Τα Χαρίσματα στη Ζωή μας (ή, Όταν ο Ηρωας Γίνεται Μάγος)

Σκοπός του Ταξιδιού του Ήρωα μέσα στον καθένα μας είναι για να ανακαλύψουμε ποιοί είμαστε: στο ταξίδι της ζωής μας δοκιμαζόμαστε σε διάφορα πεδία, και μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε τις ευκολίες και τις δυσκολίες μας, μαθαίνουμε τα χαρίσματά μας με τα οποία ήρθαμε να υπηρετήσουμε την κοινότητά μας στη γη (άλλοι το λένε «πνευματικές αρετές με τις οποίες ήρθαμε να συμβάλλουμε στο θείο σχέδιο», κτλ).

Στο τέλος του ταξιδιού, του επιτυχούς ταξιδιού (που δεν κόλλησε σε κανέναν από τους παραπάνω ρόλους/φάσεις), ο Ηρωας γίνεται ο Μάγος, ο κύριος των ενεργειών. Και επιστρέφει στην κοινότητα: άλλος με χαρίσματα θεραπευτή, άλλος με χαρίσματα οργάνωσης ή διοίκησης, άλλος με χαρίσματα δασκάλου, εμψυχωτή κτλ. Είναι πολλά τα χαρίσματα που μας δίνονται ανάλογα με την εργασία που χρειάζεται να προσφέρουμε, και τα χαρίσματα αυτά τα ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Από τα χαρίσματα αυτά πηγάζουν και τα μαθήματα που έχουμε να πάρουμε στη ζωή μας (το επονομαζόμενο και «κάρμα» από κάποιες παραδόσεις), όπως και η «σκιά» μας.

Το χάρισμα του δάσκαλου, για παράδειγμα: κάποιος γεννιέται με χάρισμα λόγου και πειθούς, χάρισμα μετάδοσης πληροφοριών και γνώσεων. Είναι οι άνθρωποι που όταν αρχίσουν να μιλούν «κρέμεσαι από το στόμα τους». Εχουν την ικανότητα όχι μόνο να κρατούν ένα ακροατήριο αλλά και να εξηγούν με τρόπο κατανοητό σε όλους, και έχουν έσωθεν τη διάθεση να μεταδώσουν πληροφορίες, νιώθουν βαθειά ότι όταν «διδάσκουν» βρίσκονται στο στοιχείο τους – και έτσι νιώθουν και οι άνθρωποι που τους ακούν. Οι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή μαζί τους, νιώθουν θαυμασμό προς αυτούς, με όλα τα παρελκόμενά του…

Λέγεται ότι ο θαυμασμός τορπιλίζει την ταπεινοφροσύνη που έχει (ή, οφείλει να έχει) ένας άνθρωπος έναντι των συνανθρώπων του αλλά και του χαρίσματος που του δόθηκε. Η ταπεινοφροσύνη (είναι αγαθό εν ανεπαρκεία γενικώς, και) συνίσταται αφενός στην επίγνωση ότι όλοι - μα όλοι - κατέχουμε μέρος της Αλήθειας, κανείς - μα κανείς - δεν την κατέχει ολόκληρη, και αφετέρου στο ότι όλοι - μα όλοι μας - έχουμε χαρίσματα ίσης αξίας – κανείς δεν υπερέχει των άλλων έχοντας τα τάδε ή το δείνα χάρισμα. Η τορπίλη όμως είναι όπλο ύπουλο, δεν το βλέπεις, προσβάλλει τα ύφαλα του σκάφους, και αν δεν το προλάβεις έγκαιρα, το σκάφος χάνεται, βουλιάζει. Και άντε μετά να το σώσεις, εάν σώζεται, και να το επισκευάσεις, εάν επισκευάζεται! Ενας με το χάρισμα του δάσκαλου τορπιλίζεται από πολλές μεριές, και από όλους ενδεχομένως τους ανθρώπους που αγγίζει με το λόγο του. Ο θαυμασμός είναι εθιστικός σαν ζάχαρη, και το βούλιαγμα γλυκό και απολαυστικό: σε άλλον μπορεί να σημαίνει χρήματα, σε άλλον δόξα, σε άλλον σεξ, σε άλλον πολιτική ή άλλη επιρροή (ανάλογα με τις «αδυναμίες» ή τις ροπές του καθενός) – μεμονωμένα, σε συνδυασμούς, ή όλα μαζί. Όταν κάπου κάποτε ξεγλιστρίσει στον αυτοθαυμασμό και ενδώσει στην τορπίλη, αρχίζει να υπηρετεί το εγώ του και όχι αποκλειστικά την κοινότητα ή το κομμάτι της αλήθειας που του χαρίστηκε. Ο «δάσκαλος» αποκτά ύφος (ταπεινό, συνήθως, γιατί ξέρει να «παίζει» το θέμα της μάσκας) και στόμφο (που άλλοτε ακούγεται αλλά συνήθως όχι από τα αυτιά των θαυμαστών και θαυμαστριών του). Αποκτά διαστάσεις λιγάκι μυθικές στα μάτια των «μαθητών» του με τη σιωπή του, και τρέφει τον θαυμασμό τους στο πρόσωπό του με «προσωπικές χάρες», «μυστικές αποκαλύψεις», και παραποιώντας (ένα τόσο δα!) την Αλήθεια για να χαϊδέψει τα αυτιά τους. Η, πάλι, τρέφει το θαυμασμό τους με την υπερβολική του αυστηρότητα, μια που  η αυστηρότητα επίσης προσδίδει κύρος…

