχει αποτέλεσμα μέσα στις συνειδήσεις των ανθρώπων).

Η σύνδεση αυτή, έχει διαβαθμίσεις, φυσικά, όπως όλες οι συνθήκες της ανθρώπινης ζωής. Αλλιώτικα είναι να πιάσεις το χέρι κάποιου, αλλιώτικα να τον αγκαλιάσεις φιλικά, αλλιώτικα να τον κρατήσεις ώρα πολλή στην αγκαλιά σου, αλλιώτικα να έχεις πλήρη ερωτική επαφή. Αυτό επεδίωκαν πάντα οι μυστικιστές: η πλήρης ένωση με το "Θείον" είναι ακριβώς αυτό, η πλήρης και σε μόνιμη βάση σύνδεση με το Πνεύμα. Σιγά-σιγά όλοι προς τα κει οδεύουμε, είτε το ξέρουμε σήμερα είτε όχι. Και μονοπάτια υπάρχουν τόσα όσα και οι άνθρωποι που τα βαδίζουν.

Η Καρδιά

Καρδιές βλέπουμε παντού. Διαθέτουμε κι εμείς από μία. Για την καρδιά μιλούν πολλοί: μυστικιστές, εραστές, ρομαντικοί, φιλόσοφοι, καρδιολόγοι. Το σχήμα τους μας φέρνει στο νου ένα σωρό πράγματα, κυρίως την αγάπη (πλησιάζει και η περίφημη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου - κάποιοι, πιο ψαγμένοι, γνωρίζουν οτι υπάρχει κι ένας Αγιος Ερωτας, αλλά αυτόν δεν τον γιορτάζουμε με καρδούλες, ραβασάκια, και ρομαντικά γεύματα, δεν ξέρουμε καν πότε γιορτάζει).

Κάποιοι σύγχρονοι (δάσκαλοι, μυστικιστές) λένε οτι η καρδιά είναι "το όργανο του πνεύματος". 

Βρίσκεται στο κέντρο μας, στο κέντρο του οργανισμού μας, στο κέντρο του φυσικού και του ενεργειακού μας σώματος. Ενώνει τα άνω και τα κάτω. Σαν ενεργειακό κέντρο (τσάκρα, που έλεγαν και οι αρχαίοι Ινδοί) είναι ένας τεράστιος μετασχηματιστής ενέργειας. Το νιώθουμε να δονείται ή και να στροβιλίζεται, το νιώθουμε να "ανοίγει": όταν ερωτευόμαστε, όταν συγκινούμαστε, όταν αγκαλιαζόμαστε με αγάπη, όταν χαιρόμαστε με κάτι ωραίο, αληθινό, ή καλό. Η αγκαλιά φέρνει δύο καρδιακά  κέντρα κοντά, σε φυσική επαφή, και συν-δονούνται. Για αυτό μας αρέσουν τόσο οι αγκαλιές, γι αυτό αγκαλιάζονται οι άνθρωποι. Η αγκαλιά είναι πνευματικός νόμος, κι ας μην το ξέρουμε.

Από δω και στο εξής θα ακούμε πολλά σε σχέση με το όργανο αυτό, φυσικό και ενεργειακό. Είναι ακριβώς το όργανο που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε τη ζωή μας με ειρήνη, αρμονία, σεβασμό, αλληλεγγύη, πνευματικότητα, και πρέπει να βρίσκεται σε καλή υγεία! Γι αυτό όλο και περισσότερο θα ακούγονται όροι όπως "η νοημοσύνη της καρδιάς", "η ευφυία της καρδιάς", "η σοφία της καρδιάς", "η καρδιακή αναπνοή" "η ενέργεια της καρδιάς", "η οδός της καρδιάς", "η λογική της καρδιάς"... 

Γιατί η καρδιά έχει τη δική της λογική, η οποία συχνά αντιτίθεται στη λογική του μυαλού. Είναι οι διαφορετικές "λογικές" των δύο εγκεφαλικών ημισφαιρίων, του δεξιού και του αριστερού (για τα οποία έχει γίνει λόγος παλαιότερα σ' αυτό εδώ το ιστολόγιο). Η καρδιά δεν είναι το συναίσθημα, αλλά εκφράζεται με το συναίσθημα. Η ευφυία της καρδιάς (την οποία κάποιοι ονομάζουν και διαίσθηση) γνωρίζει εν ριπή οφθαλμού το ποιόν του ανθρώπου που συναντά για πρώτη φορά, και αυτό μας το γνωστοποιεί με ένα συναίσθημα (συμπάθειας, οικειότητας, αντιπάθειας, φόβου, άγχους, ευχαρίστησης). Στο χέρι μας είναι να το λάβουμε ή όχι υπόψιν. Η καρδιά σέβεται την ελευθερία μας, δεν επιβάλλεται εάν δεν της  το επιτρέψουμε, είναι ο εντός μας ευγενής. Και είναι θηλυκή.

Στην καρδιά μας μέσα γίνεται ο Ιερός Γάμος, η καρδιά είναι ο ναός όπου ενώνεται το εντός μας άρρεν με το εντός μας θήλυ. Αυτό επεδίωκαν και οι "ησυχαστές πατέρες" της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης με την περίφημη "προσευχή του Ιησού": εκείνοι τότε το έλεγαν "η κάθοδος του νου στην καρδιά". Ενας σύγχρονος μεταφυσικός φιλόσοφος λέει οτι αυτό είναι και το τέλος της γήινης διαδρομής μας.

Η καρδιά είναι δέκτης φωτός. Δέκτης συγχρόνως και πομπός. Δέχεται φως, το μετασχηματίζει, και το εκπέμπει: στο φυσικό μας σώμα το νιώθουμε σαν υγεία και ευεξία. Το συναισθηματικό μας σώμα το προσλαμβάνει σαν  διάθεση καλωσύνης, κάποιες φορές σαν μια παράξενη "χαρμολύπη", ένα συναίσθημα γλυκειάς γαλήνης. Το φως αυτό στο νου μας το βιώνουμε σαν διαύγεια σκέψης, μια άνεση σύλληψης και συσχετισμού ιδεών, μια νότα "μεγαλοφυίας" ακόμα-ακόμα. Σοφία. Μια πρόγευση ουρανού.