Με τον ίδιο μηχανισμό, το χάρισμα της διοίκησης γίνεται αυταρχισμός, το χάρισμα της γενναιοδωρίας γίνεται ιδιοτέλεια, το χάρισμα του θεραπευτή γίνεται μαγγανεία, το χάρισμα του αγωνιστή γίνεται επιθετικότητα, κτλ. Όταν υπηρετείται το εγώ, το χάρισμα μεταμορφώνεται σε ελάττωμα, μια που αναπόφευκτα οδηγεί στην αυτοπροβολή και την άσκηση εξουσίας. Ετσι το χάρισμα γίνεται «σκιά» (όπως το λέει ο Γιούνγκ, ή “rebel quality” όπως το λέει ο Manuel Schoch). Το σκίαστρο του εγώ μπαίνει ανάμεσα στο φως του χαρίσματος και στην προσωπικότητά μας.

Τα χάρισμα όμως παραμένει: μας δόθηκε, μας χαρίστηκε ως εργαλείο, για να πορευόμαστε σε όλο το βίο μας, βρίσκεται εκεί είτε το χρησιμοποιούμε είτε το κακοποιούμε είτε το αποποιούμαστε. Η χρήση που του κάνουμε είναι ανάλογη του «ηθικού μας αναστήματος». Είναι ανάλογη των συνθηκών, της μέχρι τώρα πολιτείας και προσωπικών μας αγώνων, είναι ανάλογη των προσωπικών μας επιδιώξεων κάθε φορά, του αν και πόσο είμαστε απαλλαγμένοι από την ανάγκη της αναγνώρισης…

Αλλά στη φύση, στο σύμπαν ολόκληρο ισχύει ο Νόμος της Ισορροπίας (κάποιοι τον λένε και κάρμα, και νόμο της ανταποδόσεως, «θεία δίκη», κτλ). Όπου υπάρχει μία βλάβη, δηλαδή μία ανισορροπία του συστήματος, οφείλει να αποκαθίσταται – έχουμε δει τη φύση να αποκαθιστά τις βλάβες που της επιφέρει ο άνθρωπος, για παράδειγμα. Είναι ευλογία όταν αυτό γίνεται άμεσα αλλά δεν είναι πάντα έτσι, γιατί οι θεραπείες θέλουν τον δικό τους χρόνο και τόπο, πράγματα που συνήθως υπερβαίνουν την κατανόησή μας. Με τον τρόπο αυτό, το χάρισμα γίνεται αφορμή για σπουδαία μαθήματα ζωής (σε αυτήν, στην επόμενη, ή στην μεθεπόμενη, κανείς δεν ξέρει πότε και πώς!)

Το χάρισμα είναι η επαφή μας με το Πνεύμα. Οσο σχετιζόμαστε μαζί του, όσο το καλλιεργούμε για χάρη της κοινότητας, τόσο αυτό μας τρέφει, τόσο μας συντηρεί (σε κάθε επίπεδο). Είναι μία δόνηση ισχυρή, ισχυρότερη από το οποιοδήποτε πρόβλημα θα αντιμετωπίσουμε ποτέ στον γήινο βίο μας, και γι αυτό λένε συχνά «είμαστε πιο δυνατοί από τα προβλήματά μας»: όταν έχουμε επαφή με τα χαρίσματά μας και τα βάζουμε σε δράση και λειτουργία, τα προβλήματά μας αποκτούν την αληθινή τους απόλυτα διαχειρίσιμη διάσταση…